Ik loop mezelf al een jaar voorbij.  Voila, ik heb het gezegd. Nu het eruit is en ik dat hier zo zwart op wit zie staan, komt het nog eens dubbel zo hard aan. Ik loop te ploeteren, te zuchten en te klagen. En ik loop vooral in cirkeltjes.

Een jaar geleden kreeg ik een nieuwe job binnen mijn organisatie. Tof hoor, ik had er kei veel zin in. Maar die job leek toch wel net iets te veel uitdaging te zijn en ik had heel hard het gevoel dat ik alles maar wat had uit te zoeken. Dat maakte dat ik maandag met goede moed richting werk fietste, maar meestal tegen woensdagavond pompaf weer richting huis trapte. Dat was ongeveer de eerste helft van het afgelopen jaar zo. De laatste maanden kwam daar bovenop dat ik op zondagavond de slaap niet kon vatten omdat mijn hoofd overspoeld raakte door een berg to do’s. Ik haalde zelfs maandagavond niet meer om fris en monter naar huis te fietsen. De laatste weken wordt dit zelfs al eens gevolgd door een paniekaanval. Huilbuien zijn mij niet vreemd. Zombiehouding evenmin. En toch, ik hou me recht. Vraag je mij “Hoe is ‘t?”, antwoord ik meestal “Goed hoor!”. Als ik de deur van mijn emotioneel brein op een kier zet voor mijn al-dan-niet toevallige gesprekspartner krijgt die hoogstens een minder enthousiaste “Ca va wel.”. De enkelingen die dicht genoeg komen krijgen de huilbui inclusief liters snot over zich heen. Als een tsunami die niet meer tegen te houden is. Mijn directe omgeving krijgt een schim van mezelf in return. Ik doe zowat alles tegen mijn goesting omdat ik gewoon de fut niet meer vind om buiten mijn werkuren ook nog even happy happy joy joy rond te lopen. Elk familie-etentje, elk uitje, ik moet mij daar echt voor opladen. Maar het lijkt alsof ik een veel te oude heroplaadbare batterij ben: hoe lang je die ook in de lader steekt, die raakt maar half opgeladen.

En elke maand krabbel ik overeind (insert die eerder genoemde cirkeltjes), denkend dat het wel zou beteren. Er zijn pieken dat het goed gaat en dat ik toch een sprankeltje energie vind om die steeds langer wordende dalen te overbruggen. Dat is dan een vakantie, of dat ene leuke project binnen mijn job. Iets wat mij toch maar dat broodnodige vuur gaf om al die rotzooi die “part of the job” is op te lichten. Maar het betert niet, integendeel. Mijn reserve raakt op, ik voel dat aan heel mijn zijn. 

Hoe lang gaan wij in deze maatschappij onze ogen nog sluiten voor die zo fel gegeerde work-life balans? Wanneer gaan we eens door hebben dat vrouwen ook ambities hebben naast een gezinsleven, maar dat niet wil zeggen dat je hen dan maar moet uitpersen als een citroen? En dat de economische waarde en zorgcapaciteiten van mannen en vrouwen hoogdringend gelijk moet gesteld worden?
Hoe lang gaan organisaties nog besparen op personeel en tegelijkertijd niet knippen in de aangeboden dienstverlening? Functies worden geschrapt en taken gewoon verdeeld over het resterende personeel. Hoeveel rek zit er zo op een mens? Ik vraag mij dat echt oprecht af.

Ik snap dat mensen daaraan onderdoor gaan. Hell, ik kreeg bij aanvang van mijn nieuwe job letterlijk de boodschap “Leiding geven is een eenzame functie.” Qua demotivational speech kan dat wel tellen. Die woorden prikken op regelmatige basis nog een onderhuidse enthousiaste bubbel kapot.

Gelukkig heb ik doorheen de jaren al wel wat persoonlijke ontwikkeling gevolgd en zoals dat gaat met persoonlijke groei loopt ook dat met vallen en opstaan. Maar ik ben ondertussen wel al doordrongen van het motto “If it is to be, it ’s up to me”. Ik zal altijd blijven zoeken naar een oplossing die mij dient. Ik heb een vragende hand uitgestoken naar mijn werkgever, maar die werd niet beantwoord. Dus zocht ik verder naar tips en tricks, naar die ene lifehack die mij wel weer op het juiste spoor zou zetten. De grootste kracht die IK immers zelf bezit, is de kracht van de keuze. Kies ik ervoor om hier verder te ploeteren of neem ik het heft in handen om “nee” te leren zeggen, om weer in mezelf te geloven en mijn eigenwaarde terug op de kaart te zetten? Laat ik mijn agenda overspoelen met vergaderverzoeken zoals opstijgend rioolwater in je gootsteen of neem ik controle over mijn kostbare tijd? Hou ik vast aan mijn huidige context of kies ik ervoor om mijn normen en waarden te verhuizen naar betere oorden?

Die verantwoordelijkheid ligt volledig bij mij. Ik heb de antwoorden op die vragen in mij. Sowieso. Dus ben ik altijd op zoek. Never not-learning. Ik ben niet vies van wat één-op-één coaching zo nu en dan, luister naar menig inspirerende podcasts die relevant zijn voor de struggles van het moment en volg jaarlijks een meerdaagse cursus rond emotionele en spirituele groei. Dat is MIJN keuze. Mijn manier om te dealen met de shit die mij overkomt. Mijn manier om mijn menselijkheid te behouden in een systeem dat hoe langer hoe meer ontmenselijkt raakt.

P.S.: Wil je eens een goede motivational speech horen? Check dan zeker deze!