Ik heb hier geen zin in. Voila, ik heb het gezegd. Al heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hiermee worstelt in deze Corona tijd, alles en iedereen rondom mij lijkt voort te ploegen. Duizend en één initiatieven ontpoppen zich, schoolwerk komt in een rotvaart op ons af, mijn smartphone houdt me op de hoogte met Corona updates en Whatsapp groepen puilen uit met grappige filmpjes en oproepen om tekeningen te maken. We zijn nog geen week ver en ik ben er momenteel even helemaal klaar mee.
Corona ratrace
Ik raak zodanig overweldigd de afgelopen dagen dat ik eerder blokkeer. Ik heb niet het gevoel ruimte te hebben om mee te gaan in deze Corona ratrace. Want zo voelt het: een nieuwe sneltrein die met een rotvaart optrekt. Waar ik had gedacht dat Corona ervoor zou zorgen dat we even zouden vertragen, voelt het alsof ik nu driedubbel zoveel moet opnemen. Je MOET structuur bieden thuis, je MOET je kinderen entertainen, je MOET ze dan ook nog eens onderwijzen, je MOET ook blijven bewegen, je MOET je werk van thuis uit verder zetten, … Ik word eerder kierewiet van al die tips op Facebook dan dat het mij inspireert. Dus bij deze een oproep om te matigen. We moeten hier nog weken door, dus misschien is het niet aangewezen om alles door de internetdraad te jagen op 1 week tijd.
Want wie heeft in godsnaam bedacht dat we gewoon even met z’n allen zonder enig probleem die knop zouden omdraaien? Wat is er gebeurd met “Hé, het is oké als je je even moet aanpassen.”? Kan iemand die boodschap eens de wereld insturen naast al die goedbedoelde tips en initiatieven? Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid. Kan dat ook een les zijn die te leren valt uit deze crisis? Want dit is een menselijke crisis: mensen worden ziek en sterven eenzaam en alleen. Moeder Natuur is boos! Ik voel mij plots heel nietig en klein als ik bedenk dat Ze hiermee misschien wel een signaal wil sturen naar de mensheid. Waar we dachten onoverwinnelijk te zijn met onze prestatiegerichte drive, slaat Zij even de boel kort en klein. En wat is onze reactie? We gaan er vanuit dat iedereen maar mee moet tegen 150km/u in dit nog meer versnipperde takenpakket. Presteren verdekke! Zo eindigen we na de Corona crisis met een burn out piek om U tegen te zeggen… Maar ja, er kan altijd nog een tandje bij zeker?
#politiekgaatvoormenselijkheid?
Ik heb eindeloos veel respect voor de mensen in de -zoals dat nu heet- essentiële beroepen. Die mensen zijn momenteel letterlijk levensnoodzakelijk. Ze moeten het doen met een nationaal applaus op straat. Maar waar blijft die hoogstnoodzakelijke waardering van het bestuur? Wordt er naast dit maatschappelijk schouderklopje ook gedacht aan hun mentale gezondheid? Want ik kan misschien wel voor één of meerdere dagen “foert” zeggen, hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ligt momenteel zo hoog dat zij effectief moeten voort ploegen. #vlaanderenhelpt, maar waar blijft #politiekgaatvoormenselijkheid? Wordt er nadien structureel bekeken om hun werkomstandigheden effectief eens te bevorderen? Want ook na deze crisis zullen we allemaal weer op een volgende ratrace moeten springen met alle (gezondheids)gevolgen van dien. We gaan deze mensen nog nodig hebben.
Ik hoop echt waar dat wij als samenleving de boodschap nu luid en duidelijk ontvangen. Dat we hier lessen uit trekken voor de toekomst en inzetten op een menselijker beleid. Zo eentje waarmee we nog decennia verder kunnen op deze Aarde. Zij en ik zullen u dankbaar zijn.
