Auteursarchief: Tom@shitgotreal

Bewust connecteren… Que?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Afgelopen vrijdag trokken Geertrui en ik naar Staden voor een weekend “Bewust Connecteren.” De naam van het evenement roept ongetwijfeld héél wat beelden op (en misschien een kleine oprisping). En ja, deels zullen ze kloppen… Het was een weekend vol meditatie, praten, op yogamatjes liggen, gevoelens delen, dansen, rondlopen op blote voeten, vegetarisch eten, thee slurpen, loslaten, lachen, huilen en meer van dat lekkers.

Waarom heb ik daar een heel weekend aan opgeofferd? Waarom hebben we een aartsmoeilijke planning opgesteld om onze drie kinderen en hun hobby’s enkele dagen over te laten aan de grootouders? Waarom denken we dat het een goed idee is om te verbinden met onszelf en een bende wildvreemde mensen?

Het antwoord is heel simpel: het doet onwaarschijnlijk veel deugd om die tijd en ruimte te nemen, iets wat ik als vader, echtgenoot en fulltimer véél te weinig doe. En het resultaat van stilte en eenvoud mag er zijn want het bracht me enorm veel rust en energie. Twee zaken waar ik in mijn dagelijks leven een acuut tekort aan heb.

Natuurlijk heb ik mezelf lichtelijk (ahum) moeten verplichten om het te doen. De betaalde kostprijs was dan ook een goeie stok achter de deur om niet lastminute mijn kat te sturen. Dingen als dit liggen nog steeds ver buiten mijn comfortzone. Maar elke vezel in mijn lijf was al maanden aan het schreeuwen om iets te doen met de zwaarmoedigheid waarin ik me vaak bevond. Ik loop misschien wel rond met een glimlach op mijn gezicht maar inwendig ben ik aan ‘t foeteren, aan ‘t stressen en aan ‘t twijfelen over alles wat zich bevindt tussen zwart en wit. Ik leefde al maanden op automatische piloot en het werd tijd om het stuur terug in handen te nemen.

Ik weet dat het voor velen best wat zweverig klinkt. En voor een stuk is het dat ook maar deal with it. Het is gewoon een feit dat wij, de mens, bestaan uit vier intelligenties: fysieke, mentale, emotionele en spirituele. De eerste twee krijgen in ons groeiproces overal de nodige aandacht en ruimte om te ontwikkelen. Onze maatschappij teert erop. We leren, we sporten, we doen… En het is vooral elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds gaan met die banaan! Maar waar laten we de emotionele en spirituele intelligentie groeien? Op school? Don’t think so. Bij familie en vrienden? In mijn geval niet. Op het werk? Hell no. Ik ben net veertig geworden en besefte dat een deel van mezelf dringend de nodige aandacht moest krijgen.

Toegegeven, het was niet mijn eerste keer. Tien jaar geleden startte ik een intens maar deugddoend traject om die emotionele en spirituele delen te voeden maar het heeft te lang stilgelegen. De stap naar dit weekend was dus minder groot en beangstigend en de uitkomst voorspelbaarder dan toen.

Dus na een weekendje connecteren zit ik terug thuis. Ik voel me beter, ik ben rustiger, ik heb minder zin om te vluchten in ongezonde gewoontes en ik heb praktische tips die ik altijd en overal kan toepassen. Want zo’n weekendje is ook maar dat. Het echte werk komt daarna, thuis of op het werk. Dus neem ik mezelf voor om elke dag te mediteren of een ademhalingsoefening te doen. Om eigenlijk gewoon dichter bij mezelf te blijven. En het loont, want het maakt van mij een betere man, een betere echtgenoot en een betere vader. Hoe kan ik mijn drie zonen immers aanleren, voorleven en begeleiden in hun emotionele en spirituele ontwikkeling als ik de boel zelf gesloten hou?

Dit smaakt naar meer en ik kan het iedereen ten zeerste aanraden als je je levenskwaliteit wil verbeteren. Maar je moet ervoor open staan, want er zijn geen shortcuts of instant wondermiddeltjes. It’s hard work.

En vind je een weekend of (kortere) workshop te eng om je eigen traject te starten? Google wat info en getuigenissen. Dat kan al een eerste goeie stap zijn.

Namasté motherflippers!

Ter info: het weekend werd georganiseerd door Compass to Connection en SOF Travel. #noad #nopartnership. Wij hebben gewoon volle pot betaald. Ik deel de naam van de organisaties louter om een eventuele zoektocht te starten voor geïnteresseerden 😉

Bye bye tut.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Lieve Magnus, wat was je toch weer blij met dat bezoekje van de Sint. En zo leuk dat hij er had aan gedacht om een speelgoedkeukentje voor je te brengen. Daar ga je nog heel wat uurtjes plezier aan beleven.

Hoe flink trouwens dat je akkoord ging om je tutje af te geven aan die goedheilige man. Knap hoor hoe je zonder verpinken dat rubberen brokje instant troost zomaar vaarwel zegt. Het is ook beter voor je tandjes dat je er nu mee ophoudt.

Maar kerel, als ik even heel eerlijk mag zijn (en verklap het tegen niemand), ik had het er moeilijker mee dan jij. Blijkbaar heeft dat tutje heel wat symbolische waarde voor je vader. ’s Avonds als je lag te slapen en je had je een weg naar dromenland getut zag je er nog uit als een klein kindje. Vond ik helemaal prima. Het stelde me gerust dat ik tenminste nog één klein kindje in huis had. Zonder tut is dat beeld voor altijd veranderd. Ik kan vanavond, als ik je nog even stiekem een zoen kom geven, niet anders dan aanvaarden dat je geen klein kindje meer bent.

Toen ik daarstraks een traantje wegpinkte op je kamer was dat omdat ik ook heel stilletjes afscheid aan het nemen was van jouw tutje. Jij zal het jezelf niet meer herinneren maar dat tutje heeft moeke en papa vaak geholpen. Het verzachte zo vaak je pijn wanneer je krampjes had als baby. Het suste je in slaap tijdens zoveel moeilijke nachten, het bracht troost wanneer je verdriet had en het was surrogaat geborgenheid wanneer wij er niet konden zijn. Je tutje en een doekje dat rook naar moeke, daar kon jij de wereld mee aan.

Het laatste tutje is uit ons huis. Jij bent nu plots wat groter. Ja, vandaag heb ik het daar een beetje moeilijk mee. Ook al was het echt tijd om je tutje uit te zwaaien en jij er helemaal klaar voor was… ik was er nog niet klaar voor.

IMG_7019

SAHD zkt job.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Veertien jaar werk ik ondertussen in dat tv-wereldje. Eerst aan de productionele zijde en daarna aan de creatieve kant als scenarist. Maar sinds een jaar voelde ik dat het tijd werd voor verandering. Dus na lang wikken en wegen nam ik in mei van dit jaar de beslissing om uit loondienst te stappen. Bye bye zekerheid en veilige haven, hallo avontuurlijk freelancersbestaan.

IMG_9338Gelukkig kon ik onmiddellijk aan de slag bij een productiehuis dat volop bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe serie. Maar na enkele weken bleek dat er geen klik was. Een werkwijze van jaren even snel over boord gooien en helemaal opnieuw beginnen viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. De inzet was er maar het resultaat bleef uit. Amper anderhalve maand later nam ik de beslissing om de handdoek in de ring te gooien. Een moeilijke beslissing want dit had praktische maar vooral enorme financiële gevolgen voor mij en mijn gezin.

Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan B en ik moest beginnen solliciteren op alles wat van dichtbij en ver in de lijn lag van wat ik de voorbije jaren had gedaan. Ik was 38 jaar en ik voelde me gefaald, had een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gekregen en had geen idee hoe ik dit snel kon oplossen. Achter jobs jagen was ook nieuw voor mij want ik had in heel mijn carrière nog nooit moeten solliciteren. Omgaan met afwijzing, ook al was dit nooit persoonlijk, viel me zwaar. Mijn geweldige, steunende vrouw en mijn therapeut hebben mijn klaagzang de voorbije maanden veel mogen aanhoren. Bij deze een belofte dat ik hen ooit op gepaste wijze zal bedanken voor de steun en ruimte die ze me gaven.

IMG_9337Daar stond ik dan, werkloos voor het eerst in mijn leven. Los van de jobhunt, hoe kon ik me in godsnaam nuttig maken? Het antwoord was gewoon in mijn eigen huis te vinden want naast mijn professionele identiteit heb ik me als vader altijd geprofileerd als iemand die hands-on is. Wat mijn vrouw doet, kan/moet ik ook doen en omgekeerd. No “i” in team, weet je wel. En nu we het er toch even over hebben… vaders babysitten niet, die voeden op.

Dus werd het gewoon tijd om een tandje bij te steken en nam ik met plezier het leeuwendeel van het huishouden op mij (nu ja, veel shizzle moet gewoon gebeuren en doet niemand echt voor zijn plezier hé). Maar gezien mijn situatie werd ik een beetje de SAHD (Stay At Home Dad). Winkelen, koken, kinderen naar school brengen en ophalen, etc. En weet je wat ik ontdekt hebt… het is fokking hard werken. Waarschijnlijk ligt het aan mij maar dit is misschien de zwaarste “job” die ik al gedaan heb. Het stopt gewoon nooit. Bij alles wat ik doe zie ik tien andere dingen die nog moeten gebeuren. Lichamelijk is het niet zwaar maar de mentale workload is oneindig.
Ik heb dan ook een hele nieuwe waardering gekregen voor mensen die ervoor kiezen om huisvrouw of huisman te zijn. Ze verdienen niets, bouwen geen pensioen op, maar werken enorm hard.

As we speak is de zoektocht naar nieuw werk nog bezig. Ik wissel dat huishouden af met zoeken naar nieuwe projecten, solliciteren en hoopvol wachten op verlossende antwoorden. Sinds vorige dinsdag ben ik 39 jaar en ik weet heel even niet waar ik sta met mijn professionele leven. En ja, ik vind dat shit. Maar het komt wel goed hoor. Het is gewoon heel confronterend en beangstigend om dat toe te geven maar één ding kan ik je zeggen… de was is ondertussen wel geplooid.

Ouderschapsverlof, gedeelde shit.

Geplaatst op door
1

Ik hoor en lees het nog vaak: “10 dagen geboorteverlof voor vaders en meeouders is toch méér dan genoeg?” Voor sommigen is dat misschien zo, maar ik vond het te weinig. Ik heb na elke geboorte extra vakantiedagen opgenomen om zelf die periode te verlengen. Ik zat gelukkig ook in een positie waar ik dat makkelijk kon doen, want voor velen onder ons is dit jammer genoeg nog steeds geen evidentie.

10 dagen… Bij een vlotte bevalling ben je vrij snel terug thuis met je baby maar als moeder en kind langer in het ziekenhuis moeten blijven, tikken die 10 dagen wel héél snel weg. Wennen aan de nieuwe gezinssituatie en je nieuwe ouderrol gaat een pak moeilijker en trager als je in no time terug op de werkvloer staat.

IMG_1799Bovendien gaat het over zoveel meer dan dat. Ik vond het belangrijk om mijn vrouw te kunnen helpen waar ik kon. Niet alleen met de babyzorg maar ook met de vele andere taken die moeten gebeuren in het huishouden want laat ons eerlijk zijn, de workload verdubbelt van de ene dag op de andere. Dus naast het klassieke winkelen, koken en poetsen zit je tot aan je enkels in kakrompertjes, fopspenen die je moet stereliseren, badjes geven en natuurlijk is er de zorg voor de oudere kinderen telkens een nieuwe spruit arriveert.
Vader zijn hield ook in: voor ruimte zorgen. Ruimte zodat mijn vrouw kon herstellen van de bevalling en de onderbroken nachten. Ik geef toe dat ik geen benul had van wat het vaderschap inhield maar door vanaf de eerste minuut mee op die tandem te springen was ik het aan het leren. Ten days well spent.

Maar natuurlijk stopte het niet bij dat geboorteverlof want de voorbije jaren hebben mijn vrouw en ik ook gebruik gemaakt van ons ouderschapsverlof. Afwisselend namen we een maandje op in de zomervakantie (en we gaan dit in één of andere vorm blijven doen) omdat:
1) De mogelijkheid er is (we hebben er recht op).
2) We het gewoon ook echt graag willen doen.
3) We zoals alle ouders twee maanden vakantie moeten overbruggen.

Dit wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is: enerzijds is er het financiele kantje. Ondanks een tussenkomst van de RVA verlies je tijdens het opnemen van ouderschapsverlof stevig wat loon. En als zelfstandige (wat ik sinds dit jaar ben) moet je al helemaal creatief zijn om het verlies te bufferen, want dan is er van een tussenkomst van de RVA al geen sprake. Om het draagelijk te maken, kozen wij steeds de twee laatste weken van juli en de twee eerste weken van augustus. Zo kwam er elke maand toch wel iets van geld binnen.
Anderzijds kan een lange periode alleen met je kinderen héél uitdagend zijn. Ouderschapsverlof is geen synoniem voor chille vakantie. Drie jonge kinderen (in ons geval) en een huishouden dat moet blijven draaien… het vergt heel wat energie en geduld. Veel vanzelfsprekende dingen worden plots een karwei. In je eentje met drie kinderen naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld is een hele beproeving (temidden van WK-gekte een ware hel). Je kan die immers niet alleen thuis laten om even rustig te gaan winkelen… Of probeer maar eens eten te maken terwijl er 2 om de haverklap ruzie maken om welke zender ze willen kijken en de 3de loopt te zeuren dat hij honger heeft. Ik beken dat ik wel eens reikhalzend uitkeek naar 1 september (of de 1stewerkdag). Ik heb trouwens een hele nieuwe appreciatie gekregen voor huismannen en -vrouwen. Om nog maar te zwijgen van de eenoudergezinnen. Een diepe buiging voor wat zij dagelijks doen.

Qua praktische regeling is het tussen mijn vrouw en mijzelf nooit een issue geweest wie het verlof zou opnemen. We hebben allebei een carrière waar we hard aan timmeren dus leek het ons maar eerlijk om voor een 50-50 deal te gaan. Niemand zet in deze een stap opzij voor de ander. Wederom beseffen we dat dit niet overal zo makkelijk zal gaan, maar het moet op z’n minst bespreekbaar zijn, niet?

Geboorte- en ouderschapsverlof zijn geen verplichtingen en ik weet dat we allemaal ons uiterste best doen met de middelen die we hebben binnen ieders individuele mogelijkheden. Maar vanuit onze ervaring kunnen we het alleen maar aanraden en zullen we het blijven promoten. Tijd zal immers altijd het meest kostbare zijn dat we onze kinderen kunnen geven.

 

Zie jij ook de meerwaarde van een uitbreiding in geboorteverlof voor vaders en meeouders? Je kan nog steeds de petitie tekenen van Vrouwenraad en de Gezinsbond.

Shit, de vakantie is voorbij!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gaan we iets doen?
Ik wil thuisblijven!
Mogen we Hotel Transylvania kijken? (voor de 999ste keer)
Ik verveel mij!
Kunnen we terug naar Italië rijden?
…

Deze mix van (al dan niet haalbare) ideeën wordt op dagelijkse basis gepitcht tijdens de spontane brainstormsessies aan de ontbijttafel, nog voor wij koffie hebben gedronken. Mijn vrouw en ik nemen het in beraad, blikken naar elkaar en denken hetzelfde: het is bijna zover…
De laatste dagen zomervakantie tikken weg en de geur van muffe turnzaal, potloodslijpsel en reftersoep staat klaar om opnieuw de atmosfeer te vullen. Het was een warme zomer (serieus, wa was da?) met heel wat ups (reisje, tripjes, sangria) en enkele downs (reisje, tripjes, koppijn van de sangria). Maar nu is het tijd om die hersens van de zolder te halen, die boekentassen af te stoffen en die linker turnpantoffel te zoeken.

Ook al genieten wij intens van tijd met onze kinderen en is het leven in die zomermaanden lekker anders dan de rest van het jaar, het is meer dan oké dat ze maandag terug naar school gaan. (Nee, hier geen pleidooi om vakantie in te korten of anders te organiseren, dat tackelen we later wel eens.) September mag zijn intrede doen, niet alleen voor ons maar zeker ook voor hen. Vaarwel chille zomerchaos, hallo routine.
Geen idee hoe het bij jullie zit maar het ontbreken van regelmaat speelt onze kinderen echt parten na acht weken. En ook al proberen we daar zelf wat voor te zorgen, het is altijd anders dan op school. Momenteel snakken we dus allemaal even terug naar structuur (crap, dat doet pijn om dat toe te geven) want iedereen hier heeft zijn buik vol van kampjes, logeerpartijtjes en ja, soms ook van elkaar.

Dus laat die ochtendrush maar komen. Laat die ritjes naar de naschoolse activiteiten maar komen. Laat die structuur maar komen. Zo kunnen we over enkele maanden zagen dat we snakken naar ietsje meer chaos en losse teugels. Over die shit zullen we dan ook wel weer iets schrijven.