Lockdown gelukjes

Er is al veel gezegd en geschreven over deze Corona crisis: thuissituaties werden gretig gedeeld, frustraties openlijk geuit en beslissingen vakkundig in vraag gesteld. We also did our part. Nee, het is absoluut geen rozengeur en maneschijn! Deze crisis kost mensenleven, brengt het onrecht van de ongelijkheid nog zichtbaarder aan het licht en laat gezinnen als hoeksteen van de maatschappij stevig op hun grondvesten daveren. En toch zijn er dingen die ik de afgelopen weken ben beginnen koesteren. Kleine gelukjes die van mijn part mogen blijven plakken forever and ever. Ook die mogen wel eens belicht worden, want every cloud has a silver lining!

Never have I ever

  • Ik heb nog nooit zo veel geknuffeld met m’n jongens. Echt. Hoe hartverwarmend is dat al geweest! Ik heb hen tijdens deze Corona-weken zulke sprongen zien maken in hun emotionele groei, dat ik daar oprecht fier op ben. Ik hoorde enkele dagen geleden mijn 3 kornuiten een ruzie uitpraten waar menig volwassene nog wat van kan leren! Er werd verontschuldigd, “ik voelde mij…” gezegd en achteraf werd hun spel in peis en vree hervat. En ik ben niet de bemiddelaar van dienst geweest! Vuistje en high five me dunkt.
  • We zijn nog nooit zo veel “op restaurant” geweest. Insert applausje voor al die creatieve horeca initiatieven! Tussen al dat telewerken en preteachen door is de goesting om te koken vaak ergens te vinden in mijn kleine teen, dus take away and delivery for te win! En een extra voordeel: je moet niet zitten stressen om je koters sociaal aanvaardbaar onder controle te houden, waardoor je des te onbezorgder van je lekker eten kan genieten.
  • Ik heb nog nooit zoveel gesport. Oké, voordien fietste ik dagelijks naar het werk wat ook de nodige lichaamsbeweging opleverde, maar dat was meer een noodzakelijk transport. Nu plan ik die sportmomenten veel bewuster in en maak ik er ook tijd voor. Zo ben ik terug beginnen lopen en haalde ik in week 6 van de lockdown vlotjes 5 kilometer uit mijn benen. Maar het is meer dan werken aan een gezonde gewoonte. Als ik op pad ben, is er een soort van samenhorigheid met de andere lopers. Bij het kruisen word ik meestal getrakteerd op een bemoedigend knikje welke ik met plezier beantwoord. I’m part of the gang! Zo’n beetje als die groet van bikers onderling. (Denk ik dan. Geen bikerchick hier.) Het is zo wat mijn enige menselijke real life contact buiten mijn gezinsbubbel dat ik op regelmatige basis kan ervaren en dat verwarmt me.
  • Er moet just niks. Geen taxiritjes naar hobby’s van de kinderen, geen sociale verplichtingen, geen uitstapjes om te ondernemen, … kortom geen keuzestress. Ik vind dat wel fijn om eens wat minder opties te hebben en mezelf onder te dompelen in traagheid. Alles kan wat meer op ‘t gemakske want er is toch niet veel anders te doen. Vrije tijd wordt op die manier echte vrije tijd. Niet snel snel een halfuurtje dit doen, want straks hebben we zus en zo op het programma staan. En dan is er plots tijd voor een avondwandeling van een uur met één van m’n zonen of om het tuinhuis op te ruimen. Hoera voor traagheid, you’re a keeper!
  • Ik heb afgelopen weken veel aan zelfreflectie gedaan. De Jambers in mij went wild: Wie ben ik? Wat drijft mij? Eigenlijk zou je jaarlijks zo’n evaluatie van je leven moeten kunnen houden, maar jammer genoeg blijven we te vaak in die doen-modus hangen en nemen we niet even de tijd om stil te staan. En toch heb ik uit deze stilstand al mooie plannen gemaakt voor de toekomst. Allemaal oprecht vanuit de vraag wat voor mij echt belangrijk is, waar ik mijn energie in wil steken. To be continued…

I wish, I wish … it could stay like this

Natuurlijk wil ik niet dat we in de horror van deze crisis blijven hangen! Hell no! Ik wil graag terug wat meer sociaal contact, zonder angst naar de winkel kunnen gaan, mijn jongens veilig en zonder stress naar school kunnen laten gaan, niet dagelijks sterftecijfers moeten lezen… Maar die kleine gelukjes, kunnen die ook een plaats krijgen in het nieuwe normaal van morgen?

Oproep aan de OVER(menselijk)HEID deel 2

Gisterenavond kreeg ik die lang verwachte brief van de school van onze 3 kinderen: de instructies voor het afstandsonderwijs (insert: dramatische BAM BAM BAM BAAAAM). De boodschap was niet mals, de toon van de brief evenmin. Waar we de twee weken voor de paasvakantie nog iets vrijblijvender huiswerk konden inplannen, spatten de moetes nu van mijn scherm. We sloegen erin om tot nu toe anderhalf uur aan huiswerk te doen per dag met de kinderen. Maar dit vroeg ook wel anderhalf uur van onze tijd. Want 3 kinderen van 3 verschillende leeftijden (4de en 2de leerjaar en 3de kleuterklas) hebben andere leerstof, dus dat werd 3 keer een andere oefening uitleggen of de ene aan het werk zetten terwijl je met de andere moest knutselen of maaltafels oefenen. Er was altijd wel 1 van de 3 die met een vraag zat of even een motivational speech nodig had.

Beste beleidsmaker

En dan las ik dit in die bewuste brief: “De kinderen werken 2 tot 3 uur per dag voor school en de ouders begeleiden hun kinderen maximum 2 uur per week. Op vrijdag moeten de gemaakte oefeningen ingescand en doorgestuurd worden.” Ik besef maar al te goed dat dit gepapegaaid is van de instructies die van bovenaf zijn doorgegeven. Dus beste minister, beste beleidsmaker, leg me dit eens even uit: Hoe moet ik mijn kind zelfstandig 13u per week aan huiswerk laten werken zodat dit geen beslag zou leggen op mijn (werk)tijd zoals dit zo mooi op papier wordt voorgesteld? Ik weet niet of u de laatste weken in een gezin heeft doorgebracht? Laat me dus even onze situatie schetsen:

Wij zijn een gezegend middenklasse gezin, we wonen in een rustige buurt en hebben een huis met een tuin. Mijn man en ik worden geacht om allebei nog voltijds te werken van thuis uit. Moet je eens proberen met 3 kinderen in huis… Je kan daarover afspraken maken en een dagschema opstellen (hangt hier ook omhoog), maar vijf individuen met elk hun noden, emoties en onzekerheden in deze gekke tijd, dat vraagt een schakelvermogen om U tegen te zeggen! De verveling slaat toe. Het constant bij elkaar zijn laat sporen na. De kleinste vraag kan leiden tot een conflictsituatie die zelfs de VN niet wil komen ontmijnen. Ik voorspel dus nu al: onze zonen aan die nieuwe leerstof zetten, dat wordt wereldoorlog en zal tonnen energie vragen van ons als ouder om hen gemotiveerd aan het werk te zetten. En weet je wat: ik heb daar geen zin in! Mijn hoofd zit vol met mist, dikke grijze mist van onzekerheid, spanning en bezorgdheden. Ik functioneer op automatische piloot, maar de batterij geraakt leeg. Wat moet dat dan met die hoofdjes van mijn zonen zijn? De weinige energie die ik nog overhoud, wil ik kunnen stoppen in het geruststellen van mijn kinderen, in het tellen van hun kleine gelukskes, niet in een zoveelste strijd om nog wat kennis in hun hoofd te duwen.

Halftijds schooltje spelen

Maar kom, wat moet dat moet. Dus ik besluit om vanaf volgende week halftijds te werken en verlof op te nemen. Ik ben in die mogelijkheid, mijn werkgever is flexibel en begripvol. Ik heb dus in ieder geval al tijd vrijgemaakt om ook halftijds schooltje te spelen. En ik ben dankbaar dat ik in die mogelijkheid ben! Ik ben opgeleid als audiovisueel assistent en na een korte carrière bij de tv heb ik me al doende omgeschoold tot jeugdconsulent en kent het lokaal jeugdbeleid ondertussen bijna geen geheimen meer voor mij. Maar leerkracht spelen? Nope, kan ik niet! Die juffen en meesters hebben daar toch ook een opleiding voor gevolgd en dan nog al doende wat ervaring opgedaan om uit te groeien tot experten in hun vak. Dus beste beleidsmaker, waar blijft mijn spoedcursus “leraar lager onderwijs”? Was het misschien niet slim geweest om scholen aan te sporen om een freebee op te maken met concrete tips & tricks voor ouders om hun kinderen van thuis uit te onderwijzen?  

En ik hoor het je al zeggen: “Maar mevrouw, jij hebt het toch goed? Er zijn oplossingen voor uw (luxe)problemen!” Klopt. Als. Een. Bus. Zoals ik eerder al schreef: Wij zijn een gezegend middenklasse gezin. Met een tuin én nog een inkomen van beide ouders én allemaal in goede gezondheid. We beschikken ook nog over juist genoeg veerkracht om ons hier door te spartelen. Dus waarom deze klaagzang? Wel beste beleidsmaker, ik schrijf dit neer voor al die mensen die niet zo gezegend zijn. Voor de ouders die zoveel kopzorgen hebben dat het niet kunnen onderwijzen van hun kinderen zou aanvoelen als het zoveelste falen. Voor de ouders die wel nog elke dag moeten gaan werken en niet in de mogelijkheid zijn om verlof of een andere vorm van werkvermindering aan te vragen. Voor de ouders die niet het gewenste lesmateriaal kunnen bieden aan hun kinderen. Voor de kinderen die mentaal wegkwijnen in veel te kleine huizen zonder tuin en to-taal geen zin hebben in nieuwe leerstof. Voor de gezinnen die in normale omstandigheden al verzuipen en nu helemaal kopje onder worden geduwd. Voor die ouder die er alleen voor staat.

Deze beslissing is immers genomen met een gezegend gezin zoals het onze als maatstaf. Maar als je de lat zo hoog legt, laat je een hele groep mensen achter! Mensen die laagdrempelige oplossingen en ondersteuning broodnodig hebben, vallen uit de boot. Want de trein raast voort en iedereen wie niet mee kan, mag er af vallen.

Dus beste beleidsmaker, leg mij eens uit hoe ik naar adem moet blijven happen terwijl ik zoveel mensen zie verdrinken?

Bewust connecteren… Que?

Afgelopen vrijdag trokken Geertrui en ik naar Staden voor een weekend “Bewust Connecteren.” De naam van het evenement roept ongetwijfeld héél wat beelden op (en misschien een kleine oprisping). En ja, deels zullen ze kloppen… Het was een weekend vol meditatie, praten, op yogamatjes liggen, gevoelens delen, dansen, rondlopen op blote voeten, vegetarisch eten, thee slurpen, loslaten, lachen, huilen en meer van dat lekkers.

Waarom heb ik daar een heel weekend aan opgeofferd? Waarom hebben we een aartsmoeilijke planning opgesteld om onze drie kinderen en hun hobby’s enkele dagen over te laten aan de grootouders? Waarom denken we dat het een goed idee is om te verbinden met onszelf en een bende wildvreemde mensen?

Het antwoord is heel simpel: het doet onwaarschijnlijk veel deugd om die tijd en ruimte te nemen, iets wat ik als vader, echtgenoot en fulltimer véél te weinig doe. En het resultaat van stilte en eenvoud mag er zijn want het bracht me enorm veel rust en energie. Twee zaken waar ik in mijn dagelijks leven een acuut tekort aan heb.

Natuurlijk heb ik mezelf lichtelijk (ahum) moeten verplichten om het te doen. De betaalde kostprijs was dan ook een goeie stok achter de deur om niet lastminute mijn kat te sturen. Dingen als dit liggen nog steeds ver buiten mijn comfortzone. Maar elke vezel in mijn lijf was al maanden aan het schreeuwen om iets te doen met de zwaarmoedigheid waarin ik me vaak bevond. Ik loop misschien wel rond met een glimlach op mijn gezicht maar inwendig ben ik aan ‘t foeteren, aan ‘t stressen en aan ‘t twijfelen over alles wat zich bevindt tussen zwart en wit. Ik leefde al maanden op automatische piloot en het werd tijd om het stuur terug in handen te nemen.

Ik weet dat het voor velen best wat zweverig klinkt. En voor een stuk is het dat ook maar deal with it. Het is gewoon een feit dat wij, de mens, bestaan uit vier intelligenties: fysieke, mentale, emotionele en spirituele. De eerste twee krijgen in ons groeiproces overal de nodige aandacht en ruimte om te ontwikkelen. Onze maatschappij teert erop. We leren, we sporten, we doen… En het is vooral elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds gaan met die banaan! Maar waar laten we de emotionele en spirituele intelligentie groeien? Op school? Don’t think so. Bij familie en vrienden? In mijn geval niet. Op het werk? Hell no. Ik ben net veertig geworden en besefte dat een deel van mezelf dringend de nodige aandacht moest krijgen.

Toegegeven, het was niet mijn eerste keer. Tien jaar geleden startte ik een intens maar deugddoend traject om die emotionele en spirituele delen te voeden maar het heeft te lang stilgelegen. De stap naar dit weekend was dus minder groot en beangstigend en de uitkomst voorspelbaarder dan toen.

Dus na een weekendje connecteren zit ik terug thuis. Ik voel me beter, ik ben rustiger, ik heb minder zin om te vluchten in ongezonde gewoontes en ik heb praktische tips die ik altijd en overal kan toepassen. Want zo’n weekendje is ook maar dat. Het echte werk komt daarna, thuis of op het werk. Dus neem ik mezelf voor om elke dag te mediteren of een ademhalingsoefening te doen. Om eigenlijk gewoon dichter bij mezelf te blijven. En het loont, want het maakt van mij een betere man, een betere echtgenoot en een betere vader. Hoe kan ik mijn drie zonen immers aanleren, voorleven en begeleiden in hun emotionele en spirituele ontwikkeling als ik de boel zelf gesloten hou?

Dit smaakt naar meer en ik kan het iedereen ten zeerste aanraden als je je levenskwaliteit wil verbeteren. Maar je moet ervoor open staan, want er zijn geen shortcuts of instant wondermiddeltjes. It’s hard work.

En vind je een weekend of (kortere) workshop te eng om je eigen traject te starten? Google wat info en getuigenissen. Dat kan al een eerste goeie stap zijn.

Namasté motherflippers!

Ter info: het weekend werd georganiseerd door Compass to Connection en SOF Travel. #noad #nopartnership. Wij hebben gewoon volle pot betaald. Ik deel de naam van de organisaties louter om een eventuele zoektocht te starten voor geïnteresseerden 😉

Date-pijn

Werken, kinderen, huishouden, …. Veel tijd en fut blijft er op ‘t einde van de dag niet meer over. Wat hier bij ons dus jammer genoeg op het einde van het to-do-lijstje bengelt, is tijd voor elkaar als koppel. Daarom plannen we dit ook steevast in de agenda, want anders gaat dit verloren in de hectiek van het ouderschap. We probeerden al vanalles: wekelijks daten, tweewekelijks daten, niet meer daten, … Gelukkig hebben we wel de gewoonte om op mekaars verjaardag verlof te nemen zodat we met 2 een gezellige dag kunnen doorbrengen. Dan zijn we toch al 2 keer in ‘t jaar eens op date (hoera). Een aanrader wel, want overdag daten is gewoonweg makkelijker te regelen en goedkoper. Geen gedoe met babysit regelen en betalen, want de kinderen zijn toch al op school. En #lunchisthenewdinner.

Zo was het afgelopen week Tom zijn verjaardag, dus datetime! Omdat we ongeveer elke privésauna in de buurt gezien hadden, wilde ik wel eens iets anders testen, dus boekte ik een Thaise duomassage. (En ja, ik hoor je al gniffelen, maar nee, ’t was zonder happy ending.) We zijn allebei niet vies van wat wellness en massages, maar this was a first. Op de website van het salon kon je kiezen tussen verschillende behandelingen en koos ik heel bewust voor de Thaise oliemassage omdat deze zachter zou ervaren worden dan een traditionele Thaise massage.  Babysteps enal.
Beetje onzeker stappen we dus het massagesalon binnen. Oké, je hebt dat al wel eens in een film gezien, maar dat is toch niet echt een betrouwbare bron? We komen beide uit de tv-industrie, dus we zijn ons wel heel bewust hoe ze de waarheid daar wel eens wat euh… interessanter kunnen maken. Dit geheel terzijde, terug naar het massagesalon. Twee vriendelijke Thaise vrouwen leiden ons doorheen het ontvangstritueel wat blijkbaar een wasbeurt voor je voeten inhoudt. Ik kwam nochtans net uit de douche, maar gewoon laten gebeuren zeker?  De ene had een t-shirt aan met daarop de tekst “I am your Thai massage therapist, you’re in good hands, so just relax.” Dat ze meer dan enkel haar handen zou gebruiken, werd mij pas later duidelijk.

Fast forward. We liggen in ons halve blootje op een massagetafel. Aan Tom wordt nog gevraagd of hij medium of strong wil. Hij kiest wijselijk voor medium. Aan mij wordt niks gevraagd, dus ik wacht een beetje bang af. Mijn rug wordt ingesmeerd met een warme olie, heerlijk! Wat er bij Tom gebeurt, kan ik niet meer zien. Ik lig immers op mijn buik en kijk door dat typische gat van een massagetafel. Plots wat gekraak en gewiebel van de tafel. Ik voel een druk op mijn rug en denk nog “Amai die kan hard duwen!”. Dan besef ik dat ik ook geen voeten meer zie. Een dominosysteem zet zich in gang in mijn hoofd en als alle blokjes gevallen zijn, begint een alarmbelletje te rinkelen “Die vrouw staat boven op mij!”. “Leugenaar”, denk ik ook “Er stond niks over je voeten op je t-shirt!”. Ik moet inwendig even giechelen en ben blij dat de gemiddelde Thaise vrouw niet gezegend is met het postuur van een sumoworstelaar. Ik probeer de drang te weerstaan om mijn hoofd op te heffen en naar Tom te kijken, want dan hadden we dat massage-uur erdoor gejaagd met de slappe lach. Mijn volledige lijf wordt betrappeld, toch wel een vreemde ervaring. Ik bedenk mij dat ik dit evengoed aan mijn kinderen zou kunnen vragen. Met een fles olijfolie en 3 paar kindervoeten kom je ook al een heel eind.

Ook ellebogen en onderarmen worden ingezet. Mijn lijf kraakt en ik kreun. Stevig dit. Waarschijnlijk zijn mijn stijve spieren als gevolg van de bootcamp gisterenavond niet bevorderlijk voor mijn genot. Ik stel ook vast dat ik nogal kittelachtig ben op mijn bovenbenen. Wanneer ze deegrolgewijs met haar onderarm over mijn bovenbeen rolt, heb ik elke vezel in mijn lijf nodig om mijn been niet weg te trekken.

Ik hoor naast mij dat Tom regelmatig gekletst wordt. ”Spanking wel, happy ending niet”, denk ik al lachend. “Turn please” zegt mijn masseuse met haar koddig Thais accent. Mijn borstkas wordt ingesmeerd met Vicks. Terwijl ik eucalyptus lig te snuiven worden mijn armen en benen wederom gerold en gekneed. En ik vermoed dat ik prompt ook 2cm ben gegroeid vermits er aan elk been, teen en vinger ook wel eens stevig werd getrokken.

Als afsluiter mag ik nog even rechtop gaan zitten en word ik in een dubbele platte knoop geplooid in de hoop dat er iets “krak” zou zeggen. Mijn hoofd krijgt ook nog een beurt, dus dat wordt straks gezellig met een vettige kop op restaurant.
“You want something to drink?”, vraagt ze na afloop.
“Welja, een dubbele whiskey om te bekomen”, denk ik. “Tea please”, zeg ik.

IMG_9216

Nog een pijnlijke vaststelling: de meest recente foto van ons 2 dateert van 3 maanden geleden…

SAHD zkt job.

Veertien jaar werk ik ondertussen in dat tv-wereldje. Eerst aan de productionele zijde en daarna aan de creatieve kant als scenarist. Maar sinds een jaar voelde ik dat het tijd werd voor verandering. Dus na lang wikken en wegen nam ik in mei van dit jaar de beslissing om uit loondienst te stappen. Bye bye zekerheid en veilige haven, hallo avontuurlijk freelancersbestaan.

IMG_9338Gelukkig kon ik onmiddellijk aan de slag bij een productiehuis dat volop bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe serie. Maar na enkele weken bleek dat er geen klik was. Een werkwijze van jaren even snel over boord gooien en helemaal opnieuw beginnen viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. De inzet was er maar het resultaat bleef uit. Amper anderhalve maand later nam ik de beslissing om de handdoek in de ring te gooien. Een moeilijke beslissing want dit had praktische maar vooral enorme financiële gevolgen voor mij en mijn gezin.

Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan B en ik moest beginnen solliciteren op alles wat van dichtbij en ver in de lijn lag van wat ik de voorbije jaren had gedaan. Ik was 38 jaar en ik voelde me gefaald, had een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gekregen en had geen idee hoe ik dit snel kon oplossen. Achter jobs jagen was ook nieuw voor mij want ik had in heel mijn carrière nog nooit moeten solliciteren. Omgaan met afwijzing, ook al was dit nooit persoonlijk, viel me zwaar. Mijn geweldige, steunende vrouw en mijn therapeut hebben mijn klaagzang de voorbije maanden veel mogen aanhoren. Bij deze een belofte dat ik hen ooit op gepaste wijze zal bedanken voor de steun en ruimte die ze me gaven.

IMG_9337Daar stond ik dan, werkloos voor het eerst in mijn leven. Los van de jobhunt, hoe kon ik me in godsnaam nuttig maken? Het antwoord was gewoon in mijn eigen huis te vinden want naast mijn professionele identiteit heb ik me als vader altijd geprofileerd als iemand die hands-on is. Wat mijn vrouw doet, kan/moet ik ook doen en omgekeerd. No “i” in team, weet je wel. En nu we het er toch even over hebben… vaders babysitten niet, die voeden op.

Dus werd het gewoon tijd om een tandje bij te steken en nam ik met plezier het leeuwendeel van het huishouden op mij (nu ja, veel shizzle moet gewoon gebeuren en doet niemand echt voor zijn plezier hé). Maar gezien mijn situatie werd ik een beetje de SAHD (Stay At Home Dad). Winkelen, koken, kinderen naar school brengen en ophalen, etc. En weet je wat ik ontdekt hebt… het is fokking hard werken. Waarschijnlijk ligt het aan mij maar dit is misschien de zwaarste “job” die ik al gedaan heb. Het stopt gewoon nooit. Bij alles wat ik doe zie ik tien andere dingen die nog moeten gebeuren. Lichamelijk is het niet zwaar maar de mentale workload is oneindig.
Ik heb dan ook een hele nieuwe waardering gekregen voor mensen die ervoor kiezen om huisvrouw of huisman te zijn. Ze verdienen niets, bouwen geen pensioen op, maar werken enorm hard.

As we speak is de zoektocht naar nieuw werk nog bezig. Ik wissel dat huishouden af met zoeken naar nieuwe projecten, solliciteren en hoopvol wachten op verlossende antwoorden. Sinds vorige dinsdag ben ik 39 jaar en ik weet heel even niet waar ik sta met mijn professionele leven. En ja, ik vind dat shit. Maar het komt wel goed hoor. Het is gewoon heel confronterend en beangstigend om dat toe te geven maar één ding kan ik je zeggen… de was is ondertussen wel geplooid.

Ouderschapsverlof, gedeelde shit.

Ik hoor en lees het nog vaak: “10 dagen geboorteverlof voor vaders en meeouders is toch méér dan genoeg?” Voor sommigen is dat misschien zo, maar ik vond het te weinig. Ik heb na elke geboorte extra vakantiedagen opgenomen om zelf die periode te verlengen. Ik zat gelukkig ook in een positie waar ik dat makkelijk kon doen, want voor velen onder ons is dit jammer genoeg nog steeds geen evidentie.

10 dagen… Bij een vlotte bevalling ben je vrij snel terug thuis met je baby maar als moeder en kind langer in het ziekenhuis moeten blijven, tikken die 10 dagen wel héél snel weg. Wennen aan de nieuwe gezinssituatie en je nieuwe ouderrol gaat een pak moeilijker en trager als je in no time terug op de werkvloer staat.

IMG_1799Bovendien gaat het over zoveel meer dan dat. Ik vond het belangrijk om mijn vrouw te kunnen helpen waar ik kon. Niet alleen met de babyzorg maar ook met de vele andere taken die moeten gebeuren in het huishouden want laat ons eerlijk zijn, de workload verdubbelt van de ene dag op de andere. Dus naast het klassieke winkelen, koken en poetsen zit je tot aan je enkels in kakrompertjes, fopspenen die je moet stereliseren, badjes geven en natuurlijk is er de zorg voor de oudere kinderen telkens een nieuwe spruit arriveert.
Vader zijn hield ook in: voor ruimte zorgen. Ruimte zodat mijn vrouw kon herstellen van de bevalling en de onderbroken nachten. Ik geef toe dat ik geen benul had van wat het vaderschap inhield maar door vanaf de eerste minuut mee op die tandem te springen was ik het aan het leren. Ten days well spent.

Maar natuurlijk stopte het niet bij dat geboorteverlof want de voorbije jaren hebben mijn vrouw en ik ook gebruik gemaakt van ons ouderschapsverlof. Afwisselend namen we een maandje op in de zomervakantie (en we gaan dit in één of andere vorm blijven doen) omdat:
1) De mogelijkheid er is (we hebben er recht op).
2) We het gewoon ook echt graag willen doen.
3) We zoals alle ouders twee maanden vakantie moeten overbruggen.

Dit wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is: enerzijds is er het financiele kantje. Ondanks een tussenkomst van de RVA verlies je tijdens het opnemen van ouderschapsverlof stevig wat loon. En als zelfstandige (wat ik sinds dit jaar ben) moet je al helemaal creatief zijn om het verlies te bufferen, want dan is er van een tussenkomst van de RVA al geen sprake. Om het draagelijk te maken, kozen wij steeds de twee laatste weken van juli en de twee eerste weken van augustus. Zo kwam er elke maand toch wel iets van geld binnen.
Anderzijds kan een lange periode alleen met je kinderen héél uitdagend zijn. Ouderschapsverlof is geen synoniem voor chille vakantie. Drie jonge kinderen (in ons geval) en een huishouden dat moet blijven draaien… het vergt heel wat energie en geduld. Veel vanzelfsprekende dingen worden plots een karwei. In je eentje met drie kinderen naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld is een hele beproeving (temidden van WK-gekte een ware hel). Je kan die immers niet alleen thuis laten om even rustig te gaan winkelen… Of probeer maar eens eten te maken terwijl er 2 om de haverklap ruzie maken om welke zender ze willen kijken en de 3de loopt te zeuren dat hij honger heeft. Ik beken dat ik wel eens reikhalzend uitkeek naar 1 september (of de 1stewerkdag). Ik heb trouwens een hele nieuwe appreciatie gekregen voor huismannen en -vrouwen. Om nog maar te zwijgen van de eenoudergezinnen. Een diepe buiging voor wat zij dagelijks doen.

Qua praktische regeling is het tussen mijn vrouw en mijzelf nooit een issue geweest wie het verlof zou opnemen. We hebben allebei een carrière waar we hard aan timmeren dus leek het ons maar eerlijk om voor een 50-50 deal te gaan. Niemand zet in deze een stap opzij voor de ander. Wederom beseffen we dat dit niet overal zo makkelijk zal gaan, maar het moet op z’n minst bespreekbaar zijn, niet?

Geboorte- en ouderschapsverlof zijn geen verplichtingen en ik weet dat we allemaal ons uiterste best doen met de middelen die we hebben binnen ieders individuele mogelijkheden. Maar vanuit onze ervaring kunnen we het alleen maar aanraden en zullen we het blijven promoten. Tijd zal immers altijd het meest kostbare zijn dat we onze kinderen kunnen geven.

 

Zie jij ook de meerwaarde van een uitbreiding in geboorteverlof voor vaders en meeouders? Je kan nog steeds de petitie tekenen van Vrouwenraad en de Gezinsbond.