From Oostende with love.

Geplaatst op door
Beantwoorden

 

Het mocht nog eens. Wij 2. Gewoon wij 2! We proberen het vaker in te plannen, maar er komt altijd wel iets tussen of we vinden het gewoon te veel gedoe en zien er tegenop om opvang te zoeken. Want ja, wij vinden onze kinderen met momenten behoorlijk vermoeiend, dus voelen we ons op voorhand al schuldig als we ze een weekendje bij de grootouders zouden droppen. En dan moeten ze hun hobby’s missen, wat we dan weer jammer vinden voor de kinderen. Maar momenten dat wij even alleen kunnen zijn heel schaars. Twee minuten op de pot zitten gaat zelfs niet zonder dat iemand je komt lastigvallen met één of ander wereldprobleem. Soms hebben ze zelfs niet echt iets nodig maar nemen ze een stoeltje en komen er gewoon gezellig bij zitten… Ik krijg zo stilletjes aan het vermoeden dat er bij onze kinderen een alarmbel afgaat van zodra wij het in ons hoofd halen om héél even iets voor onszelf te doen.  

Maar het tij begint te keren, mogelijkheden dienen zich aan… Sinds dit jaar zitten we met 2 scouts in huis en als die dan nog eens gelijktijdig op weekend gaan, zien we een opening. Zouden we…  Kunnen we… Yes, we can! Nog snel die jongste buiten werken en weg zijn we! (No worries, we hebben hem niet gewoon buiten gezet, maar hij mocht op verwenweekend bij oma en opa). Van vrijdagavond waren we kinderloos en de volgende ochtend zouden we naar zee vertrekken om 24u te gaan uitwaaien. Zo. Hard. Naar. Uitgekeken.
En dan staan we zaterdagochtend op, in een leeg en stil huis. Zen. Maar voor ik het weet worden mijn gedachten naar de kinderen gezogen. Zo vaak gevloekt op de chaos en het lawaai van die 3 energiebommen nog voor ik een kop koffie binnen heb en nu overvalt de stilte mij. Weemoed, gemis… zonendorst.
Crap, laat ons maar snel vertrekken om die gedachten te negeren.  

Prachtige hotelkamer, zicht op zee, jacuzzi, ruimtelijk. Kortom, “Dag hé, ik blijf hier dan wonen.” Dat. Lekker kuieren over het strand en door de stad. Zucht. Ik lijk wel zo’n windturbine, met elke windstoot voel ik mijn energiepijl stijgen. Lekker met z’n 2 hapje eten, koffietjes drinken en dan besef ik plots hoe raar het is om mij gewoon op één iemand te moeten focussen. Ik begrijp ineens een beetje waar dat lege-nest-syndroom vandaan komt. Overal waar wij komen zorgen die 3 bengels voor afleiding, bij een familiebezoek heb ik nog nooit een gesprek helemaal kunnen volgen, want er is er wel eentje die op de ander klopt, naar ’t toilet moet of tegen de grond gaat. Echt waar, dat is met estafette-aflossing-skills waar de broers Borlée nog wat van kunnen leren.   

En nu zit ik daar, tegenover Tom, met mijn volle aandacht op hem gericht. Een gesprek dat nog eens diep gaat. We hebben het over het werk, onze dromen en ambities. Ideeën borrelen op. Dit moeten we onderhouden, besef ik vlug! Want als we enkel nog in functie van de kinderen en het huishouden met elkaar praten, hebben we over 15 jaar geen gespreksstof meer.  

Dus genieten we. Van de tijd met elkaar, gewoon wij 2. Straks hebben we twee kinderen te desinfecteren en een derde kind met aandacht-afkick-verschijnselen. Dan mogen we ze ook weer knuffelen en kruipen we samen onder een dekentje op de zetel. Wij 2 is oké, maar dat hoeft niet te lang te duren.  

Relaties en kindershit, #oedoededa?

Geplaatst op door
Beantwoorden

We zijn bijna 10 jaar getrouwd en hebben iets langer een relatie. 10 jaar… Ik vind dat al wel wat. Nee, dat ging niet altijd van een leien dakje en ja, we hebben wel behoorlijk wat gerealiseerd in die 10 jaar! Maar hoe doe je dat nu eigenlijk, een huwelijk 10 jaar volhouden? Er bestaat geen ideaal scenario, absoluut niet. Het is gewoon echt fucking hard werken. “Graag zien” is niet voor niets een werkwoord. Oké, dat klinkt misschien wat zwaar. En dat is het zeker niet altijd. Wat voor ons werkt, is humor. Dus lijst ik hier 10 relatietips op, te nemen met de nodige korrel zout.

2009
2018
  1. Begin aan kinderen
    Jep, kinderen verrijken je leven, sowieso! Is het niet met de shitload aan speelgoed, dan is het wel door de spiegel die ze je constant voorhouden. Je wordt er ook wat minder veeleisend van, dus plots vind je je partner ook aantrekkelijk in een slobbertrui vol snotvlekken.
  2. Begin niet aan kinderen
    Kinderen nemen plaats en tijd in. Dus dat is minder tijd voor elkaar. En wat is er heerlijker dan gewoon de deur uit te kunnen zonder eerst opvang voor je koters te moeten regelen? Go with the flow!
  3. Plan daten in je agenda
    Voor ons is het te laat, Shit got real weet je wel. Dus plannen we onze dates in de agenda, niks go with the flow. Toegegeven, totaal niet romantisch, maar dat lijkt mij beter dan niet daten.
  4. Lunch is the new dinner
    Trust me, lunchen is minder gedoe. Geen babysit nodig vermits de kinderen nog op school of in de crèche zitten, dus bovendien ook goedkoper.
  5. Doe niet aan genderhokjes
    Ik vind een man die helpt in het huishouden en bij de opvoeding van de kinderen een absolute meerwaarde! Is dat bij jullie niet zo en voelt dat voor beiden oké, gewoon blijven verder doen. Zo niet, dan stel ik toch even een herschikking van het takenpakket voor.
  6. Spiegel je niet aan anderen
    Ieder huisje heeft zijn kruisje. Timmer je eigen weg, niet die van een ander.
  7. Ga voor een crush op Ryan Gosling of Keira Knightley*
    Oké, trouwen is houwen, maar wat in ‘t rond kijken kan geen kwaad, toch? Zolang je maar onthoudt dat er thuis een sappige biefstuk op je ligt te wachten. Al dan niet doorspekt met wat vetaders.
    *Afhankelijk van je voorkeur. Voorbeelden zijn louter indicatief, use your imagination.
  8. Communicatie is de sleutel
    Praat met elkaar. Je woont ten slotte samen onder 1 dak, zou zonde zijn om dat dan in stilte te doen. En zit het zo scheef dat je er niet uit geraakt, zoek dan hulp. Of dat nu bij een therapeut, de plaatselijke pastoor of je huiskat is, maakt niet uit. (Al zal de ene al wat efficiëntere hulp kunnen bieden dan de andere…)
  9. Let’s talk about sex
    2 keer per week, dat is toch het gemiddelde, niet waar? *Rolt eens met de ogen* Serieus?? Wederom, spiegel je niet aan anderen! Voor mij geldt er maar 1 vuistregel: kwaliteit boven kwantiteit! Aja, en nog iets: anticonceptie is niet alleen de verantwoordelijkheid van de vrouw. Dat moest ik ook nog even gezegd hebben.
  10. Have fun
    Door al dat timemanagement zou je het bijna vergeten, maar het leven hoort vooral plezant te zijn! Spring dus af en toe eens van die razende trein (niet letterlijk hé!) en doe iets leuks. Of je dat nu alleen doet, met je partner, met je gezin of met vrienden. Als het je batterijen maar oplaadt!

 

 

Date-pijn

Geplaatst op door
1

Werken, kinderen, huishouden, …. Veel tijd en fut blijft er op ‘t einde van de dag niet meer over. Wat hier bij ons dus jammer genoeg op het einde van het to-do-lijstje bengelt, is tijd voor elkaar als koppel. Daarom plannen we dit ook steevast in de agenda, want anders gaat dit verloren in de hectiek van het ouderschap. We probeerden al vanalles: wekelijks daten, tweewekelijks daten, niet meer daten, … Gelukkig hebben we wel de gewoonte om op mekaars verjaardag verlof te nemen zodat we met 2 een gezellige dag kunnen doorbrengen. Dan zijn we toch al 2 keer in ‘t jaar eens op date (hoera). Een aanrader wel, want overdag daten is gewoonweg makkelijker te regelen en goedkoper. Geen gedoe met babysit regelen en betalen, want de kinderen zijn toch al op school. En #lunchisthenewdinner.

Zo was het afgelopen week Tom zijn verjaardag, dus datetime! Omdat we ongeveer elke privésauna in de buurt gezien hadden, wilde ik wel eens iets anders testen, dus boekte ik een Thaise duomassage. (En ja, ik hoor je al gniffelen, maar nee, ’t was zonder happy ending.) We zijn allebei niet vies van wat wellness en massages, maar this was a first. Op de website van het salon kon je kiezen tussen verschillende behandelingen en koos ik heel bewust voor de Thaise oliemassage omdat deze zachter zou ervaren worden dan een traditionele Thaise massage.  Babysteps enal.
Beetje onzeker stappen we dus het massagesalon binnen. Oké, je hebt dat al wel eens in een film gezien, maar dat is toch niet echt een betrouwbare bron? We komen beide uit de tv-industrie, dus we zijn ons wel heel bewust hoe ze de waarheid daar wel eens wat euh… interessanter kunnen maken. Dit geheel terzijde, terug naar het massagesalon. Twee vriendelijke Thaise vrouwen leiden ons doorheen het ontvangstritueel wat blijkbaar een wasbeurt voor je voeten inhoudt. Ik kwam nochtans net uit de douche, maar gewoon laten gebeuren zeker?  De ene had een t-shirt aan met daarop de tekst “I am your Thai massage therapist, you’re in good hands, so just relax.” Dat ze meer dan enkel haar handen zou gebruiken, werd mij pas later duidelijk.

Fast forward. We liggen in ons halve blootje op een massagetafel. Aan Tom wordt nog gevraagd of hij medium of strong wil. Hij kiest wijselijk voor medium. Aan mij wordt niks gevraagd, dus ik wacht een beetje bang af. Mijn rug wordt ingesmeerd met een warme olie, heerlijk! Wat er bij Tom gebeurt, kan ik niet meer zien. Ik lig immers op mijn buik en kijk door dat typische gat van een massagetafel. Plots wat gekraak en gewiebel van de tafel. Ik voel een druk op mijn rug en denk nog “Amai die kan hard duwen!”. Dan besef ik dat ik ook geen voeten meer zie. Een dominosysteem zet zich in gang in mijn hoofd en als alle blokjes gevallen zijn, begint een alarmbelletje te rinkelen “Die vrouw staat boven op mij!”. “Leugenaar”, denk ik ook “Er stond niks over je voeten op je t-shirt!”. Ik moet inwendig even giechelen en ben blij dat de gemiddelde Thaise vrouw niet gezegend is met het postuur van een sumoworstelaar. Ik probeer de drang te weerstaan om mijn hoofd op te heffen en naar Tom te kijken, want dan hadden we dat massage-uur erdoor gejaagd met de slappe lach. Mijn volledige lijf wordt betrappeld, toch wel een vreemde ervaring. Ik bedenk mij dat ik dit evengoed aan mijn kinderen zou kunnen vragen. Met een fles olijfolie en 3 paar kindervoeten kom je ook al een heel eind.

Ook ellebogen en onderarmen worden ingezet. Mijn lijf kraakt en ik kreun. Stevig dit. Waarschijnlijk zijn mijn stijve spieren als gevolg van de bootcamp gisterenavond niet bevorderlijk voor mijn genot. Ik stel ook vast dat ik nogal kittelachtig ben op mijn bovenbenen. Wanneer ze deegrolgewijs met haar onderarm over mijn bovenbeen rolt, heb ik elke vezel in mijn lijf nodig om mijn been niet weg te trekken.

Ik hoor naast mij dat Tom regelmatig gekletst wordt. ”Spanking wel, happy ending niet”, denk ik al lachend. “Turn please” zegt mijn masseuse met haar koddig Thais accent. Mijn borstkas wordt ingesmeerd met Vicks. Terwijl ik eucalyptus lig te snuiven worden mijn armen en benen wederom gerold en gekneed. En ik vermoed dat ik prompt ook 2cm ben gegroeid vermits er aan elk been, teen en vinger ook wel eens stevig werd getrokken.

Als afsluiter mag ik nog even rechtop gaan zitten en word ik in een dubbele platte knoop geplooid in de hoop dat er iets “krak” zou zeggen. Mijn hoofd krijgt ook nog een beurt, dus dat wordt straks gezellig met een vettige kop op restaurant.
“You want something to drink?”, vraagt ze na afloop.
“Welja, een dubbele whiskey om te bekomen”, denk ik. “Tea please”, zeg ik.

IMG_9216

Nog een pijnlijke vaststelling: de meest recente foto van ons 2 dateert van 3 maanden geleden…

SAHD zkt job.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Veertien jaar werk ik ondertussen in dat tv-wereldje. Eerst aan de productionele zijde en daarna aan de creatieve kant als scenarist. Maar sinds een jaar voelde ik dat het tijd werd voor verandering. Dus na lang wikken en wegen nam ik in mei van dit jaar de beslissing om uit loondienst te stappen. Bye bye zekerheid en veilige haven, hallo avontuurlijk freelancersbestaan.

IMG_9338Gelukkig kon ik onmiddellijk aan de slag bij een productiehuis dat volop bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe serie. Maar na enkele weken bleek dat er geen klik was. Een werkwijze van jaren even snel over boord gooien en helemaal opnieuw beginnen viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. De inzet was er maar het resultaat bleef uit. Amper anderhalve maand later nam ik de beslissing om de handdoek in de ring te gooien. Een moeilijke beslissing want dit had praktische maar vooral enorme financiële gevolgen voor mij en mijn gezin.

Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan B en ik moest beginnen solliciteren op alles wat van dichtbij en ver in de lijn lag van wat ik de voorbije jaren had gedaan. Ik was 38 jaar en ik voelde me gefaald, had een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gekregen en had geen idee hoe ik dit snel kon oplossen. Achter jobs jagen was ook nieuw voor mij want ik had in heel mijn carrière nog nooit moeten solliciteren. Omgaan met afwijzing, ook al was dit nooit persoonlijk, viel me zwaar. Mijn geweldige, steunende vrouw en mijn therapeut hebben mijn klaagzang de voorbije maanden veel mogen aanhoren. Bij deze een belofte dat ik hen ooit op gepaste wijze zal bedanken voor de steun en ruimte die ze me gaven.

IMG_9337Daar stond ik dan, werkloos voor het eerst in mijn leven. Los van de jobhunt, hoe kon ik me in godsnaam nuttig maken? Het antwoord was gewoon in mijn eigen huis te vinden want naast mijn professionele identiteit heb ik me als vader altijd geprofileerd als iemand die hands-on is. Wat mijn vrouw doet, kan/moet ik ook doen en omgekeerd. No “i” in team, weet je wel. En nu we het er toch even over hebben… vaders babysitten niet, die voeden op.

Dus werd het gewoon tijd om een tandje bij te steken en nam ik met plezier het leeuwendeel van het huishouden op mij (nu ja, veel shizzle moet gewoon gebeuren en doet niemand echt voor zijn plezier hé). Maar gezien mijn situatie werd ik een beetje de SAHD (Stay At Home Dad). Winkelen, koken, kinderen naar school brengen en ophalen, etc. En weet je wat ik ontdekt hebt… het is fokking hard werken. Waarschijnlijk ligt het aan mij maar dit is misschien de zwaarste “job” die ik al gedaan heb. Het stopt gewoon nooit. Bij alles wat ik doe zie ik tien andere dingen die nog moeten gebeuren. Lichamelijk is het niet zwaar maar de mentale workload is oneindig.
Ik heb dan ook een hele nieuwe waardering gekregen voor mensen die ervoor kiezen om huisvrouw of huisman te zijn. Ze verdienen niets, bouwen geen pensioen op, maar werken enorm hard.

As we speak is de zoektocht naar nieuw werk nog bezig. Ik wissel dat huishouden af met zoeken naar nieuwe projecten, solliciteren en hoopvol wachten op verlossende antwoorden. Sinds vorige dinsdag ben ik 39 jaar en ik weet heel even niet waar ik sta met mijn professionele leven. En ja, ik vind dat shit. Maar het komt wel goed hoor. Het is gewoon heel confronterend en beangstigend om dat toe te geven maar één ding kan ik je zeggen… de was is ondertussen wel geplooid.

Ouderschapsverlof, gedeelde shit.

Geplaatst op door
1

Ik hoor en lees het nog vaak: “10 dagen geboorteverlof voor vaders en meeouders is toch méér dan genoeg?” Voor sommigen is dat misschien zo, maar ik vond het te weinig. Ik heb na elke geboorte extra vakantiedagen opgenomen om zelf die periode te verlengen. Ik zat gelukkig ook in een positie waar ik dat makkelijk kon doen, want voor velen onder ons is dit jammer genoeg nog steeds geen evidentie.

10 dagen… Bij een vlotte bevalling ben je vrij snel terug thuis met je baby maar als moeder en kind langer in het ziekenhuis moeten blijven, tikken die 10 dagen wel héél snel weg. Wennen aan de nieuwe gezinssituatie en je nieuwe ouderrol gaat een pak moeilijker en trager als je in no time terug op de werkvloer staat.

IMG_1799Bovendien gaat het over zoveel meer dan dat. Ik vond het belangrijk om mijn vrouw te kunnen helpen waar ik kon. Niet alleen met de babyzorg maar ook met de vele andere taken die moeten gebeuren in het huishouden want laat ons eerlijk zijn, de workload verdubbelt van de ene dag op de andere. Dus naast het klassieke winkelen, koken en poetsen zit je tot aan je enkels in kakrompertjes, fopspenen die je moet stereliseren, badjes geven en natuurlijk is er de zorg voor de oudere kinderen telkens een nieuwe spruit arriveert.
Vader zijn hield ook in: voor ruimte zorgen. Ruimte zodat mijn vrouw kon herstellen van de bevalling en de onderbroken nachten. Ik geef toe dat ik geen benul had van wat het vaderschap inhield maar door vanaf de eerste minuut mee op die tandem te springen was ik het aan het leren. Ten days well spent.

Maar natuurlijk stopte het niet bij dat geboorteverlof want de voorbije jaren hebben mijn vrouw en ik ook gebruik gemaakt van ons ouderschapsverlof. Afwisselend namen we een maandje op in de zomervakantie (en we gaan dit in één of andere vorm blijven doen) omdat:
1) De mogelijkheid er is (we hebben er recht op).
2) We het gewoon ook echt graag willen doen.
3) We zoals alle ouders twee maanden vakantie moeten overbruggen.

Dit wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is: enerzijds is er het financiele kantje. Ondanks een tussenkomst van de RVA verlies je tijdens het opnemen van ouderschapsverlof stevig wat loon. En als zelfstandige (wat ik sinds dit jaar ben) moet je al helemaal creatief zijn om het verlies te bufferen, want dan is er van een tussenkomst van de RVA al geen sprake. Om het draagelijk te maken, kozen wij steeds de twee laatste weken van juli en de twee eerste weken van augustus. Zo kwam er elke maand toch wel iets van geld binnen.
Anderzijds kan een lange periode alleen met je kinderen héél uitdagend zijn. Ouderschapsverlof is geen synoniem voor chille vakantie. Drie jonge kinderen (in ons geval) en een huishouden dat moet blijven draaien… het vergt heel wat energie en geduld. Veel vanzelfsprekende dingen worden plots een karwei. In je eentje met drie kinderen naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld is een hele beproeving (temidden van WK-gekte een ware hel). Je kan die immers niet alleen thuis laten om even rustig te gaan winkelen… Of probeer maar eens eten te maken terwijl er 2 om de haverklap ruzie maken om welke zender ze willen kijken en de 3de loopt te zeuren dat hij honger heeft. Ik beken dat ik wel eens reikhalzend uitkeek naar 1 september (of de 1stewerkdag). Ik heb trouwens een hele nieuwe appreciatie gekregen voor huismannen en -vrouwen. Om nog maar te zwijgen van de eenoudergezinnen. Een diepe buiging voor wat zij dagelijks doen.

Qua praktische regeling is het tussen mijn vrouw en mijzelf nooit een issue geweest wie het verlof zou opnemen. We hebben allebei een carrière waar we hard aan timmeren dus leek het ons maar eerlijk om voor een 50-50 deal te gaan. Niemand zet in deze een stap opzij voor de ander. Wederom beseffen we dat dit niet overal zo makkelijk zal gaan, maar het moet op z’n minst bespreekbaar zijn, niet?

Geboorte- en ouderschapsverlof zijn geen verplichtingen en ik weet dat we allemaal ons uiterste best doen met de middelen die we hebben binnen ieders individuele mogelijkheden. Maar vanuit onze ervaring kunnen we het alleen maar aanraden en zullen we het blijven promoten. Tijd zal immers altijd het meest kostbare zijn dat we onze kinderen kunnen geven.

 

Zie jij ook de meerwaarde van een uitbreiding in geboorteverlof voor vaders en meeouders? Je kan nog steeds de petitie tekenen van Vrouwenraad en de Gezinsbond.

Ik ging op reis en nam mee… me, myself & I.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vorig jaar deze tijd stapte ik op een vliegtuig naar de zon. Eén van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, maar ik had er een goede reden voor. De beste zelfs…

We schrijven november 2016. Ineens zakte de grond vanonder mijn voeten. Ik kon alleen maar huilen. Het was de ochtend van het verjaardagsfeest van onze oudste zoon. Hoe moest ik dit in godsnaam doorkomen? Ik was moe. Op. Kapot. Voltijds werken, voltijds moederen, het eist zijn tol. Een fenomeen dat mij totaal vreemd was. Ik? Stoppen? Hallo, have you met me? Doorgaan verdorie, tot je erbij neervalt!

Ik ben dat weekend doorgekomen. Hoe, weet ik niet. Het is een waas. Wel weet ik nog dat ik het huis niet uit durfde, de tranen oeverloos uit mijn ogen rolden en ik het liefst van al onder een dik deken in de zetel wilde liggen ver weg van alles en iedereen. Dus ging ik de maandag erop naar de dokter. “Ja mevrouw, je bent overwerkt. Ik schrijf je 2 weken rust voor.” Het woord burn-out viel. “Gruwelwoord”, dacht ik. En ik repliceerde de huisarts met: “Doe maar een week, ik heb een belangrijk evenement te draaien.”

WhatsApp Image 2016-11-17 at 10.34.10

Op stap. Ik leunend op hem. Op zoek naar lucht. 

Ik heb mij door die week geploeterd. Met de nodige ups en downs. De week nadien ben ik gaan werken en heb geprobeerd mijn leven weer in de plooi te duwen. Maar het  gruwelwoord sluimerde in mijn lijf. Moe en negatief werd mijn nieuwe staat van zijn. Maar de boer, hij ploegde voort.

Langzaam maar zeker vond ik af en toe een zonnestraal in mijn hoofd. Ik pakte de problemen op mijn werk aan en dat creëerde ruimte. De professionele Geertrui was back. Maar thuis was het niet zo makkelijk om die ruimte in te nemen. Wederkerende ruzies, een kort lontje, prikkelbaar, … niet echt een pretje dus, voor geen enkele partij. Alles was ook zo zwaar. Het leek wel alsof ik mezelf kwijt was. Ik leefde niet, ik werd geleefd. Ik ben moeder, collega, vrouw, vriendin, dochter, … Maar wie is Geertrui? En vooral: wat wil Geertrui?

Om daar een antwoord op te krijgen, trok ik begin september 2017 voor 5 dagen op wellness groepsreis naar Portugal. Nee, niet om een hele dag in een jacuzzi te hangen, maar wel om aan de hand van workshops en meditatie kei hard naar mezelf te zoeken. Toegegeven, het feit dat het onder de Portugese zon te doen was en er een zwembad op ons resort aanwezig was, was mooi meegenomen. Maar  daar zat ik dan, emotioneel in de war en ver weg van man en kinderen. Voor ’t eerst in god-weet-hoeveel-jaar was ik op mezelf aangewezen. Hoe. Raar. Was. Dat.

Ik had al wel wat trainingen achter de rug rond emotionele bewustwording, maar ondertussen was ik toch alweer geëvolueerd naar een meervuldig takenpakket in een enkelvoudig persoon. Er was dus wel wat werk aan de winkel. Ik ben mezelf tegengekomen. Alle kanten van mezelf. Het heeft gebotst. Maar er was vooral ruimte. In alle rust en onder het gesjirp van de krekels vond ik mezelf terug.

Helemaal-mee als ik ben, postte ik al eens een foto van een hangmat, een zwembad of een ondergaande zon. En opvallend kreeg ik ineens veel reacties van gelijksoortige vrouwen. Ik bedoel moeders met jonge kinderen. Over hoe geweldig het wel was dat ik dat deed. En hoe knap het wel was dat ik zo helemaal voor mezelf koos. En ik dacht bij mezelf, vanuit mijn hangmat: “Ik doe iets goed. Ik mag dit aan mezelf geven. Cadeautje voor mezelf.” Wat heb ik met dat idee geworsteld. Want ik heb mezelf de laatste jaren letterlijk weg gegeven. Aan alles en iedereen rondom mij. Tot er niets anders overbleef dan een leeggelopen ballon. Hoog tijd om mezelf dus weer eens wat lucht te geven! En dat deed ik. 5 dagen lang tot ik weer wist wie ik was.

Dus moeders der lage landen, verenig u! Spring op een vliegtuig en laat de boel even de boel. Het doet deugd, dat garandeer ik u.

 

 

P.S.: De knuffel van onze oudste zoon, zo ongeveer zijn dierbaarste bezit, werd als verstekeling in mijn koffer gestopt. Het was een zeer emotionele ontdekking, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om een whatsapp-chat op te richten waarin ik meerdere foto’s van Schaap op avontuur in Portugal postte. Zo konden de kleine thuisblijvers, zowat mijn dierbaarste bezit, volgen wat moeke en schaap allemaal beleefden.

Shit, de vakantie is voorbij!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gaan we iets doen?
Ik wil thuisblijven!
Mogen we Hotel Transylvania kijken? (voor de 999ste keer)
Ik verveel mij!
Kunnen we terug naar Italië rijden?
…

Deze mix van (al dan niet haalbare) ideeën wordt op dagelijkse basis gepitcht tijdens de spontane brainstormsessies aan de ontbijttafel, nog voor wij koffie hebben gedronken. Mijn vrouw en ik nemen het in beraad, blikken naar elkaar en denken hetzelfde: het is bijna zover…
De laatste dagen zomervakantie tikken weg en de geur van muffe turnzaal, potloodslijpsel en reftersoep staat klaar om opnieuw de atmosfeer te vullen. Het was een warme zomer (serieus, wa was da?) met heel wat ups (reisje, tripjes, sangria) en enkele downs (reisje, tripjes, koppijn van de sangria). Maar nu is het tijd om die hersens van de zolder te halen, die boekentassen af te stoffen en die linker turnpantoffel te zoeken.

Ook al genieten wij intens van tijd met onze kinderen en is het leven in die zomermaanden lekker anders dan de rest van het jaar, het is meer dan oké dat ze maandag terug naar school gaan. (Nee, hier geen pleidooi om vakantie in te korten of anders te organiseren, dat tackelen we later wel eens.) September mag zijn intrede doen, niet alleen voor ons maar zeker ook voor hen. Vaarwel chille zomerchaos, hallo routine.
Geen idee hoe het bij jullie zit maar het ontbreken van regelmaat speelt onze kinderen echt parten na acht weken. En ook al proberen we daar zelf wat voor te zorgen, het is altijd anders dan op school. Momenteel snakken we dus allemaal even terug naar structuur (crap, dat doet pijn om dat toe te geven) want iedereen hier heeft zijn buik vol van kampjes, logeerpartijtjes en ja, soms ook van elkaar.

Dus laat die ochtendrush maar komen. Laat die ritjes naar de naschoolse activiteiten maar komen. Laat die structuur maar komen. Zo kunnen we over enkele maanden zagen dat we snakken naar ietsje meer chaos en losse teugels. Over die shit zullen we dan ook wel weer iets schrijven.

Doe ne keer zot, start een blog

Geplaatst op door
4

We doen dat wel even rap, tussendoor. Allebei een voltijdse job, 3 zonen met hun eigen noden en hobby’s, een huishouden, familie, vrienden, af en toe nog eens een sportieve activiteit voor onszelf, … Klinkt toch alsof er nog wel wat tijd over is. “Zullen we dan elke dinsdagavond redactievergadering houden?” En dan was het dinsdagavond, zo ongeveer de enige avond dat er geen ritjes voor hobby’s of andere verplichtingen zijn, dus ploften we met een leeg hoofd, een vol glas wijn en Netflix in de zetel. Hoe doen al die andere bloggers dat? Waar moeten wij nu in godsnaam de fut halen om hier iets van te maken?

Want we wilden er iets van maken, er zijn immers té weinig blogs. Die van ons is speciaal, een unicum! Echt waar! Not. En toch hopen we dat we iets te vertellen hebben. Dat ons geploeter jullie inspireert om gewoon verder te ploeteren. Iets met #inthistogether en zo.
Of dat jullie al eens goed kunnen lachen met ons gesukkel. Want humor is de sleutel! Dat is wel echt waar. Wij doen ook maar wat: de ene volgt meer haar buikgevoel, de andere zijn hoofd, maar wij lachen wel wat af. En soms ook niet, want dat vinden de zonen niet cool en dan rollen ze eens met hun ogen. Jammer genoeg voor hen moeten wij daar dan ook weer om lachen.

Maar we wijken af… Het ging over het starten van een blog. Want hier is nog een fun fact: wij zijn geen digital natives. Wij zijn 30+, de ene al wat dichter bij de 40 dan de andere. Oud dus, volgens onze zonen. En we moesten ons dus een weg banen door websitebeheer, e-mailinstellingen ontrafelen, … Voor we dat allemaal onder de knie hadden, waren we weer een paar maanden verder. Vergeet niet dat we hier niet voltijds mee bezig kunnen zijn (zie de eerste paragraaf). Als onze zonen tv kijken, switchen ze moeiteloos van Netflix naar de digicorder en terug. In onze tijd moest je gewoon de tv aanzetten en zappen. Onze zonen hanteren 3 afstandsbedieningen alsof het niks is. Dit terzijde.

Dus… zo ongeveer een jaar nadat het idee geboren was om een blog te starten, werd the shit real. Ongeveer 7 jaar nadat de shit écht real werd. Want geef toe: kinderen, dat is the shit en ook gewoon KAK. En wij hebben 3 zonen, dus kaka-humor is hier driedubbel aanwezig! En zo zijn we weer bij de humor. Dus als je dan al iets mag onthouden uit onze eerste blogpost, laat het dan humor zijn. LACH! If life gives you lemons, make lemonade. Voila, mic drop.