Ik heb de eer moeke te mogen zijn van drie schavuiten. Drie bommetjes energie.
De ene wat creatiever, de andere wat avontuurlijker. De ene wat koppiger, de andere wat eigenzinniger. De ene met een groot hart, de andere met een kleintje. De ene met krulletjes, de andere met sproetjes.
Mijn triple trouble. Mijn drievuldige deugenieterij. The real shit.
’t Zijn geen doetjes, maar ik zou niet anders willen.
Moeder zijn is een voltijdse job. Zo eentje waarvan niet alle taken even leuk zijn. Ja, mijn jongens zijn om op te eten, een kwartiertje later heb ik echter spijt dat ik het niet gedaan heb.
En soms raak ik zo overprikkelend van hun eindeloze luidheid, dat ik nood heb aan een plek voor mezelf. Maar ben ik twee dagen van ze verwijderd, bekruipt de zonendorst me na anderhalve dag.
Moeder zijn is een constante tweestrijd. Je zoekt naar een evenwicht op een soms slappe koord. En toch… het is het mooiste wat me ooit overkwam. Het zijn mijn kopzorgen en ook mijn geluksmomentjes.
Moeder zijn maakt me soms radeloos. Drie wezentjes opvoeden tot mooie, oprechte en unieke mensen vergt geduld en doorzettingsvermogen. En ook veel grijs haar, want ze kwamen immers niet met een handleiding. Dus geef ik het beste wat ik kan. En alvast sorry jongens voor de bijkomende fuck ups.
From one mother to another: je doet het goed! Geniet van je dag, de volgende 364 dagen zal je er immers op moeten teren. 😉
Er is al veel gezegd en geschreven over deze Corona crisis: thuissituaties werden gretig gedeeld, frustraties openlijk geuit en beslissingen vakkundig in vraag gesteld. We also did our part. Nee, het is absoluut geen rozengeur en maneschijn! Deze crisis kost mensenleven, brengt het onrecht van de ongelijkheid nog zichtbaarder aan het licht en laat gezinnen als hoeksteen van de maatschappij stevig op hun grondvesten daveren. En toch zijn er dingen die ik de afgelopen weken ben beginnen koesteren. Kleine gelukjes die van mijn part mogen blijven plakken forever and ever. Ook die mogen wel eens belicht worden, want every cloud has a silver lining!
Never have I ever
Ik heb nog nooit zo veel geknuffeld met m’n jongens. Echt. Hoe hartverwarmend is dat al geweest! Ik heb hen tijdens deze Corona-weken zulke sprongen zien maken in hun emotionele groei, dat ik daar oprecht fier op ben. Ik hoorde enkele dagen geleden mijn 3 kornuiten een ruzie uitpraten waar menig volwassene nog wat van kan leren! Er werd verontschuldigd, “ik voelde mij…” gezegd en achteraf werd hun spel in peis en vree hervat. En ik ben niet de bemiddelaar van dienst geweest! Vuistje en high five me dunkt.
We zijn nog nooit zo veel “op restaurant” geweest. Insert applausje voor al die creatieve horeca initiatieven! Tussen al dat telewerken en preteachen door is de goesting om te koken vaak ergens te vinden in mijn kleine teen, dus take away and delivery for te win! En een extra voordeel: je moet niet zitten stressen om je koters sociaal aanvaardbaar onder controle te houden, waardoor je des te onbezorgder van je lekker eten kan genieten.
Ik heb nog nooit zoveel gesport. Oké, voordien fietste ik dagelijks naar het werk wat ook de nodige lichaamsbeweging opleverde, maar dat was meer een noodzakelijk transport. Nu plan ik die sportmomenten veel bewuster in en maak ik er ook tijd voor. Zo ben ik terug beginnen lopen en haalde ik in week 6 van de lockdown vlotjes 5 kilometer uit mijn benen. Maar het is meer dan werken aan een gezonde gewoonte. Als ik op pad ben, is er een soort van samenhorigheid met de andere lopers. Bij het kruisen word ik meestal getrakteerd op een bemoedigend knikje welke ik met plezier beantwoord. I’m part of the gang! Zo’n beetje als die groet van bikers onderling. (Denk ik dan. Geen bikerchick hier.) Het is zo wat mijn enige menselijke real life contact buiten mijn gezinsbubbel dat ik op regelmatige basis kan ervaren en dat verwarmt me.
Er moet just niks. Geen taxiritjes naar hobby’s van de kinderen, geen sociale verplichtingen, geen uitstapjes om te ondernemen, … kortom geen keuzestress. Ik vind dat wel fijn om eens wat minder opties te hebben en mezelf onder te dompelen in traagheid. Alles kan wat meer op ‘t gemakske want er is toch niet veel anders te doen. Vrije tijd wordt op die manier echte vrije tijd. Niet snel snel een halfuurtje dit doen, want straks hebben we zus en zo op het programma staan. En dan is er plots tijd voor een avondwandeling van een uur met één van m’n zonen of om het tuinhuis op te ruimen. Hoera voor traagheid, you’re a keeper!
Ik heb afgelopen weken veel aan zelfreflectie gedaan. De Jambers in mij went wild: Wie ben ik? Wat drijft mij? Eigenlijk zou je jaarlijks zo’n evaluatie van je leven moeten kunnen houden, maar jammer genoeg blijven we te vaak in die doen-modus hangen en nemen we niet even de tijd om stil te staan. En toch heb ik uit deze stilstand al mooie plannen gemaakt voor de toekomst. Allemaal oprecht vanuit de vraag wat voor mij echt belangrijk is, waar ik mijn energie in wil steken. To be continued…
I wish, I wish … it could stay like this
Natuurlijk wil ik niet dat we in de horror van deze crisis blijven hangen! Hell no! Ik wil graag terug wat meer sociaal contact, zonder angst naar de winkel kunnen gaan, mijn jongens veilig en zonder stress naar school kunnen laten gaan, niet dagelijks sterftecijfers moeten lezen… Maar die kleine gelukjes, kunnen die ook een plaats krijgen in het nieuwe normaal van morgen?
Gisterenavond kreeg ik die lang verwachte brief van de school van onze 3 kinderen: de instructies voor het afstandsonderwijs (insert: dramatische BAM BAM BAM BAAAAM). De boodschap was niet mals, de toon van de brief evenmin. Waar we de twee weken voor de paasvakantie nog iets vrijblijvender huiswerk konden inplannen, spatten de moetes nu van mijn scherm. We sloegen erin om tot nu toe anderhalf uur aan huiswerk te doen per dag met de kinderen. Maar dit vroeg ook wel anderhalf uur van onze tijd. Want 3 kinderen van 3 verschillende leeftijden (4de en 2de leerjaar en 3de kleuterklas) hebben andere leerstof, dus dat werd 3 keer een andere oefening uitleggen of de ene aan het werk zetten terwijl je met de andere moest knutselen of maaltafels oefenen. Er was altijd wel 1 van de 3 die met een vraag zat of even een motivational speech nodig had.
Beste beleidsmaker
En dan las ik dit in die bewuste brief: “De kinderen werken 2 tot 3 uur per dag voor school en de ouders begeleiden hun kinderen maximum 2 uur per week. Op vrijdag moeten de gemaakte oefeningen ingescand en doorgestuurd worden.” Ik besef maar al te goed dat dit gepapegaaid is van de instructies die van bovenaf zijn doorgegeven. Dus beste minister, beste beleidsmaker, leg me dit eens even uit: Hoe moet ik mijn kind zelfstandig 13u per week aan huiswerk laten werken zodat dit geen beslag zou leggen op mijn (werk)tijd zoals dit zo mooi op papier wordt voorgesteld? Ik weet niet of u de laatste weken in een gezin heeft doorgebracht? Laat me dus even onze situatie schetsen:
Wij zijn een gezegend middenklasse gezin, we wonen in een rustige buurt en hebben een huis met een tuin. Mijn man en ik worden geacht om allebei nog voltijds te werken van thuis uit. Moet je eens proberen met 3 kinderen in huis… Je kan daarover afspraken maken en een dagschema opstellen (hangt hier ook omhoog), maar vijf individuen met elk hun noden, emoties en onzekerheden in deze gekke tijd, dat vraagt een schakelvermogen om U tegen te zeggen! De verveling slaat toe. Het constant bij elkaar zijn laat sporen na. De kleinste vraag kan leiden tot een conflictsituatie die zelfs de VN niet wil komen ontmijnen. Ik voorspel dus nu al: onze zonen aan die nieuwe leerstof zetten, dat wordt wereldoorlog en zal tonnen energie vragen van ons als ouder om hen gemotiveerd aan het werk te zetten. En weet je wat: ik heb daar geen zin in! Mijn hoofd zit vol met mist, dikke grijze mist van onzekerheid, spanning en bezorgdheden. Ik functioneer op automatische piloot, maar de batterij geraakt leeg. Wat moet dat dan met die hoofdjes van mijn zonen zijn? De weinige energie die ik nog overhoud, wil ik kunnen stoppen in het geruststellen van mijn kinderen, in het tellen van hun kleine gelukskes, niet in een zoveelste strijd om nog wat kennis in hun hoofd te duwen.
Halftijds schooltje spelen
Maar kom, wat moet dat moet. Dus ik besluit om vanaf volgende week halftijds te werken en verlof op te nemen. Ik ben in die mogelijkheid, mijn werkgever is flexibel en begripvol. Ik heb dus in ieder geval al tijd vrijgemaakt om ook halftijds schooltje te spelen. En ik ben dankbaar dat ik in die mogelijkheid ben! Ik ben opgeleid als audiovisueel assistent en na een korte carrière bij de tv heb ik me al doende omgeschoold tot jeugdconsulent en kent het lokaal jeugdbeleid ondertussen bijna geen geheimen meer voor mij. Maar leerkracht spelen? Nope, kan ik niet! Die juffen en meesters hebben daar toch ook een opleiding voor gevolgd en dan nog al doende wat ervaring opgedaan om uit te groeien tot experten in hun vak. Dus beste beleidsmaker, waar blijft mijn spoedcursus “leraar lager onderwijs”? Was het misschien niet slim geweest om scholen aan te sporen om een freebee op te maken met concrete tips & tricks voor ouders om hun kinderen van thuis uit te onderwijzen?
En ik hoor het je al zeggen: “Maar mevrouw, jij hebt het toch goed? Er zijn oplossingen voor uw (luxe)problemen!” Klopt. Als. Een. Bus. Zoals ik eerder al schreef: Wij zijn een gezegend middenklasse gezin. Met een tuin én nog een inkomen van beide ouders én allemaal in goede gezondheid. We beschikken ook nog over juist genoeg veerkracht om ons hier door te spartelen. Dus waarom deze klaagzang? Wel beste beleidsmaker, ik schrijf dit neer voor al die mensen die niet zo gezegend zijn. Voor de ouders die zoveel kopzorgen hebben dat het niet kunnen onderwijzen van hun kinderen zou aanvoelen als het zoveelste falen. Voor de ouders die wel nog elke dag moeten gaan werken en niet in de mogelijkheid zijn om verlof of een andere vorm van werkvermindering aan te vragen. Voor de ouders die niet het gewenste lesmateriaal kunnen bieden aan hun kinderen. Voor de kinderen die mentaal wegkwijnen in veel te kleine huizen zonder tuin en to-taal geen zin hebben in nieuwe leerstof. Voor de gezinnen die in normale omstandigheden al verzuipen en nu helemaal kopje onder worden geduwd. Voor die ouder die er alleen voor staat.
Deze beslissing is immers genomen met een gezegend gezin zoals het onze als maatstaf. Maar als je de lat zo hoog legt, laat je een hele groep mensen achter! Mensen die laagdrempelige oplossingen en ondersteuning broodnodig hebben, vallen uit de boot. Want de trein raast voort en iedereen wie niet mee kan, mag er af vallen.
Dus beste beleidsmaker, leg mij eens uit hoe ik naar adem moet blijven happen terwijl ik zoveel mensen zie verdrinken?
Ik heb hier geen zin in. Voila, ik heb het gezegd. Al heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hiermee worstelt in deze Corona tijd, alles en iedereen rondom mij lijkt voort te ploegen. Duizend en één initiatieven ontpoppen zich, schoolwerk komt in een rotvaart op ons af, mijn smartphone houdt me op de hoogte met Corona updates en Whatsapp groepen puilen uit met grappige filmpjes en oproepen om tekeningen te maken. We zijn nog geen week ver en ik ben er momenteel even helemaal klaar mee.
Corona ratrace
Ik raak zodanig overweldigd de afgelopen dagen dat ik eerder blokkeer. Ik heb niet het gevoel ruimte te hebben om mee te gaan in deze Corona ratrace. Want zo voelt het: een nieuwe sneltrein die met een rotvaart optrekt. Waar ik had gedacht dat Corona ervoor zou zorgen dat we even zouden vertragen, voelt het alsof ik nu driedubbel zoveel moet opnemen. Je MOET structuur bieden thuis, je MOET je kinderen entertainen, je MOET ze dan ook nog eens onderwijzen, je MOET ook blijven bewegen, je MOET je werk van thuis uit verder zetten, … Ik word eerder kierewiet van al die tips op Facebook dan dat het mij inspireert. Dus bij deze een oproep om te matigen. We moeten hier nog weken door, dus misschien is het niet aangewezen om alles door de internetdraad te jagen op 1 week tijd.
Want wie heeft in godsnaam bedacht dat we gewoon even met z’n allen zonder enig probleem die knop zouden omdraaien? Wat is er gebeurd met “Hé, het is oké als je je even moet aanpassen.”? Kan iemand die boodschap eens de wereld insturen naast al die goedbedoelde tips en initiatieven? Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid. Kan dat ook een les zijn die te leren valt uit deze crisis? Want dit is een menselijke crisis: mensen worden ziek en sterven eenzaam en alleen. Moeder Natuur is boos! Ik voel mij plots heel nietig en klein als ik bedenk dat Ze hiermee misschien wel een signaal wil sturen naar de mensheid. Waar we dachten onoverwinnelijk te zijn met onze prestatiegerichte drive, slaat Zij even de boel kort en klein. En wat is onze reactie? We gaan er vanuit dat iedereen maar mee moet tegen 150km/u in dit nog meer versnipperde takenpakket. Presteren verdekke! Zo eindigen we na de Corona crisis met een burn out piek om U tegen te zeggen… Maar ja, er kan altijd nog een tandje bij zeker?
#politiekgaatvoormenselijkheid?
Ik heb eindeloos veel respect voor de mensen in de -zoals dat nu heet- essentiële beroepen. Die mensen zijn momenteel letterlijk levensnoodzakelijk. Ze moeten het doen met een nationaal applaus op straat. Maar waar blijft die hoogstnoodzakelijke waardering van het bestuur? Wordt er naast dit maatschappelijk schouderklopje ook gedacht aan hun mentale gezondheid? Want ik kan misschien wel voor één of meerdere dagen “foert” zeggen, hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ligt momenteel zo hoog dat zij effectief moeten voort ploegen. #vlaanderenhelpt, maar waar blijft #politiekgaatvoormenselijkheid? Wordt er nadien structureel bekeken om hun werkomstandigheden effectief eens te bevorderen? Want ook na deze crisis zullen we allemaal weer op een volgende ratrace moeten springen met alle (gezondheids)gevolgen van dien. We gaan deze mensen nog nodig hebben.
Ik hoop echt waar dat wij als samenleving de boodschap nu luid en duidelijk ontvangen. Dat we hier lessen uit trekken voor de toekomst en inzetten op een menselijker beleid. Zo eentje waarmee we nog decennia verder kunnen op deze Aarde. Zij en ik zullen u dankbaar zijn.
Ik loop mezelf al een jaar voorbij. Voila, ik heb het gezegd. Nu het eruit is en ik dat hier zo zwart op wit zie staan, komt het nog eens dubbel zo hard aan. Ik loop te ploeteren, te zuchten en te klagen. En ik loop vooral in cirkeltjes.
Een jaar geleden kreeg ik een nieuwe job binnen mijn organisatie. Tof hoor, ik had er kei veel zin in. Maar die job leek toch wel net iets te veel uitdaging te zijn en ik had heel hard het gevoel dat ik alles maar wat had uit te zoeken. Dat maakte dat ik maandag met goede moed richting werk fietste, maar meestal tegen woensdagavond pompaf weer richting huis trapte. Dat was ongeveer de eerste helft van het afgelopen jaar zo. De laatste maanden kwam daar bovenop dat ik op zondagavond de slaap niet kon vatten omdat mijn hoofd overspoeld raakte door een berg to do’s. Ik haalde zelfs maandagavond niet meer om fris en monter naar huis te fietsen. De laatste weken wordt dit zelfs al eens gevolgd door een paniekaanval. Huilbuien zijn mij niet vreemd. Zombiehouding evenmin. En toch, ik hou me recht. Vraag je mij “Hoe is ‘t?”, antwoord ik meestal “Goed hoor!”. Als ik de deur van mijn emotioneel brein op een kier zet voor mijn al-dan-niet toevallige gesprekspartner krijgt die hoogstens een minder enthousiaste “Ca va wel.”. De enkelingen die dicht genoeg komen krijgen de huilbui inclusief liters snot over zich heen. Als een tsunami die niet meer tegen te houden is. Mijn directe omgeving krijgt een schim van mezelf in return. Ik doe zowat alles tegen mijn goesting omdat ik gewoon de fut niet meer vind om buiten mijn werkuren ook nog even happy happy joy joy rond te lopen. Elk familie-etentje, elk uitje, ik moet mij daar echt voor opladen. Maar het lijkt alsof ik een veel te oude heroplaadbare batterij ben: hoe lang je die ook in de lader steekt, die raakt maar half opgeladen.
En elke maand krabbel ik overeind (insert die eerder genoemde cirkeltjes), denkend dat het wel zou beteren. Er zijn pieken dat het goed gaat en dat ik toch een sprankeltje energie vind om die steeds langer wordende dalen te overbruggen. Dat is dan een vakantie, of dat ene leuke project binnen mijn job. Iets wat mij toch maar dat broodnodige vuur gaf om al die rotzooi die “part of the job” is op te lichten. Maar het betert niet, integendeel. Mijn reserve raakt op, ik voel dat aan heel mijn zijn.
Hoe lang gaan wij in deze maatschappij onze ogen nog sluiten voor die zo fel gegeerde work-life balans? Wanneer gaan we eens door hebben dat vrouwen ook ambities hebben naast een gezinsleven, maar dat niet wil zeggen dat je hen dan maar moet uitpersen als een citroen? En dat de economische waarde en zorgcapaciteiten van mannen en vrouwen hoogdringend gelijk moet gesteld worden? Hoe lang gaan organisaties nog besparen op personeel en tegelijkertijd niet knippen in de aangeboden dienstverlening? Functies worden geschrapt en taken gewoon verdeeld over het resterende personeel. Hoeveel rek zit er zo op een mens? Ik vraag mij dat echt oprecht af.
Ik snap dat mensen daaraan onderdoor gaan. Hell, ik kreeg bij aanvang van mijn nieuwe job letterlijk de boodschap “Leiding geven is een eenzame functie.” Qua demotivational speech kan dat wel tellen. Die woorden prikken op regelmatige basis nog een onderhuidse enthousiaste bubbel kapot.
Gelukkig heb ik doorheen de jaren al wel wat persoonlijke ontwikkeling gevolgd en zoals dat gaat met persoonlijke groei loopt ook dat met vallen en opstaan. Maar ik ben ondertussen wel al doordrongen van het motto “If it is to be, it ’s up to me”. Ik zal altijd blijven zoeken naar een oplossing die mij dient. Ik heb een vragende hand uitgestoken naar mijn werkgever, maar die werd niet beantwoord. Dus zocht ik verder naar tips en tricks, naar die ene lifehack die mij wel weer op het juiste spoor zou zetten. De grootste kracht die IK immers zelf bezit, is de kracht van de keuze. Kies ik ervoor om hier verder te ploeteren of neem ik het heft in handen om “nee” te leren zeggen, om weer in mezelf te geloven en mijn eigenwaarde terug op de kaart te zetten? Laat ik mijn agenda overspoelen met vergaderverzoeken zoals opstijgend rioolwater in je gootsteen of neem ik controle over mijn kostbare tijd? Hou ik vast aan mijn huidige context of kies ik ervoor om mijn normen en waarden te verhuizen naar betere oorden?
Die verantwoordelijkheid ligt volledig bij mij. Ik heb de antwoorden op die vragen in mij. Sowieso. Dus ben ik altijd op zoek. Never not-learning. Ik ben niet vies van wat één-op-één coaching zo nu en dan, luister naar menig inspirerende podcasts die relevant zijn voor de struggles van het moment en volg jaarlijks een meerdaagse cursus rond emotionele en spirituele groei. Dat is MIJN keuze. Mijn manier om te dealen met de shit die mij overkomt. Mijn manier om mijn menselijkheid te behouden in een systeem dat hoe langer hoe meer ontmenselijkt raakt.
P.S.: Wil je eens een goede motivational speech horen? Check dan zeker deze!
“Zullen we gaan picknicken in het park?” vraag ik? “Jaaaaaa!” is de volmondige reactie van de drie aapjes.
Ik heb nog een laatste week vakantie genomen. Nog even genieten van de laatste zomerpiek. Nog wat gezellige uitstapjes ondernemen met m’n jongens, wat klusjes afwerken in huis en stilaan terug in het schoolritme geraken. Had ik dat even verkeerd ingeschat… Gezellige uitstapjes worden zeker drie keer onderbroken door het betere trek- en duwwerk omdat de ene net iets te lang naar de andere heeft gekeken. Mijn klusmomentjes worden al snel gestaakt omdat speelse vechtpartijen ontaarden in gebleir omdat de ene iets te wild op het hoofd van de andere is gaan zitten. De andere kinderen in de straat zijn niet thuis, dus de verveling slaat snel toe. Als je denkt dat 3 broers elkaar zouden entertainen, heb je het op het einde van de vakantie echt mis. “Mijn broers zijn saai!” Jongens-energie, het is een soort apart.
Onze kinderen zijn duidelijk vakantiemoe. Zeuren, baldadig gedrag of gewoon een lang gezicht trekken is de teneur van deze week. En dat in drievoud. Ik loop de hele dag te scheidsrechteren en te schakelen. Al mijn plannen moeten wijken om deze week toch maar iets of wat gezellig te maken. Zelfs het schrijven van deze tekst heeft drie dagen in beslag genomen omdat ik meermaals mijn laptop moest dichtklappen om dan toch maar de kinderen te entertainen.
Dat brengt mij meteen bij een andere bewustwording van afgelopen zomer. Hoe f*kking moeilijk is dat wel om deze blog hier aan de waggel te houden? Aan ideeën geen gebrek, maar voor de uitvoering ervan ontbreekt het ons veel te vaak nog aan tijd en fut. Shit got real vierde deze week zijn eerste verjaardag. Tijd voor taart, champagne en wat zelfevaluatie:
Zoals we in onze allereerste blogtekst vorig jaar schreven is fulltime werken, kinderen in leven houden én bloggen een behoorlijke uitdaging. We zijn er in geslaagd om elf blogberichten op de wereld los te laten, dat is gemiddeld gezien eentje per maand. Eigenlijk van bijlange nog niet slecht! Kortere blogjes kan je vinden op onze social, maar daar liep het wel een beetje spaak (zie punt 2).
Mark Zuckerberg laat ons niet toe om te adverteren. Meneer valt over de “shit”, maar hij was er beter in gevallen. Onze Instagram-account hebben we dan ook stop gezet, want zowel voor Tom als voor mezelf werd 2 accounts onderhouden bovenop werken en gezinnig wezen te veel van het goede. Ons geploeter gepaard met de nodige zelfspot kan je wel nog steeds vinden op onze persoonlijke accounts (Geertrui & Tom). Feel free om ons daar te volgen!
We hebben er nog steeds kei veel zin in en we blijven roeien op ons ritme. Ik denk dat dit wel de mooiste les is die we geleerd hebben uit Shit got real: ont-moeten. Het leven is al gejaagd genoeg, dit “moet” vooral leuk blijven. Willen we iets van ons afschrijven, dan doen we dat. Willen we een hele zomer genieten van de zon en onze kinderen, dan doen we dat ook. Dus nee, van ons geen blogtekst over onze reis naar Slovenië. Daar zijn we niet toe gekomen en dat is helemaal oké.
En met deze portie mildheid voor onszelf zetten we ons aan de startlijn van het nieuwe schooljaar. Dat wordt vast a walk in the park. Yeah right.
Een gewone doordeweekse schooldag. Huiswerktijd. Boets zit in het eerste leerjaar, dus ik zet mij samen met hem aan tafel. Hij moet een tekst lezen en daarover enkele oefeningen maken, niets bijzonder dus. Hij begint hardop te lezen en ik verslik mij bijna in mijn tas soep. De tekst draagt de titel “Mama doet het niet meer” en is nogal euh, hoe zeg ik dit netjes, genderklassiek opgevat. Kort samengevat: Mama is duidelijk een onderdanige huisvrouw en is het beu om alles te moeten doen, ze wil ook wel eens vrij zijn. Papa is wat verbaasd, maar kookt dan toch soep en bakt een ei voor het gezin. De 2 kinderen helpen (ogenschijnlijk éénmalig) met afruimen en afwassen. Voor de oefening die bij de tekst hoort moet hij een plaatje verbinden met de juiste zin. De handelingen die mama daar doet zijn afwassen, bakken, koken, een jas maken, …
Wel, lieve Boets, dat wil ik toch wel graag even rechtzetten.
Ik ben eerst en vooral supertrots dat dat lezen van jou al zo goed gaat. Je doet je best, dat zie ik. Ik hoop alleen dat je binnenkort andere teksten onder je neus krijgt. Ik weet wel dat dit maar een klein onderdeel is van alle (levens)lessen die je zal leren, maar als moeder van 3 zonen valt zo’n tekst toch extra zwaar op mijn maag. Dit is niet het wereldbeeld dat jouw papa en ik jou en je broers willen voorschotelen en dat is dan ook niet de manier waarop wij ons leven leiden. Net daarom blijven we meermaals herhalen dat het huishouden teamwerk is en dat we er alle 5 ons steentje in hebben bij te dragen. Klopt, ik kook het vaakst, maar aan de lasagne of het stoofvlees (om maar iets te noemen) van papa kan ik niet tippen. En ja, ik sorteer de vuile was en stop deze in de wasmachine, maar ’t is papa die de was plooit en in de kasten legt. En de vaatwasser, de tafel dekken, opruimen, … dat is jullie aandeel. Want wij hebben alle 5 onze dagtaak, dus is het maar net zo eerlijk dat we dan ook samen het huishouden doen zodat we nadien samen gezellig in de zetel kunnen ploffen. Dus als je volgende keer nog eens met je ogen rolt als ik vraag om de tafel te dekken, zal ik extra hard beseffen dat ik goed bezig ben. Want je wereldbeeld wordt niet alleen gevormd door wat je hier in huis ziet, maar ook door alles wat je daarbuiten meemaakt. Dus boks ik met plezier op tegen wat daar soms de norm blijkt te zijn. Want ik weiger mijn jongens later als mannen af te leveren die denken dat ze workaholic moeten worden omdat dat de enige manier is dat ze kunnen bijdragen aan hun gezinsleven. Hoe jij en je partner later de taken verdelen, is volledig jullie beslissing, maar ik wil je op z’n minst alle opties aangereikt hebben. En als het later in jouw gezin zo zou zijn dat er iemand van jullie beide deeltijds (of niet meer) zou gaan werken omwille van de zorg voor de kinderen, hoop ik van harte dat je dit samen met je partner bespreekt en dat jullie allebei even betrokken zijn als ouder zodat je ook dat eerlijk kan verdelen.
Kunnen we dat afspreken? Dat je de ander altijd als een gelijke zal zien? En je jezelf nooit hoger of lager dan een ander zal plaatsen? Je hebt een gouden hart, dus laat je niet meeslepen door die speelplaatslingo waar “meisje” als plaagwoord wordt gebruikt. Ik zal dit met vuur blijven tegenspreken totdat jij op een dag de meisjes met datzelfde vuur zal verdedigen.
Ik ben geen fan van de winter en dat bijkomende winteruur. De dagen zijn zo kort en mijn lijf wil dan niets liever dan overgaan tot een winterslaap. Maar onze maatschappij is het daar niet mee eens, dus loop ik weken te vechten tegen mezelf en sleep mij door mijn werk en huishoudelijke taken. Alles frustreert mij: projecten in huis die blijven liggen omdat de energie mij ontbreekt, 3 kornuiten die net iets te vaak hun eigen wil laten primeren, … ’s Avonds val ik ook gegarandeerd in slaap in de zetel en ’s ochtends sta ik op met het gevoel alsof ik eigenlijk niet geslapen heb. En dan zwijg ik nog over mijn kierewiet-meter die in het rood slaat omdat we heel der dagen met z’n allen binnen moeten doorbrengen wegens strontweer. Mijn kinderen kunnen echter probleemloos hun buitenactiviteiten naar binnen verplaatsen: voetballen of elk soort rollenspel waar gevechten aan te pas komen kan je kan je blijkbaar ook in de woonkamer doen, inclusief het bijhorend geroep en getier. Drives. Me. Crazy! Maar ik mag waarschijnlijk al lang blij zijn dat ze geen skate-wedstrijd door de gang houden of een vuurtje stoken in bad. De kunst der cocoonen is hen blijkbaar nog vreemd…
Winterdip, aka last van te korte dagen en te weinig energie, ik ondervind dat al jaren. Mijn kinders en ik, wij zijn buitenwezens. De zomer is ons favoriete seizoen! En winter is gewoonweg kak.
Ik ben geboren in het verkeerde lijf, dat weet ik nu wel zeker. Eigenlijk ben ik een beer in een mensenlichaam: winterslaap here I come!
Dit jaar is denk ik wel het eerste jaar dat ik mijn winterdip wat probeer te omarmen. Of dat ik er toch bewuster mee probeer om te gaan. In plaats van mij te verzetten, schakel ik een versnelling lager. Dat mijn dagen gevuld zijn met enkel het strikt noodzakelijke (lees: voltijds werken, eten maken, keuken opruimen, wassen en plassen, liefde en affectie geven, …) vind ik prima. Al de rest (is er nog veel rest?) blijft dan maar liggen tot de eerste krokus uitkomt. Waarom willen we eigenlijk altijd tegen 120km/u over de autostrade van het leven racen als bewezen is dat 90km/u beter is voor onze leefomgeving en dus ook voor onze levenskwaliteit? Er schuilt eigenlijk zoveel wijsheid in die weetjes en gewoontes uit oma’s tijd. Ik denk dat we het een beetje verleerd zijn om te leven op het ritme van de natuur. Dus laten we met z’n allen die innerlijke beer omarmen, who’s in?
Het mocht nog eens. Wij 2. Gewoon wij 2! We proberen het vaker in te plannen, maar er komt altijd wel iets tussen of we vinden het gewoon te veel gedoe en zien er tegenop om opvang te zoeken. Want ja, wij vinden onze kinderen met momenten behoorlijk vermoeiend, dus voelen we ons op voorhand al schuldig als we ze een weekendje bij de grootouders zouden droppen. En dan moeten ze hun hobby’s missen, wat we dan weer jammer vinden voor de kinderen. Maar momenten dat wij even alleen kunnen zijn heel schaars. Twee minuten op de pot zitten gaat zelfs niet zonder dat iemand je komt lastigvallen met één of ander wereldprobleem. Soms hebben ze zelfs niet echt iets nodig maar nemen ze een stoeltje en komen er gewoon gezellig bij zitten… Ik krijg zo stilletjes aan het vermoeden dat er bij onze kinderen een alarmbel afgaat van zodra wij het in ons hoofd halen om héél even iets voor onszelf te doen.
Maar het tij begint te keren, mogelijkheden dienen zich aan… Sinds dit jaar zitten we met 2 scouts in huis en als die dan nog eens gelijktijdig op weekend gaan, zien we een opening. Zouden we… Kunnen we… Yes, we can! Nog snel die jongste buiten werken en weg zijn we! (No worries, we hebben hem niet gewoon buiten gezet, maar hij mocht op verwenweekend bij oma en opa). Van vrijdagavond waren we kinderloos en de volgende ochtend zouden we naar zee vertrekken om 24u te gaan uitwaaien. Zo. Hard. Naar. Uitgekeken.
En dan staan we zaterdagochtend op, in een leeg en stil huis. Zen. Maar voor ik het weet worden mijn gedachten naar de kinderen gezogen. Zo vaak gevloekt op de chaos en het lawaai van die 3 energiebommen nog voor ik een kop koffie binnen heb en nu overvalt de stilte mij. Weemoed, gemis… zonendorst.
Crap, laat ons maar snel vertrekken om die gedachten te negeren.
Prachtige hotelkamer, zicht op zee, jacuzzi, ruimtelijk. Kortom, “Dag hé, ik blijf hier dan wonen.” Dat. Lekker kuieren over het strand en door de stad. Zucht. Ik lijk wel zo’n windturbine, met elke windstoot voel ik mijn energiepijl stijgen. Lekker met z’n 2 hapje eten, koffietjes drinken en dan besef ik plots hoe raar het is om mij gewoon op één iemand te moeten focussen. Ik begrijp ineens een beetje waar dat lege-nest-syndroom vandaan komt. Overal waar wij komen zorgen die 3 bengels voor afleiding, bij een familiebezoek heb ik nog nooit een gesprek helemaal kunnen volgen, want er is er wel eentje die op de ander klopt, naar ’t toilet moet of tegen de grond gaat. Echt waar, dat is met estafette-aflossing-skills waar de broers Borlée nog wat van kunnen leren.
En nu zit ik daar, tegenover Tom, met mijn volle aandacht op hem gericht. Een gesprek dat nog eens diep gaat. We hebben het over het werk, onze dromen en ambities. Ideeën borrelen op. Dit moeten we onderhouden, besef ik vlug! Want als we enkel nog in functie van de kinderen en het huishouden met elkaar praten, hebben we over 15 jaar geen gespreksstof meer.
Dus genieten we. Van de tijd met elkaar, gewoon wij 2. Straks hebben we twee kinderen te desinfecteren en een derde kind met aandacht-afkick-verschijnselen. Dan mogen we ze ook weer knuffelen en kruipen we samen onder een dekentje op de zetel. Wij 2 is oké, maar dat hoeft niet te lang te duren.
We zijn bijna 10 jaar getrouwd en hebben iets langer een relatie. 10 jaar… Ik vind dat al wel wat. Nee, dat ging niet altijd van een leien dakje en ja, we hebben wel behoorlijk wat gerealiseerd in die 10 jaar! Maar hoe doe je dat nu eigenlijk, een huwelijk 10 jaar volhouden? Er bestaat geen ideaal scenario, absoluut niet. Het is gewoon echt fucking hard werken. “Graag zien” is niet voor niets een werkwoord. Oké, dat klinkt misschien wat zwaar. En dat is het zeker niet altijd. Wat voor ons werkt, is humor. Dus lijst ik hier 10 relatietips op, te nemen met de nodige korrel zout.
2009
2018
Begin aan kinderen
Jep, kinderen verrijken je leven, sowieso! Is het niet met de shitload aan speelgoed, dan is het wel door de spiegel die ze je constant voorhouden. Je wordt er ook wat minder veeleisend van, dus plots vind je je partner ook aantrekkelijk in een slobbertrui vol snotvlekken.
Begin niet aan kinderen Kinderen nemen plaats en tijd in. Dus dat is minder tijd voor elkaar. En wat is er heerlijker dan gewoon de deur uit te kunnen zonder eerst opvang voor je koters te moeten regelen? Go with the flow!
Plan daten in je agenda Voor ons is het te laat, Shit got real weet je wel. Dus plannen we onze dates in de agenda, niks go with the flow. Toegegeven, totaal niet romantisch, maar dat lijkt mij beter dan niet daten.
Lunch is the new dinner Trust me, lunchen is minder gedoe. Geen babysit nodig vermits de kinderen nog op school of in de crèche zitten, dus bovendien ook goedkoper.
Doe niet aan genderhokjes Ik vind een man die helpt in het huishouden en bij de opvoeding van de kinderen een absolute meerwaarde! Is dat bij jullie niet zo en voelt dat voor beiden oké, gewoon blijven verder doen. Zo niet, dan stel ik toch even een herschikking van het takenpakket voor.
Spiegel je niet aan anderen Ieder huisje heeft zijn kruisje. Timmer je eigen weg, niet die van een ander.
Ga voor een crush op Ryan Gosling of Keira Knightley* Oké, trouwen is houwen, maar wat in ‘t rond kijken kan geen kwaad, toch? Zolang je maar onthoudt dat er thuis een sappige biefstuk op je ligt te wachten. Al dan niet doorspekt met wat vetaders. *Afhankelijk van je voorkeur. Voorbeelden zijn louter indicatief, use your imagination.
Communicatie is de sleutel Praat met elkaar. Je woont ten slotte samen onder 1 dak, zou zonde zijn om dat dan in stilte te doen. En zit het zo scheef dat je er niet uit geraakt, zoek dan hulp. Of dat nu bij een therapeut, de plaatselijke pastoor of je huiskat is, maakt niet uit. (Al zal de ene al wat efficiëntere hulp kunnen bieden dan de andere…)
Let’s talk about sex
2 keer per week, dat is toch het gemiddelde, niet waar? *Rolt eens met de ogen* Serieus?? Wederom, spiegel je niet aan anderen! Voor mij geldt er maar 1 vuistregel: kwaliteit boven kwantiteit! Aja, en nog iets: anticonceptie is niet alleen de verantwoordelijkheid van de vrouw. Dat moest ik ook nog even gezegd hebben.
Have fun Door al dat timemanagement zou je het bijna vergeten, maar het leven hoort vooral plezant te zijn! Spring dus af en toe eens van die razende trein (niet letterlijk hé!) en doe iets leuks. Of je dat nu alleen doet, met je partner, met je gezin of met vrienden. Als het je batterijen maar oplaadt!
