Tagarchief: corona

Lockdown gelukjes

Geplaatst op door
2

Er is al veel gezegd en geschreven over deze Corona crisis: thuissituaties werden gretig gedeeld, frustraties openlijk geuit en beslissingen vakkundig in vraag gesteld. We also did our part. Nee, het is absoluut geen rozengeur en maneschijn! Deze crisis kost mensenleven, brengt het onrecht van de ongelijkheid nog zichtbaarder aan het licht en laat gezinnen als hoeksteen van de maatschappij stevig op hun grondvesten daveren. En toch zijn er dingen die ik de afgelopen weken ben beginnen koesteren. Kleine gelukjes die van mijn part mogen blijven plakken forever and ever. Ook die mogen wel eens belicht worden, want every cloud has a silver lining!

Never have I ever

  • Ik heb nog nooit zo veel geknuffeld met m’n jongens. Echt. Hoe hartverwarmend is dat al geweest! Ik heb hen tijdens deze Corona-weken zulke sprongen zien maken in hun emotionele groei, dat ik daar oprecht fier op ben. Ik hoorde enkele dagen geleden mijn 3 kornuiten een ruzie uitpraten waar menig volwassene nog wat van kan leren! Er werd verontschuldigd, “ik voelde mij…” gezegd en achteraf werd hun spel in peis en vree hervat. En ik ben niet de bemiddelaar van dienst geweest! Vuistje en high five me dunkt.
  • We zijn nog nooit zo veel “op restaurant” geweest. Insert applausje voor al die creatieve horeca initiatieven! Tussen al dat telewerken en preteachen door is de goesting om te koken vaak ergens te vinden in mijn kleine teen, dus take away and delivery for te win! En een extra voordeel: je moet niet zitten stressen om je koters sociaal aanvaardbaar onder controle te houden, waardoor je des te onbezorgder van je lekker eten kan genieten.
  • Ik heb nog nooit zoveel gesport. Oké, voordien fietste ik dagelijks naar het werk wat ook de nodige lichaamsbeweging opleverde, maar dat was meer een noodzakelijk transport. Nu plan ik die sportmomenten veel bewuster in en maak ik er ook tijd voor. Zo ben ik terug beginnen lopen en haalde ik in week 6 van de lockdown vlotjes 5 kilometer uit mijn benen. Maar het is meer dan werken aan een gezonde gewoonte. Als ik op pad ben, is er een soort van samenhorigheid met de andere lopers. Bij het kruisen word ik meestal getrakteerd op een bemoedigend knikje welke ik met plezier beantwoord. I’m part of the gang! Zo’n beetje als die groet van bikers onderling. (Denk ik dan. Geen bikerchick hier.) Het is zo wat mijn enige menselijke real life contact buiten mijn gezinsbubbel dat ik op regelmatige basis kan ervaren en dat verwarmt me.
  • Er moet just niks. Geen taxiritjes naar hobby’s van de kinderen, geen sociale verplichtingen, geen uitstapjes om te ondernemen, … kortom geen keuzestress. Ik vind dat wel fijn om eens wat minder opties te hebben en mezelf onder te dompelen in traagheid. Alles kan wat meer op ‘t gemakske want er is toch niet veel anders te doen. Vrije tijd wordt op die manier echte vrije tijd. Niet snel snel een halfuurtje dit doen, want straks hebben we zus en zo op het programma staan. En dan is er plots tijd voor een avondwandeling van een uur met één van m’n zonen of om het tuinhuis op te ruimen. Hoera voor traagheid, you’re a keeper!
  • Ik heb afgelopen weken veel aan zelfreflectie gedaan. De Jambers in mij went wild: Wie ben ik? Wat drijft mij? Eigenlijk zou je jaarlijks zo’n evaluatie van je leven moeten kunnen houden, maar jammer genoeg blijven we te vaak in die doen-modus hangen en nemen we niet even de tijd om stil te staan. En toch heb ik uit deze stilstand al mooie plannen gemaakt voor de toekomst. Allemaal oprecht vanuit de vraag wat voor mij echt belangrijk is, waar ik mijn energie in wil steken. To be continued…

I wish, I wish … it could stay like this

Natuurlijk wil ik niet dat we in de horror van deze crisis blijven hangen! Hell no! Ik wil graag terug wat meer sociaal contact, zonder angst naar de winkel kunnen gaan, mijn jongens veilig en zonder stress naar school kunnen laten gaan, niet dagelijks sterftecijfers moeten lezen… Maar die kleine gelukjes, kunnen die ook een plaats krijgen in het nieuwe normaal van morgen?

Oproep aan de OVER(menselijk)HEID deel 2

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisterenavond kreeg ik die lang verwachte brief van de school van onze 3 kinderen: de instructies voor het afstandsonderwijs (insert: dramatische BAM BAM BAM BAAAAM). De boodschap was niet mals, de toon van de brief evenmin. Waar we de twee weken voor de paasvakantie nog iets vrijblijvender huiswerk konden inplannen, spatten de moetes nu van mijn scherm. We sloegen erin om tot nu toe anderhalf uur aan huiswerk te doen per dag met de kinderen. Maar dit vroeg ook wel anderhalf uur van onze tijd. Want 3 kinderen van 3 verschillende leeftijden (4de en 2de leerjaar en 3de kleuterklas) hebben andere leerstof, dus dat werd 3 keer een andere oefening uitleggen of de ene aan het werk zetten terwijl je met de andere moest knutselen of maaltafels oefenen. Er was altijd wel 1 van de 3 die met een vraag zat of even een motivational speech nodig had.

Beste beleidsmaker

En dan las ik dit in die bewuste brief: “De kinderen werken 2 tot 3 uur per dag voor school en de ouders begeleiden hun kinderen maximum 2 uur per week. Op vrijdag moeten de gemaakte oefeningen ingescand en doorgestuurd worden.” Ik besef maar al te goed dat dit gepapegaaid is van de instructies die van bovenaf zijn doorgegeven. Dus beste minister, beste beleidsmaker, leg me dit eens even uit: Hoe moet ik mijn kind zelfstandig 13u per week aan huiswerk laten werken zodat dit geen beslag zou leggen op mijn (werk)tijd zoals dit zo mooi op papier wordt voorgesteld? Ik weet niet of u de laatste weken in een gezin heeft doorgebracht? Laat me dus even onze situatie schetsen:

Wij zijn een gezegend middenklasse gezin, we wonen in een rustige buurt en hebben een huis met een tuin. Mijn man en ik worden geacht om allebei nog voltijds te werken van thuis uit. Moet je eens proberen met 3 kinderen in huis… Je kan daarover afspraken maken en een dagschema opstellen (hangt hier ook omhoog), maar vijf individuen met elk hun noden, emoties en onzekerheden in deze gekke tijd, dat vraagt een schakelvermogen om U tegen te zeggen! De verveling slaat toe. Het constant bij elkaar zijn laat sporen na. De kleinste vraag kan leiden tot een conflictsituatie die zelfs de VN niet wil komen ontmijnen. Ik voorspel dus nu al: onze zonen aan die nieuwe leerstof zetten, dat wordt wereldoorlog en zal tonnen energie vragen van ons als ouder om hen gemotiveerd aan het werk te zetten. En weet je wat: ik heb daar geen zin in! Mijn hoofd zit vol met mist, dikke grijze mist van onzekerheid, spanning en bezorgdheden. Ik functioneer op automatische piloot, maar de batterij geraakt leeg. Wat moet dat dan met die hoofdjes van mijn zonen zijn? De weinige energie die ik nog overhoud, wil ik kunnen stoppen in het geruststellen van mijn kinderen, in het tellen van hun kleine gelukskes, niet in een zoveelste strijd om nog wat kennis in hun hoofd te duwen.

Halftijds schooltje spelen

Maar kom, wat moet dat moet. Dus ik besluit om vanaf volgende week halftijds te werken en verlof op te nemen. Ik ben in die mogelijkheid, mijn werkgever is flexibel en begripvol. Ik heb dus in ieder geval al tijd vrijgemaakt om ook halftijds schooltje te spelen. En ik ben dankbaar dat ik in die mogelijkheid ben! Ik ben opgeleid als audiovisueel assistent en na een korte carrière bij de tv heb ik me al doende omgeschoold tot jeugdconsulent en kent het lokaal jeugdbeleid ondertussen bijna geen geheimen meer voor mij. Maar leerkracht spelen? Nope, kan ik niet! Die juffen en meesters hebben daar toch ook een opleiding voor gevolgd en dan nog al doende wat ervaring opgedaan om uit te groeien tot experten in hun vak. Dus beste beleidsmaker, waar blijft mijn spoedcursus “leraar lager onderwijs”? Was het misschien niet slim geweest om scholen aan te sporen om een freebee op te maken met concrete tips & tricks voor ouders om hun kinderen van thuis uit te onderwijzen?  

En ik hoor het je al zeggen: “Maar mevrouw, jij hebt het toch goed? Er zijn oplossingen voor uw (luxe)problemen!” Klopt. Als. Een. Bus. Zoals ik eerder al schreef: Wij zijn een gezegend middenklasse gezin. Met een tuin én nog een inkomen van beide ouders én allemaal in goede gezondheid. We beschikken ook nog over juist genoeg veerkracht om ons hier door te spartelen. Dus waarom deze klaagzang? Wel beste beleidsmaker, ik schrijf dit neer voor al die mensen die niet zo gezegend zijn. Voor de ouders die zoveel kopzorgen hebben dat het niet kunnen onderwijzen van hun kinderen zou aanvoelen als het zoveelste falen. Voor de ouders die wel nog elke dag moeten gaan werken en niet in de mogelijkheid zijn om verlof of een andere vorm van werkvermindering aan te vragen. Voor de ouders die niet het gewenste lesmateriaal kunnen bieden aan hun kinderen. Voor de kinderen die mentaal wegkwijnen in veel te kleine huizen zonder tuin en to-taal geen zin hebben in nieuwe leerstof. Voor de gezinnen die in normale omstandigheden al verzuipen en nu helemaal kopje onder worden geduwd. Voor die ouder die er alleen voor staat.

Deze beslissing is immers genomen met een gezegend gezin zoals het onze als maatstaf. Maar als je de lat zo hoog legt, laat je een hele groep mensen achter! Mensen die laagdrempelige oplossingen en ondersteuning broodnodig hebben, vallen uit de boot. Want de trein raast voort en iedereen wie niet mee kan, mag er af vallen.

Dus beste beleidsmaker, leg mij eens uit hoe ik naar adem moet blijven happen terwijl ik zoveel mensen zie verdrinken?

Oproep aan de OVER(menselijk)HEID.

Geplaatst op door
30

Ik heb hier geen zin in. Voila, ik heb het gezegd. Al heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hiermee worstelt in deze Corona tijd, alles en iedereen rondom mij lijkt voort te ploegen. Duizend en één initiatieven ontpoppen zich, schoolwerk komt in een rotvaart op ons af, mijn smartphone houdt me op de hoogte met Corona updates en Whatsapp groepen puilen uit met grappige filmpjes en oproepen om tekeningen te maken. We zijn nog geen week ver en ik ben er momenteel even helemaal klaar mee.

Corona ratrace

Ik raak zodanig overweldigd de afgelopen dagen dat ik eerder blokkeer. Ik heb niet het gevoel ruimte te hebben om mee te gaan in deze Corona ratrace. Want zo voelt het: een nieuwe sneltrein die met een rotvaart optrekt. Waar ik had gedacht dat Corona ervoor zou zorgen dat we even zouden vertragen, voelt het alsof ik nu driedubbel zoveel moet opnemen. Je MOET structuur bieden thuis, je MOET je kinderen entertainen, je MOET ze dan ook nog eens onderwijzen, je MOET ook blijven bewegen, je MOET je werk van thuis uit verder zetten, … Ik word eerder kierewiet van al die tips op Facebook dan dat het mij inspireert. Dus bij deze een oproep om te matigen. We moeten hier nog weken door, dus misschien is het niet aangewezen om alles door de internetdraad te jagen op 1 week tijd.

Want wie heeft in godsnaam bedacht dat we gewoon even met z’n allen zonder enig probleem die knop zouden omdraaien? Wat is er gebeurd met “Hé, het is oké als je je even moet aanpassen.”? Kan iemand die boodschap eens de wereld insturen naast al die goedbedoelde tips en initiatieven? Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid. Kan dat ook een les zijn die te leren valt uit deze crisis? Want dit is een menselijke crisis: mensen worden ziek en sterven eenzaam en alleen. Moeder Natuur is boos! Ik voel mij plots heel nietig en klein als ik bedenk dat Ze hiermee misschien wel een signaal wil sturen naar de mensheid. Waar we dachten onoverwinnelijk te zijn met onze prestatiegerichte drive, slaat Zij even de boel kort en klein. En wat is onze reactie? We gaan er vanuit dat iedereen maar mee moet tegen 150km/u in dit nog meer versnipperde takenpakket. Presteren verdekke! Zo eindigen we na de Corona crisis met een burn out piek om U tegen te zeggen… Maar ja, er kan altijd nog een tandje bij zeker?

#politiekgaatvoormenselijkheid?

Ik heb eindeloos veel respect voor de mensen in de -zoals dat nu heet- essentiële beroepen. Die mensen zijn momenteel letterlijk levensnoodzakelijk. Ze moeten het doen met een nationaal applaus op straat. Maar waar blijft die hoogstnoodzakelijke waardering van het bestuur? Wordt er naast dit maatschappelijk schouderklopje ook gedacht aan hun mentale gezondheid? Want ik kan misschien wel voor één of meerdere dagen “foert” zeggen, hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ligt momenteel zo hoog dat zij effectief moeten voort ploegen. #vlaanderenhelpt, maar waar blijft #politiekgaatvoormenselijkheid? Wordt er nadien structureel bekeken om hun werkomstandigheden effectief eens te bevorderen? Want ook na deze crisis zullen we allemaal weer op een volgende ratrace moeten springen met alle (gezondheids)gevolgen van dien. We gaan deze mensen nog nodig hebben.

Ik hoop echt waar dat wij als samenleving de boodschap nu luid en duidelijk ontvangen. Dat we hier lessen uit trekken voor de toekomst en inzetten op een menselijker beleid. Zo eentje waarmee we nog decennia verder kunnen op deze Aarde. Zij en ik zullen u dankbaar zijn.