Een gewone doordeweekse schooldag. Huiswerktijd. Boets zit in het eerste leerjaar, dus ik zet mij samen met hem aan tafel. Hij moet een tekst lezen en daarover enkele oefeningen maken, niets bijzonder dus. Hij begint hardop te lezen en ik verslik mij bijna in mijn tas soep. De tekst draagt de titel “Mama doet het niet meer” en is nogal euh, hoe zeg ik dit netjes, genderklassiek opgevat. Kort samengevat: Mama is duidelijk een onderdanige huisvrouw en is het beu om alles te moeten doen, ze wil ook wel eens vrij zijn. Papa is wat verbaasd, maar kookt dan toch soep en bakt een ei voor het gezin. De 2 kinderen helpen (ogenschijnlijk éénmalig) met afruimen en afwassen.
Voor de oefening die bij de tekst hoort moet hij een plaatje verbinden met de juiste zin. De handelingen die mama daar doet zijn afwassen, bakken, koken, een jas maken, …

Wel, lieve Boets, dat wil ik toch wel graag even rechtzetten.  

Ik ben eerst en vooral supertrots dat dat lezen van jou al zo goed gaat. Je doet je best, dat zie ik. Ik hoop alleen dat je binnenkort andere teksten onder je neus krijgt. Ik weet wel dat dit maar een klein onderdeel is van alle (levens)lessen die je zal leren, maar als moeder van 3 zonen valt zo’n tekst toch extra zwaar op mijn maag. Dit is niet het wereldbeeld dat jouw papa en ik jou en je broers willen voorschotelen en dat is dan ook niet de manier waarop wij ons leven leiden. Net daarom blijven we meermaals herhalen dat het huishouden teamwerk is en dat we er alle 5 ons steentje in hebben bij te dragen. Klopt, ik kook het vaakst, maar aan de lasagne of het stoofvlees (om maar iets te noemen) van papa kan ik niet tippen. En ja, ik sorteer de vuile was en stop deze in de wasmachine, maar ’t is papa die de was plooit en in de kasten legt. En de vaatwasser, de tafel dekken, opruimen, … dat is jullie aandeel. Want wij hebben alle 5 onze dagtaak, dus is het maar net zo eerlijk dat we dan ook samen het huishouden doen zodat we nadien samen gezellig in de zetel kunnen ploffen. Dus als je volgende keer nog eens met je ogen rolt als ik vraag om de tafel te dekken, zal ik extra hard beseffen dat ik goed bezig ben. Want je wereldbeeld wordt niet alleen gevormd door wat je hier in huis ziet, maar ook door alles wat je daarbuiten meemaakt. Dus boks ik met plezier op tegen wat daar soms de norm blijkt te zijn. Want ik weiger mijn jongens later als mannen af te leveren die denken dat ze workaholic moeten worden omdat dat de enige manier is dat ze kunnen bijdragen aan hun gezinsleven. Hoe jij en je partner later de taken verdelen, is volledig jullie beslissing, maar ik wil je op z’n minst alle opties aangereikt hebben. En als het later in jouw gezin zo zou zijn dat er iemand van jullie beide deeltijds (of niet meer) zou gaan werken omwille van de zorg voor de kinderen, hoop ik van harte dat je dit samen met je partner bespreekt en dat jullie allebei even betrokken zijn als ouder zodat je ook dat eerlijk kan verdelen.  

Kunnen we dat afspreken? Dat je de ander altijd als een gelijke zal zien? En je jezelf nooit hoger of lager dan een ander zal plaatsen? Je hebt een gouden hart, dus laat je niet meeslepen door die speelplaatslingo waar “meisje” als plaagwoord wordt gebruikt. Ik zal dit met vuur blijven tegenspreken totdat jij op een dag de meisjes met datzelfde vuur zal verdedigen.  

Liefs, 
je moeke