Ik heb de eer moeke te mogen zijn van drie schavuiten. Drie bommetjes energie.
De ene wat creatiever, de andere wat avontuurlijker. De ene wat koppiger, de andere wat eigenzinniger. De ene met een groot hart, de andere met een kleintje. De ene met krulletjes, de andere met sproetjes.
Mijn triple trouble. Mijn drievuldige deugenieterij. The real shit.
’t Zijn geen doetjes, maar ik zou niet anders willen.
Moeder zijn is een voltijdse job. Zo eentje waarvan niet alle taken even leuk zijn. Ja, mijn jongens zijn om op te eten, een kwartiertje later heb ik echter spijt dat ik het niet gedaan heb.
En soms raak ik zo overprikkelend van hun eindeloze luidheid, dat ik nood heb aan een plek voor mezelf. Maar ben ik twee dagen van ze verwijderd, bekruipt de zonendorst me na anderhalve dag.
Moeder zijn is een constante tweestrijd. Je zoekt naar een evenwicht op een soms slappe koord. En toch… het is het mooiste wat me ooit overkwam. Het zijn mijn kopzorgen en ook mijn geluksmomentjes.
Moeder zijn maakt me soms radeloos. Drie wezentjes opvoeden tot mooie, oprechte en unieke mensen vergt geduld en doorzettingsvermogen. En ook veel grijs haar, want ze kwamen immers niet met een handleiding. Dus geef ik het beste wat ik kan. En alvast sorry jongens voor de bijkomende fuck ups.
From one mother to another: je doet het goed! Geniet van je dag, de volgende 364 dagen zal je er immers op moeten teren. 😉
Vorig jaar deze tijd stapte ik op een vliegtuig naar de zon. Eén van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, maar ik had er een goede reden voor. De beste zelfs…
We schrijven november 2016. Ineens zakte de grond vanonder mijn voeten. Ik kon alleen maar huilen. Het was de ochtend van het verjaardagsfeest van onze oudste zoon. Hoe moest ik dit in godsnaam doorkomen? Ik was moe. Op. Kapot. Voltijds werken, voltijds moederen, het eist zijn tol. Een fenomeen dat mij totaal vreemd was. Ik? Stoppen? Hallo, have you met me? Doorgaan verdorie, tot je erbij neervalt!
Ik ben dat weekend doorgekomen. Hoe, weet ik niet. Het is een waas. Wel weet ik nog dat ik het huis niet uit durfde, de tranen oeverloos uit mijn ogen rolden en ik het liefst van al onder een dik deken in de zetel wilde liggen ver weg van alles en iedereen. Dus ging ik de maandag erop naar de dokter. “Ja mevrouw, je bent overwerkt. Ik schrijf je 2 weken rust voor.” Het woord burn-out viel. “Gruwelwoord”, dacht ik. En ik repliceerde de huisarts met: “Doe maar een week, ik heb een belangrijk evenement te draaien.”
Op stap. Ik leunend op hem. Op zoek naar lucht.
Ik heb mij door die week geploeterd. Met de nodige ups en downs. De week nadien ben ik gaan werken en heb geprobeerd mijn leven weer in de plooi te duwen. Maar het gruwelwoord sluimerde in mijn lijf. Moe en negatief werd mijn nieuwe staat van zijn. Maar de boer, hij ploegde voort.
Langzaam maar zeker vond ik af en toe een zonnestraal in mijn hoofd. Ik pakte de problemen op mijn werk aan en dat creëerde ruimte. De professionele Geertrui was back. Maar thuis was het niet zo makkelijk om die ruimte in te nemen. Wederkerende ruzies, een kort lontje, prikkelbaar, … niet echt een pretje dus, voor geen enkele partij. Alles was ook zo zwaar. Het leek wel alsof ik mezelf kwijt was. Ik leefde niet, ik werd geleefd. Ik ben moeder, collega, vrouw, vriendin, dochter, … Maar wie is Geertrui? En vooral: wat wil Geertrui?
Om daar een antwoord op te krijgen, trok ik begin september 2017 voor 5 dagen op wellness groepsreis naar Portugal. Nee, niet om een hele dag in een jacuzzi te hangen, maar wel om aan de hand van workshops en meditatie kei hard naar mezelf te zoeken. Toegegeven, het feit dat het onder de Portugese zon te doen was en er een zwembad op ons resort aanwezig was, was mooi meegenomen. Maar daar zat ik dan, emotioneel in de war en ver weg van man en kinderen. Voor ’t eerst in god-weet-hoeveel-jaar was ik op mezelf aangewezen. Hoe. Raar. Was. Dat.
Ik had al wel wat trainingen achter de rug rond emotionele bewustwording, maar ondertussen was ik toch alweer geëvolueerd naar een meervuldig takenpakket in een enkelvoudig persoon. Er was dus wel wat werk aan de winkel. Ik ben mezelf tegengekomen. Alle kanten van mezelf. Het heeft gebotst. Maar er was vooral ruimte. In alle rust en onder het gesjirp van de krekels vond ik mezelf terug.
Helemaal-mee als ik ben, postte ik al eens een foto van een hangmat, een zwembad of een ondergaande zon. En opvallend kreeg ik ineens veel reacties van gelijksoortige vrouwen. Ik bedoel moeders met jonge kinderen. Over hoe geweldig het wel was dat ik dat deed. En hoe knap het wel was dat ik zo helemaal voor mezelf koos. En ik dacht bij mezelf, vanuit mijn hangmat: “Ik doe iets goed. Ik mag dit aan mezelf geven. Cadeautje voor mezelf.” Wat heb ik met dat idee geworsteld. Want ik heb mezelf de laatste jaren letterlijk weg gegeven. Aan alles en iedereen rondom mij. Tot er niets anders overbleef dan een leeggelopen ballon. Hoog tijd om mezelf dus weer eens wat lucht te geven! En dat deed ik. 5 dagen lang tot ik weer wist wie ik was.
Dus moeders der lage landen, verenig u! Spring op een vliegtuig en laat de boel even de boel. Het doet deugd, dat garandeer ik u.
P.S.: De knuffel van onze oudste zoon, zo ongeveer zijn dierbaarste bezit, werd als verstekeling in mijn koffer gestopt. Het was een zeer emotionele ontdekking, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om een whatsapp-chat op te richten waarin ik meerdere foto’s van Schaap op avontuur in Portugal postte. Zo konden de kleine thuisblijvers, zowat mijn dierbaarste bezit, volgen wat moeke en schaap allemaal beleefden.
