Gisterenavond kreeg ik die lang verwachte brief van de school van onze 3 kinderen: de instructies voor het afstandsonderwijs (insert: dramatische BAM BAM BAM BAAAAM). De boodschap was niet mals, de toon van de brief evenmin. Waar we de twee weken voor de paasvakantie nog iets vrijblijvender huiswerk konden inplannen, spatten de moetes nu van mijn scherm. We sloegen erin om tot nu toe anderhalf uur aan huiswerk te doen per dag met de kinderen. Maar dit vroeg ook wel anderhalf uur van onze tijd. Want 3 kinderen van 3 verschillende leeftijden (4de en 2de leerjaar en 3de kleuterklas) hebben andere leerstof, dus dat werd 3 keer een andere oefening uitleggen of de ene aan het werk zetten terwijl je met de andere moest knutselen of maaltafels oefenen. Er was altijd wel 1 van de 3 die met een vraag zat of even een motivational speech nodig had.
Beste beleidsmaker
En dan las ik dit in die bewuste brief: “De kinderen werken 2 tot 3 uur per dag voor school en de ouders begeleiden hun kinderen maximum 2 uur per week. Op vrijdag moeten de gemaakte oefeningen ingescand en doorgestuurd worden.” Ik besef maar al te goed dat dit gepapegaaid is van de instructies die van bovenaf zijn doorgegeven. Dus beste minister, beste beleidsmaker, leg me dit eens even uit: Hoe moet ik mijn kind zelfstandig 13u per week aan huiswerk laten werken zodat dit geen beslag zou leggen op mijn (werk)tijd zoals dit zo mooi op papier wordt voorgesteld? Ik weet niet of u de laatste weken in een gezin heeft doorgebracht? Laat me dus even onze situatie schetsen:
Wij zijn een gezegend middenklasse gezin, we wonen in een rustige buurt en hebben een huis met een tuin. Mijn man en ik worden geacht om allebei nog voltijds te werken van thuis uit. Moet je eens proberen met 3 kinderen in huis… Je kan daarover afspraken maken en een dagschema opstellen (hangt hier ook omhoog), maar vijf individuen met elk hun noden, emoties en onzekerheden in deze gekke tijd, dat vraagt een schakelvermogen om U tegen te zeggen! De verveling slaat toe. Het constant bij elkaar zijn laat sporen na. De kleinste vraag kan leiden tot een conflictsituatie die zelfs de VN niet wil komen ontmijnen. Ik voorspel dus nu al: onze zonen aan die nieuwe leerstof zetten, dat wordt wereldoorlog en zal tonnen energie vragen van ons als ouder om hen gemotiveerd aan het werk te zetten. En weet je wat: ik heb daar geen zin in! Mijn hoofd zit vol met mist, dikke grijze mist van onzekerheid, spanning en bezorgdheden. Ik functioneer op automatische piloot, maar de batterij geraakt leeg. Wat moet dat dan met die hoofdjes van mijn zonen zijn? De weinige energie die ik nog overhoud, wil ik kunnen stoppen in het geruststellen van mijn kinderen, in het tellen van hun kleine gelukskes, niet in een zoveelste strijd om nog wat kennis in hun hoofd te duwen.
Halftijds schooltje spelen
Maar kom, wat moet dat moet. Dus ik besluit om vanaf volgende week halftijds te werken en verlof op te nemen. Ik ben in die mogelijkheid, mijn werkgever is flexibel en begripvol. Ik heb dus in ieder geval al tijd vrijgemaakt om ook halftijds schooltje te spelen. En ik ben dankbaar dat ik in die mogelijkheid ben! Ik ben opgeleid als audiovisueel assistent en na een korte carrière bij de tv heb ik me al doende omgeschoold tot jeugdconsulent en kent het lokaal jeugdbeleid ondertussen bijna geen geheimen meer voor mij. Maar leerkracht spelen? Nope, kan ik niet! Die juffen en meesters hebben daar toch ook een opleiding voor gevolgd en dan nog al doende wat ervaring opgedaan om uit te groeien tot experten in hun vak. Dus beste beleidsmaker, waar blijft mijn spoedcursus “leraar lager onderwijs”? Was het misschien niet slim geweest om scholen aan te sporen om een freebee op te maken met concrete tips & tricks voor ouders om hun kinderen van thuis uit te onderwijzen?
En ik hoor het je al zeggen: “Maar mevrouw, jij hebt het toch goed? Er zijn oplossingen voor uw (luxe)problemen!” Klopt. Als. Een. Bus. Zoals ik eerder al schreef: Wij zijn een gezegend middenklasse gezin. Met een tuin én nog een inkomen van beide ouders én allemaal in goede gezondheid. We beschikken ook nog over juist genoeg veerkracht om ons hier door te spartelen. Dus waarom deze klaagzang? Wel beste beleidsmaker, ik schrijf dit neer voor al die mensen die niet zo gezegend zijn. Voor de ouders die zoveel kopzorgen hebben dat het niet kunnen onderwijzen van hun kinderen zou aanvoelen als het zoveelste falen. Voor de ouders die wel nog elke dag moeten gaan werken en niet in de mogelijkheid zijn om verlof of een andere vorm van werkvermindering aan te vragen. Voor de ouders die niet het gewenste lesmateriaal kunnen bieden aan hun kinderen. Voor de kinderen die mentaal wegkwijnen in veel te kleine huizen zonder tuin en to-taal geen zin hebben in nieuwe leerstof. Voor de gezinnen die in normale omstandigheden al verzuipen en nu helemaal kopje onder worden geduwd. Voor die ouder die er alleen voor staat.
Deze beslissing is immers genomen met een gezegend gezin zoals het onze als maatstaf. Maar als je de lat zo hoog legt, laat je een hele groep mensen achter! Mensen die laagdrempelige oplossingen en ondersteuning broodnodig hebben, vallen uit de boot. Want de trein raast voort en iedereen wie niet mee kan, mag er af vallen.
Dus beste beleidsmaker, leg mij eens uit hoe ik naar adem moet blijven happen terwijl ik zoveel mensen zie verdrinken?
