From Oostende with love.

 

Het mocht nog eens. Wij 2. Gewoon wij 2! We proberen het vaker in te plannen, maar er komt altijd wel iets tussen of we vinden het gewoon te veel gedoe en zien er tegenop om opvang te zoeken. Want ja, wij vinden onze kinderen met momenten behoorlijk vermoeiend, dus voelen we ons op voorhand al schuldig als we ze een weekendje bij de grootouders zouden droppen. En dan moeten ze hun hobby’s missen, wat we dan weer jammer vinden voor de kinderen. Maar momenten dat wij even alleen kunnen zijn heel schaars. Twee minuten op de pot zitten gaat zelfs niet zonder dat iemand je komt lastigvallen met één of ander wereldprobleem. Soms hebben ze zelfs niet echt iets nodig maar nemen ze een stoeltje en komen er gewoon gezellig bij zitten… Ik krijg zo stilletjes aan het vermoeden dat er bij onze kinderen een alarmbel afgaat van zodra wij het in ons hoofd halen om héél even iets voor onszelf te doen.  

Maar het tij begint te keren, mogelijkheden dienen zich aan… Sinds dit jaar zitten we met 2 scouts in huis en als die dan nog eens gelijktijdig op weekend gaan, zien we een opening. Zouden we…  Kunnen we… Yes, we can! Nog snel die jongste buiten werken en weg zijn we! (No worries, we hebben hem niet gewoon buiten gezet, maar hij mocht op verwenweekend bij oma en opa). Van vrijdagavond waren we kinderloos en de volgende ochtend zouden we naar zee vertrekken om 24u te gaan uitwaaien. Zo. Hard. Naar. Uitgekeken.
En dan staan we zaterdagochtend op, in een leeg en stil huis. Zen. Maar voor ik het weet worden mijn gedachten naar de kinderen gezogen. Zo vaak gevloekt op de chaos en het lawaai van die 3 energiebommen nog voor ik een kop koffie binnen heb en nu overvalt de stilte mij. Weemoed, gemis… zonendorst.
Crap, laat ons maar snel vertrekken om die gedachten te negeren.  

Prachtige hotelkamer, zicht op zee, jacuzzi, ruimtelijk. Kortom, “Dag hé, ik blijf hier dan wonen.” Dat. Lekker kuieren over het strand en door de stad. Zucht. Ik lijk wel zo’n windturbine, met elke windstoot voel ik mijn energiepijl stijgen. Lekker met z’n 2 hapje eten, koffietjes drinken en dan besef ik plots hoe raar het is om mij gewoon op één iemand te moeten focussen. Ik begrijp ineens een beetje waar dat lege-nest-syndroom vandaan komt. Overal waar wij komen zorgen die 3 bengels voor afleiding, bij een familiebezoek heb ik nog nooit een gesprek helemaal kunnen volgen, want er is er wel eentje die op de ander klopt, naar ’t toilet moet of tegen de grond gaat. Echt waar, dat is met estafette-aflossing-skills waar de broers Borlée nog wat van kunnen leren.   

En nu zit ik daar, tegenover Tom, met mijn volle aandacht op hem gericht. Een gesprek dat nog eens diep gaat. We hebben het over het werk, onze dromen en ambities. Ideeën borrelen op. Dit moeten we onderhouden, besef ik vlug! Want als we enkel nog in functie van de kinderen en het huishouden met elkaar praten, hebben we over 15 jaar geen gespreksstof meer.  

Dus genieten we. Van de tijd met elkaar, gewoon wij 2. Straks hebben we twee kinderen te desinfecteren en een derde kind met aandacht-afkick-verschijnselen. Dan mogen we ze ook weer knuffelen en kruipen we samen onder een dekentje op de zetel. Wij 2 is oké, maar dat hoeft niet te lang te duren.  

Date-pijn

Werken, kinderen, huishouden, …. Veel tijd en fut blijft er op ‘t einde van de dag niet meer over. Wat hier bij ons dus jammer genoeg op het einde van het to-do-lijstje bengelt, is tijd voor elkaar als koppel. Daarom plannen we dit ook steevast in de agenda, want anders gaat dit verloren in de hectiek van het ouderschap. We probeerden al vanalles: wekelijks daten, tweewekelijks daten, niet meer daten, … Gelukkig hebben we wel de gewoonte om op mekaars verjaardag verlof te nemen zodat we met 2 een gezellige dag kunnen doorbrengen. Dan zijn we toch al 2 keer in ‘t jaar eens op date (hoera). Een aanrader wel, want overdag daten is gewoonweg makkelijker te regelen en goedkoper. Geen gedoe met babysit regelen en betalen, want de kinderen zijn toch al op school. En #lunchisthenewdinner.

Zo was het afgelopen week Tom zijn verjaardag, dus datetime! Omdat we ongeveer elke privésauna in de buurt gezien hadden, wilde ik wel eens iets anders testen, dus boekte ik een Thaise duomassage. (En ja, ik hoor je al gniffelen, maar nee, ’t was zonder happy ending.) We zijn allebei niet vies van wat wellness en massages, maar this was a first. Op de website van het salon kon je kiezen tussen verschillende behandelingen en koos ik heel bewust voor de Thaise oliemassage omdat deze zachter zou ervaren worden dan een traditionele Thaise massage.  Babysteps enal.
Beetje onzeker stappen we dus het massagesalon binnen. Oké, je hebt dat al wel eens in een film gezien, maar dat is toch niet echt een betrouwbare bron? We komen beide uit de tv-industrie, dus we zijn ons wel heel bewust hoe ze de waarheid daar wel eens wat euh… interessanter kunnen maken. Dit geheel terzijde, terug naar het massagesalon. Twee vriendelijke Thaise vrouwen leiden ons doorheen het ontvangstritueel wat blijkbaar een wasbeurt voor je voeten inhoudt. Ik kwam nochtans net uit de douche, maar gewoon laten gebeuren zeker?  De ene had een t-shirt aan met daarop de tekst “I am your Thai massage therapist, you’re in good hands, so just relax.” Dat ze meer dan enkel haar handen zou gebruiken, werd mij pas later duidelijk.

Fast forward. We liggen in ons halve blootje op een massagetafel. Aan Tom wordt nog gevraagd of hij medium of strong wil. Hij kiest wijselijk voor medium. Aan mij wordt niks gevraagd, dus ik wacht een beetje bang af. Mijn rug wordt ingesmeerd met een warme olie, heerlijk! Wat er bij Tom gebeurt, kan ik niet meer zien. Ik lig immers op mijn buik en kijk door dat typische gat van een massagetafel. Plots wat gekraak en gewiebel van de tafel. Ik voel een druk op mijn rug en denk nog “Amai die kan hard duwen!”. Dan besef ik dat ik ook geen voeten meer zie. Een dominosysteem zet zich in gang in mijn hoofd en als alle blokjes gevallen zijn, begint een alarmbelletje te rinkelen “Die vrouw staat boven op mij!”. “Leugenaar”, denk ik ook “Er stond niks over je voeten op je t-shirt!”. Ik moet inwendig even giechelen en ben blij dat de gemiddelde Thaise vrouw niet gezegend is met het postuur van een sumoworstelaar. Ik probeer de drang te weerstaan om mijn hoofd op te heffen en naar Tom te kijken, want dan hadden we dat massage-uur erdoor gejaagd met de slappe lach. Mijn volledige lijf wordt betrappeld, toch wel een vreemde ervaring. Ik bedenk mij dat ik dit evengoed aan mijn kinderen zou kunnen vragen. Met een fles olijfolie en 3 paar kindervoeten kom je ook al een heel eind.

Ook ellebogen en onderarmen worden ingezet. Mijn lijf kraakt en ik kreun. Stevig dit. Waarschijnlijk zijn mijn stijve spieren als gevolg van de bootcamp gisterenavond niet bevorderlijk voor mijn genot. Ik stel ook vast dat ik nogal kittelachtig ben op mijn bovenbenen. Wanneer ze deegrolgewijs met haar onderarm over mijn bovenbeen rolt, heb ik elke vezel in mijn lijf nodig om mijn been niet weg te trekken.

Ik hoor naast mij dat Tom regelmatig gekletst wordt. ”Spanking wel, happy ending niet”, denk ik al lachend. “Turn please” zegt mijn masseuse met haar koddig Thais accent. Mijn borstkas wordt ingesmeerd met Vicks. Terwijl ik eucalyptus lig te snuiven worden mijn armen en benen wederom gerold en gekneed. En ik vermoed dat ik prompt ook 2cm ben gegroeid vermits er aan elk been, teen en vinger ook wel eens stevig werd getrokken.

Als afsluiter mag ik nog even rechtop gaan zitten en word ik in een dubbele platte knoop geplooid in de hoop dat er iets “krak” zou zeggen. Mijn hoofd krijgt ook nog een beurt, dus dat wordt straks gezellig met een vettige kop op restaurant.
“You want something to drink?”, vraagt ze na afloop.
“Welja, een dubbele whiskey om te bekomen”, denk ik. “Tea please”, zeg ik.

IMG_9216

Nog een pijnlijke vaststelling: de meest recente foto van ons 2 dateert van 3 maanden geleden…