SAHD zkt job.

Veertien jaar werk ik ondertussen in dat tv-wereldje. Eerst aan de productionele zijde en daarna aan de creatieve kant als scenarist. Maar sinds een jaar voelde ik dat het tijd werd voor verandering. Dus na lang wikken en wegen nam ik in mei van dit jaar de beslissing om uit loondienst te stappen. Bye bye zekerheid en veilige haven, hallo avontuurlijk freelancersbestaan.

IMG_9338Gelukkig kon ik onmiddellijk aan de slag bij een productiehuis dat volop bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe serie. Maar na enkele weken bleek dat er geen klik was. Een werkwijze van jaren even snel over boord gooien en helemaal opnieuw beginnen viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. De inzet was er maar het resultaat bleef uit. Amper anderhalve maand later nam ik de beslissing om de handdoek in de ring te gooien. Een moeilijke beslissing want dit had praktische maar vooral enorme financiële gevolgen voor mij en mijn gezin.

Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan B en ik moest beginnen solliciteren op alles wat van dichtbij en ver in de lijn lag van wat ik de voorbije jaren had gedaan. Ik was 38 jaar en ik voelde me gefaald, had een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gekregen en had geen idee hoe ik dit snel kon oplossen. Achter jobs jagen was ook nieuw voor mij want ik had in heel mijn carrière nog nooit moeten solliciteren. Omgaan met afwijzing, ook al was dit nooit persoonlijk, viel me zwaar. Mijn geweldige, steunende vrouw en mijn therapeut hebben mijn klaagzang de voorbije maanden veel mogen aanhoren. Bij deze een belofte dat ik hen ooit op gepaste wijze zal bedanken voor de steun en ruimte die ze me gaven.

IMG_9337Daar stond ik dan, werkloos voor het eerst in mijn leven. Los van de jobhunt, hoe kon ik me in godsnaam nuttig maken? Het antwoord was gewoon in mijn eigen huis te vinden want naast mijn professionele identiteit heb ik me als vader altijd geprofileerd als iemand die hands-on is. Wat mijn vrouw doet, kan/moet ik ook doen en omgekeerd. No “i” in team, weet je wel. En nu we het er toch even over hebben… vaders babysitten niet, die voeden op.

Dus werd het gewoon tijd om een tandje bij te steken en nam ik met plezier het leeuwendeel van het huishouden op mij (nu ja, veel shizzle moet gewoon gebeuren en doet niemand echt voor zijn plezier hé). Maar gezien mijn situatie werd ik een beetje de SAHD (Stay At Home Dad). Winkelen, koken, kinderen naar school brengen en ophalen, etc. En weet je wat ik ontdekt hebt… het is fokking hard werken. Waarschijnlijk ligt het aan mij maar dit is misschien de zwaarste “job” die ik al gedaan heb. Het stopt gewoon nooit. Bij alles wat ik doe zie ik tien andere dingen die nog moeten gebeuren. Lichamelijk is het niet zwaar maar de mentale workload is oneindig.
Ik heb dan ook een hele nieuwe waardering gekregen voor mensen die ervoor kiezen om huisvrouw of huisman te zijn. Ze verdienen niets, bouwen geen pensioen op, maar werken enorm hard.

As we speak is de zoektocht naar nieuw werk nog bezig. Ik wissel dat huishouden af met zoeken naar nieuwe projecten, solliciteren en hoopvol wachten op verlossende antwoorden. Sinds vorige dinsdag ben ik 39 jaar en ik weet heel even niet waar ik sta met mijn professionele leven. En ja, ik vind dat shit. Maar het komt wel goed hoor. Het is gewoon heel confronterend en beangstigend om dat toe te geven maar één ding kan ik je zeggen… de was is ondertussen wel geplooid.

Ik ging op reis en nam mee… me, myself & I.

Vorig jaar deze tijd stapte ik op een vliegtuig naar de zon. Eén van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, maar ik had er een goede reden voor. De beste zelfs…

We schrijven november 2016. Ineens zakte de grond vanonder mijn voeten. Ik kon alleen maar huilen. Het was de ochtend van het verjaardagsfeest van onze oudste zoon. Hoe moest ik dit in godsnaam doorkomen? Ik was moe. Op. Kapot. Voltijds werken, voltijds moederen, het eist zijn tol. Een fenomeen dat mij totaal vreemd was. Ik? Stoppen? Hallo, have you met me? Doorgaan verdorie, tot je erbij neervalt!

Ik ben dat weekend doorgekomen. Hoe, weet ik niet. Het is een waas. Wel weet ik nog dat ik het huis niet uit durfde, de tranen oeverloos uit mijn ogen rolden en ik het liefst van al onder een dik deken in de zetel wilde liggen ver weg van alles en iedereen. Dus ging ik de maandag erop naar de dokter. “Ja mevrouw, je bent overwerkt. Ik schrijf je 2 weken rust voor.” Het woord burn-out viel. “Gruwelwoord”, dacht ik. En ik repliceerde de huisarts met: “Doe maar een week, ik heb een belangrijk evenement te draaien.”

WhatsApp Image 2016-11-17 at 10.34.10

Op stap. Ik leunend op hem. Op zoek naar lucht. 

Ik heb mij door die week geploeterd. Met de nodige ups en downs. De week nadien ben ik gaan werken en heb geprobeerd mijn leven weer in de plooi te duwen. Maar het  gruwelwoord sluimerde in mijn lijf. Moe en negatief werd mijn nieuwe staat van zijn. Maar de boer, hij ploegde voort.

Langzaam maar zeker vond ik af en toe een zonnestraal in mijn hoofd. Ik pakte de problemen op mijn werk aan en dat creëerde ruimte. De professionele Geertrui was back. Maar thuis was het niet zo makkelijk om die ruimte in te nemen. Wederkerende ruzies, een kort lontje, prikkelbaar, … niet echt een pretje dus, voor geen enkele partij. Alles was ook zo zwaar. Het leek wel alsof ik mezelf kwijt was. Ik leefde niet, ik werd geleefd. Ik ben moeder, collega, vrouw, vriendin, dochter, … Maar wie is Geertrui? En vooral: wat wil Geertrui?

Om daar een antwoord op te krijgen, trok ik begin september 2017 voor 5 dagen op wellness groepsreis naar Portugal. Nee, niet om een hele dag in een jacuzzi te hangen, maar wel om aan de hand van workshops en meditatie kei hard naar mezelf te zoeken. Toegegeven, het feit dat het onder de Portugese zon te doen was en er een zwembad op ons resort aanwezig was, was mooi meegenomen. Maar  daar zat ik dan, emotioneel in de war en ver weg van man en kinderen. Voor ’t eerst in god-weet-hoeveel-jaar was ik op mezelf aangewezen. Hoe. Raar. Was. Dat.

Ik had al wel wat trainingen achter de rug rond emotionele bewustwording, maar ondertussen was ik toch alweer geëvolueerd naar een meervuldig takenpakket in een enkelvoudig persoon. Er was dus wel wat werk aan de winkel. Ik ben mezelf tegengekomen. Alle kanten van mezelf. Het heeft gebotst. Maar er was vooral ruimte. In alle rust en onder het gesjirp van de krekels vond ik mezelf terug.

Helemaal-mee als ik ben, postte ik al eens een foto van een hangmat, een zwembad of een ondergaande zon. En opvallend kreeg ik ineens veel reacties van gelijksoortige vrouwen. Ik bedoel moeders met jonge kinderen. Over hoe geweldig het wel was dat ik dat deed. En hoe knap het wel was dat ik zo helemaal voor mezelf koos. En ik dacht bij mezelf, vanuit mijn hangmat: “Ik doe iets goed. Ik mag dit aan mezelf geven. Cadeautje voor mezelf.” Wat heb ik met dat idee geworsteld. Want ik heb mezelf de laatste jaren letterlijk weg gegeven. Aan alles en iedereen rondom mij. Tot er niets anders overbleef dan een leeggelopen ballon. Hoog tijd om mezelf dus weer eens wat lucht te geven! En dat deed ik. 5 dagen lang tot ik weer wist wie ik was.

Dus moeders der lage landen, verenig u! Spring op een vliegtuig en laat de boel even de boel. Het doet deugd, dat garandeer ik u.

 

 

P.S.: De knuffel van onze oudste zoon, zo ongeveer zijn dierbaarste bezit, werd als verstekeling in mijn koffer gestopt. Het was een zeer emotionele ontdekking, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om een whatsapp-chat op te richten waarin ik meerdere foto’s van Schaap op avontuur in Portugal postte. Zo konden de kleine thuisblijvers, zowat mijn dierbaarste bezit, volgen wat moeke en schaap allemaal beleefden.