Bloot.

Ik loop mezelf al een jaar voorbij.  Voila, ik heb het gezegd. Nu het eruit is en ik dat hier zo zwart op wit zie staan, komt het nog eens dubbel zo hard aan. Ik loop te ploeteren, te zuchten en te klagen. En ik loop vooral in cirkeltjes.

Een jaar geleden kreeg ik een nieuwe job binnen mijn organisatie. Tof hoor, ik had er kei veel zin in. Maar die job leek toch wel net iets te veel uitdaging te zijn en ik had heel hard het gevoel dat ik alles maar wat had uit te zoeken. Dat maakte dat ik maandag met goede moed richting werk fietste, maar meestal tegen woensdagavond pompaf weer richting huis trapte. Dat was ongeveer de eerste helft van het afgelopen jaar zo. De laatste maanden kwam daar bovenop dat ik op zondagavond de slaap niet kon vatten omdat mijn hoofd overspoeld raakte door een berg to do’s. Ik haalde zelfs maandagavond niet meer om fris en monter naar huis te fietsen. De laatste weken wordt dit zelfs al eens gevolgd door een paniekaanval. Huilbuien zijn mij niet vreemd. Zombiehouding evenmin. En toch, ik hou me recht. Vraag je mij “Hoe is ‘t?”, antwoord ik meestal “Goed hoor!”. Als ik de deur van mijn emotioneel brein op een kier zet voor mijn al-dan-niet toevallige gesprekspartner krijgt die hoogstens een minder enthousiaste “Ca va wel.”. De enkelingen die dicht genoeg komen krijgen de huilbui inclusief liters snot over zich heen. Als een tsunami die niet meer tegen te houden is. Mijn directe omgeving krijgt een schim van mezelf in return. Ik doe zowat alles tegen mijn goesting omdat ik gewoon de fut niet meer vind om buiten mijn werkuren ook nog even happy happy joy joy rond te lopen. Elk familie-etentje, elk uitje, ik moet mij daar echt voor opladen. Maar het lijkt alsof ik een veel te oude heroplaadbare batterij ben: hoe lang je die ook in de lader steekt, die raakt maar half opgeladen.

En elke maand krabbel ik overeind (insert die eerder genoemde cirkeltjes), denkend dat het wel zou beteren. Er zijn pieken dat het goed gaat en dat ik toch een sprankeltje energie vind om die steeds langer wordende dalen te overbruggen. Dat is dan een vakantie, of dat ene leuke project binnen mijn job. Iets wat mij toch maar dat broodnodige vuur gaf om al die rotzooi die “part of the job” is op te lichten. Maar het betert niet, integendeel. Mijn reserve raakt op, ik voel dat aan heel mijn zijn. 

Hoe lang gaan wij in deze maatschappij onze ogen nog sluiten voor die zo fel gegeerde work-life balans? Wanneer gaan we eens door hebben dat vrouwen ook ambities hebben naast een gezinsleven, maar dat niet wil zeggen dat je hen dan maar moet uitpersen als een citroen? En dat de economische waarde en zorgcapaciteiten van mannen en vrouwen hoogdringend gelijk moet gesteld worden?
Hoe lang gaan organisaties nog besparen op personeel en tegelijkertijd niet knippen in de aangeboden dienstverlening? Functies worden geschrapt en taken gewoon verdeeld over het resterende personeel. Hoeveel rek zit er zo op een mens? Ik vraag mij dat echt oprecht af.

Ik snap dat mensen daaraan onderdoor gaan. Hell, ik kreeg bij aanvang van mijn nieuwe job letterlijk de boodschap “Leiding geven is een eenzame functie.” Qua demotivational speech kan dat wel tellen. Die woorden prikken op regelmatige basis nog een onderhuidse enthousiaste bubbel kapot.

Gelukkig heb ik doorheen de jaren al wel wat persoonlijke ontwikkeling gevolgd en zoals dat gaat met persoonlijke groei loopt ook dat met vallen en opstaan. Maar ik ben ondertussen wel al doordrongen van het motto “If it is to be, it ’s up to me”. Ik zal altijd blijven zoeken naar een oplossing die mij dient. Ik heb een vragende hand uitgestoken naar mijn werkgever, maar die werd niet beantwoord. Dus zocht ik verder naar tips en tricks, naar die ene lifehack die mij wel weer op het juiste spoor zou zetten. De grootste kracht die IK immers zelf bezit, is de kracht van de keuze. Kies ik ervoor om hier verder te ploeteren of neem ik het heft in handen om “nee” te leren zeggen, om weer in mezelf te geloven en mijn eigenwaarde terug op de kaart te zetten? Laat ik mijn agenda overspoelen met vergaderverzoeken zoals opstijgend rioolwater in je gootsteen of neem ik controle over mijn kostbare tijd? Hou ik vast aan mijn huidige context of kies ik ervoor om mijn normen en waarden te verhuizen naar betere oorden?

Die verantwoordelijkheid ligt volledig bij mij. Ik heb de antwoorden op die vragen in mij. Sowieso. Dus ben ik altijd op zoek. Never not-learning. Ik ben niet vies van wat één-op-één coaching zo nu en dan, luister naar menig inspirerende podcasts die relevant zijn voor de struggles van het moment en volg jaarlijks een meerdaagse cursus rond emotionele en spirituele groei. Dat is MIJN keuze. Mijn manier om te dealen met de shit die mij overkomt. Mijn manier om mijn menselijkheid te behouden in een systeem dat hoe langer hoe meer ontmenselijkt raakt.

P.S.: Wil je eens een goede motivational speech horen? Check dan zeker deze!  

Ik ging op reis en nam mee… me, myself & I.

Vorig jaar deze tijd stapte ik op een vliegtuig naar de zon. Eén van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, maar ik had er een goede reden voor. De beste zelfs…

We schrijven november 2016. Ineens zakte de grond vanonder mijn voeten. Ik kon alleen maar huilen. Het was de ochtend van het verjaardagsfeest van onze oudste zoon. Hoe moest ik dit in godsnaam doorkomen? Ik was moe. Op. Kapot. Voltijds werken, voltijds moederen, het eist zijn tol. Een fenomeen dat mij totaal vreemd was. Ik? Stoppen? Hallo, have you met me? Doorgaan verdorie, tot je erbij neervalt!

Ik ben dat weekend doorgekomen. Hoe, weet ik niet. Het is een waas. Wel weet ik nog dat ik het huis niet uit durfde, de tranen oeverloos uit mijn ogen rolden en ik het liefst van al onder een dik deken in de zetel wilde liggen ver weg van alles en iedereen. Dus ging ik de maandag erop naar de dokter. “Ja mevrouw, je bent overwerkt. Ik schrijf je 2 weken rust voor.” Het woord burn-out viel. “Gruwelwoord”, dacht ik. En ik repliceerde de huisarts met: “Doe maar een week, ik heb een belangrijk evenement te draaien.”

WhatsApp Image 2016-11-17 at 10.34.10

Op stap. Ik leunend op hem. Op zoek naar lucht. 

Ik heb mij door die week geploeterd. Met de nodige ups en downs. De week nadien ben ik gaan werken en heb geprobeerd mijn leven weer in de plooi te duwen. Maar het  gruwelwoord sluimerde in mijn lijf. Moe en negatief werd mijn nieuwe staat van zijn. Maar de boer, hij ploegde voort.

Langzaam maar zeker vond ik af en toe een zonnestraal in mijn hoofd. Ik pakte de problemen op mijn werk aan en dat creëerde ruimte. De professionele Geertrui was back. Maar thuis was het niet zo makkelijk om die ruimte in te nemen. Wederkerende ruzies, een kort lontje, prikkelbaar, … niet echt een pretje dus, voor geen enkele partij. Alles was ook zo zwaar. Het leek wel alsof ik mezelf kwijt was. Ik leefde niet, ik werd geleefd. Ik ben moeder, collega, vrouw, vriendin, dochter, … Maar wie is Geertrui? En vooral: wat wil Geertrui?

Om daar een antwoord op te krijgen, trok ik begin september 2017 voor 5 dagen op wellness groepsreis naar Portugal. Nee, niet om een hele dag in een jacuzzi te hangen, maar wel om aan de hand van workshops en meditatie kei hard naar mezelf te zoeken. Toegegeven, het feit dat het onder de Portugese zon te doen was en er een zwembad op ons resort aanwezig was, was mooi meegenomen. Maar  daar zat ik dan, emotioneel in de war en ver weg van man en kinderen. Voor ’t eerst in god-weet-hoeveel-jaar was ik op mezelf aangewezen. Hoe. Raar. Was. Dat.

Ik had al wel wat trainingen achter de rug rond emotionele bewustwording, maar ondertussen was ik toch alweer geëvolueerd naar een meervuldig takenpakket in een enkelvoudig persoon. Er was dus wel wat werk aan de winkel. Ik ben mezelf tegengekomen. Alle kanten van mezelf. Het heeft gebotst. Maar er was vooral ruimte. In alle rust en onder het gesjirp van de krekels vond ik mezelf terug.

Helemaal-mee als ik ben, postte ik al eens een foto van een hangmat, een zwembad of een ondergaande zon. En opvallend kreeg ik ineens veel reacties van gelijksoortige vrouwen. Ik bedoel moeders met jonge kinderen. Over hoe geweldig het wel was dat ik dat deed. En hoe knap het wel was dat ik zo helemaal voor mezelf koos. En ik dacht bij mezelf, vanuit mijn hangmat: “Ik doe iets goed. Ik mag dit aan mezelf geven. Cadeautje voor mezelf.” Wat heb ik met dat idee geworsteld. Want ik heb mezelf de laatste jaren letterlijk weg gegeven. Aan alles en iedereen rondom mij. Tot er niets anders overbleef dan een leeggelopen ballon. Hoog tijd om mezelf dus weer eens wat lucht te geven! En dat deed ik. 5 dagen lang tot ik weer wist wie ik was.

Dus moeders der lage landen, verenig u! Spring op een vliegtuig en laat de boel even de boel. Het doet deugd, dat garandeer ik u.

 

 

P.S.: De knuffel van onze oudste zoon, zo ongeveer zijn dierbaarste bezit, werd als verstekeling in mijn koffer gestopt. Het was een zeer emotionele ontdekking, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om een whatsapp-chat op te richten waarin ik meerdere foto’s van Schaap op avontuur in Portugal postte. Zo konden de kleine thuisblijvers, zowat mijn dierbaarste bezit, volgen wat moeke en schaap allemaal beleefden.