Ik heb hier geen zin in. Voila, ik heb het gezegd. Al heb ik het gevoel dat ik de enige ben die hiermee worstelt in deze Corona tijd, alles en iedereen rondom mij lijkt voort te ploegen. Duizend en één initiatieven ontpoppen zich, schoolwerk komt in een rotvaart op ons af, mijn smartphone houdt me op de hoogte met Corona updates en Whatsapp groepen puilen uit met grappige filmpjes en oproepen om tekeningen te maken. We zijn nog geen week ver en ik ben er momenteel even helemaal klaar mee.
Corona ratrace
Ik raak zodanig overweldigd de afgelopen dagen dat ik eerder blokkeer. Ik heb niet het gevoel ruimte te hebben om mee te gaan in deze Corona ratrace. Want zo voelt het: een nieuwe sneltrein die met een rotvaart optrekt. Waar ik had gedacht dat Corona ervoor zou zorgen dat we even zouden vertragen, voelt het alsof ik nu driedubbel zoveel moet opnemen. Je MOET structuur bieden thuis, je MOET je kinderen entertainen, je MOET ze dan ook nog eens onderwijzen, je MOET ook blijven bewegen, je MOET je werk van thuis uit verder zetten, … Ik word eerder kierewiet van al die tips op Facebook dan dat het mij inspireert. Dus bij deze een oproep om te matigen. We moeten hier nog weken door, dus misschien is het niet aangewezen om alles door de internetdraad te jagen op 1 week tijd.
Want wie heeft in godsnaam bedacht dat we gewoon even met z’n allen zonder enig probleem die knop zouden omdraaien? Wat is er gebeurd met “Hé, het is oké als je je even moet aanpassen.”? Kan iemand die boodschap eens de wereld insturen naast al die goedbedoelde tips en initiatieven? Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid. Kan dat ook een les zijn die te leren valt uit deze crisis? Want dit is een menselijke crisis: mensen worden ziek en sterven eenzaam en alleen. Moeder Natuur is boos! Ik voel mij plots heel nietig en klein als ik bedenk dat Ze hiermee misschien wel een signaal wil sturen naar de mensheid. Waar we dachten onoverwinnelijk te zijn met onze prestatiegerichte drive, slaat Zij even de boel kort en klein. En wat is onze reactie? We gaan er vanuit dat iedereen maar mee moet tegen 150km/u in dit nog meer versnipperde takenpakket. Presteren verdekke! Zo eindigen we na de Corona crisis met een burn out piek om U tegen te zeggen… Maar ja, er kan altijd nog een tandje bij zeker?
#politiekgaatvoormenselijkheid?
Ik heb eindeloos veel respect voor de mensen in de -zoals dat nu heet- essentiële beroepen. Die mensen zijn momenteel letterlijk levensnoodzakelijk. Ze moeten het doen met een nationaal applaus op straat. Maar waar blijft die hoogstnoodzakelijke waardering van het bestuur? Wordt er naast dit maatschappelijk schouderklopje ook gedacht aan hun mentale gezondheid? Want ik kan misschien wel voor één of meerdere dagen “foert” zeggen, hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ligt momenteel zo hoog dat zij effectief moeten voort ploegen. #vlaanderenhelpt, maar waar blijft #politiekgaatvoormenselijkheid? Wordt er nadien structureel bekeken om hun werkomstandigheden effectief eens te bevorderen? Want ook na deze crisis zullen we allemaal weer op een volgende ratrace moeten springen met alle (gezondheids)gevolgen van dien. We gaan deze mensen nog nodig hebben.
Ik hoop echt waar dat wij als samenleving de boodschap nu luid en duidelijk ontvangen. Dat we hier lessen uit trekken voor de toekomst en inzetten op een menselijker beleid. Zo eentje waarmee we nog decennia verder kunnen op deze Aarde. Zij en ik zullen u dankbaar zijn.
Eindelijk eens ‘n ander geluid,’ n frisse wind, dànk daarvoor… En nee, ik heb vandaag geen 2 verschillende kousen aan… Downsyndroom lijkt me complexer dan dit 😉 (en ‘meutegevoel’ is me al helemaal vreemd…)
1 tip: loop eens een dag mee in een voorziening waar mensen niets begrijpen van heel die zooi en hun leven (noodzakelijke structuur) volledig kwijt zijn. Dan pas ben je klein, heel klein…
Hilde,
Ik ben blij dat je hieraan denkt!
Zonder aan zelfbeklag te willen doen, het is immers voor iedereen moeilijk, ik heb een hele lichte vorm van autisme. Ik ben totaal de draad kwijt. Wij moeten ook door op het werk, ik werk als reisagent en elke klant wil een oplossing.
Ik heb me zondag echter ziek moeten melden 37.5 & kortademing. Nu ben ik nog steeds kortademig. Ik hou het eerder op een vorm van hyperventileren, aangezien ik geen koorts heb. Toch mag ik een week niet werken. Het zou maar eens dat C woord moeten zijn…
De “kleine dingen” die mij ontspannen mag ik niet doen, waarvoor begrip uiteraard. Toch weegt het zwaar. Een structuur vinden is bij mij, zoals bij de meeste autisten, een proces van minstens enkele weken. Wetende dat ik me nadien terug zal moeten aanpassen, maakt het hels.
Oh, ik begrijp je… daar waar ik vorige week echt het gevoel had in apocalyptische tijden terecht te komen, zware stormen in februari, pandemie in maart en het gevoel van dit is het begin van het einde van het leven dat we hebben gekend (dat klinkt wellicht best zwaar maar zo voelde ik het wel…) is het nu gewoon life as usual maar dan van thuis met liefst elke dag updates van hardwerkende kinderen. Heel vreemd nu ik er zo over nadenk, dus dankjewel voor je post!
Ik snap dit voor een héél groot deel wel.
Het was in het begin even wennen omdat ik even meegenomen werd in de algehele paniek.
Maar na een paar dagen was er die heerlijke rust!
Alles stiller, alles langzamer.
Met meer aandacht.
Tot al die berichtjes dat iedereen zijn huis aan het poetsen en boenen was.
Complete verbouwingen..
En toen de scholen dicht gingen AL die taken voor de ouders.
En hoe men thuis moet werken.
En hoe met moet mediteren.
Hoe men met elkaar moet omgaan buiten.
O, en bergen domme puzzels op Facebook om in godsnaam tóch maar bezig te blijven.
Wat wel en wat niet mag.
En hoe men elkaar een hart onder de riem moet steken.
En dan nu die hoos van mondkapjes maken.
Op dit moment ben ik er gewoon dwars van.
Ik heb bergen lapjes en een hele goeie naaimachine maar ik doe niet meer mee!
!Ik kijk gewoon eens rond in mijn huis.
Ik kan eindelijk eens stil zitten zonder mij schuldig te voelen.
Ik vertik het om mij schuldig te voelen door de nieuwe ratrace die nu gecreëerd wordt door mensen die het niet voor elkaar krijgen om even pas op de plaats te maken.
Ik heb ook niet geklapt voor verpleegsters en al die andere mensen die nu de boel draaiende houden.
Als er een beweging komt waardoor deze mensen een navenant salaris krijgen, geef me dan maar een seintje.
Dán doe ik wel mee.
Dank voor dit bericht.!
Ik heb vast nog wat dingen overgeslagen maar dit mocht me nu even van het hart.
Sterkte voor de mensen die ECHT last hebben van deze virus.
En alle anderen….
Doe alsjeblieft even rustig aan.
We krijgen het straks vast weer druk genoeg.
Alsof je het stout kind (dat stiekem wegsluipt) boos teruggefloten word , terwijl het wenend kind alle aandacht vraagt !
Eindelijk nig iemand die het groter plaatje ziet hiervan.
Thanks for this!
De Fomo en het gevoel van te druk viel even weg toen alle (interessante) activiteiten afgelast werden en we thuis mochten werken. Maar digitale media vullen de ruimte idd snel in. Positief waar het mensen uit gedwongen isolement haalt, Maar wat meer ‘lege’ tijd zou ons/de samenleving ten goede komen. En zou een positieve kant van deze coronasituatie kunnen zijn. Laat ons die niet weer volproppen uit angst voor die leegte.
Je bent echt niet de enige die er zo over denkt. Ik schreef er een blog over op http://www.bkind.be. Mentale gezondheid boven alles. Hou je goed, liefs, Isolde
Dag Isolde,
Bedankt voor je reactie. Er wordt jammer genoeg zo weinig omzichtig omgesprongen met onze mentale gezondheid… Het is een nagel waar ik op blijf kloppen, omdat ik meer en meer vaststel dat de awareness errond nog niet groot genoeg is. Dus fijn om te weten dat je mee doet!
Hou je goed!
Warme groet,
Geertrui
veel sterkte, ik begrijp je! ik probeer het van me af te laten glijden, ik zet regelmatig mijn elektronica af, en doe veel dingen op mijn gemak, wanneer het mij uitkomt. heb nu lekker veel tijd om te joggen, op mijn gitaar te tokkelen, mijn lief te kussen, series te bekijken, te niksen. enjoy!
Dag Erik,
Wat mooi dat je er zo positief blijft in staan. Ik ben week 2 in ieder geval ook al anders gestart dan de eerste. Met wat minder vaart en wat meer aanwezigheid. We zullen zien hoe me dat tegen het einde van de week bevalt. 😉
Hou je goed!
Warme groet,
Geertrui
ik volg compleet jouw mening! als er al nooit tijd was om te onthaasten, dan is dit het uitgelezen moment om dit te leren;-). waar ik echter voor vrees is, dat alles heel snel terug zijn gangetje zal gaan; zoals pakweg een maand of zo geleden. ik hoor en lees hier en daar dat de wereld er na de crisis er gans anders zal uitzien. ik hoop van wel. echt! maar denk het niet. ik hoop van wel!
het is nu wel overduidelijk, we werk(t)en te veel en de druk ligt/lag te hoog. en deels onze eigen fout. nu niemand meer zijn huis uit kan komen komt er massa tijd vrij om zich met zaken bezig te houden die alsmaar weggeschoven werden voor leukere verleidingen. nu die kanalen zijn afgesneden vinden vele mensen blijkbaar nu wel de tijd en energie om thuis dingen te doen, en met de familie naar entertainment te zoeken. ik hoorde in het nieuws een man die tijdens een wandeling in een bos werd geïnterviewd zeggen “een boswandeling? ik doe dat anders nooit, maar ja? wat moet een mens anders doen!” weet je? de natuur bied ons zo vele voordelen, het enige wat wij er hoeven voor terug te doen is haar respect te tonen. das alles. gewoonweg respect. dat betekent al je restafval meenemen naar huis of in de dichstbijgelegen vuilnisbak te droppen. dat was vorige week dus niet aan de orde. nadat de meute verdwenen was moesten diensten het vuil gaan opruimen. zo’n drieste daad. daarom deze triestige gedachte van me, eens alles weer bereikbaar wordt, zal denk ik de grote massa hervallen in z’n oude gewoontes. terug naar af…
hopelijk ben ik fout.
Dag Stephan,
Bedankt voor je reactie. Ik hoop van harte dat we hier wel lessen uit trekken: dat we vertragen, dat we onze voetafdruk verkleinen, dat we beter gaan zorgen voor elkaar. Dit is een uitgelezen kans om ons daarin te oefenen, laten we hopen dat het blijft plakken.
Warme groet,
Geertrui
Dag Stephan, Geertrui,
Zeer herkenbaar, inderdaad.
Ik hoop ook dat er uit dit alles toch een positieve evolutie komt.
Je ziet nu bijvoorbeeld beroepen waar vaak op neergekeken wordt (of ondergewaardeed) de maatschappij nu rechthouden. Denk verpleging, maar ook kassierster, pakjesdienst e. d.
Ik hoop ook dat we beseffen dat heel wat van onze jobs “ass in chair” zijn en helemaal niet zo nuttig of zeker van thuis uit mogelijk zodat al die onnodige autoverplaatsingen en bedrijfswagens wat kunnen minderen. (Zo vraag ik al 2 jaar aan mijn huidige werkgever om thuiswerk mogelijk te maken, en steeds is het antwoord “we bekijken het, maar het is niet zo makkelijk.” ) Dikke week geleden met aandrang nogmaals gevraagd en werd toen bijna in mijn gezicht uitgelachen. Nu kan het plots wel en zit iedereen thuis, Sommigen met laptop, sommigen technisch werkloos. Nu vraagt werkgever doodleuk aan mij “he, nu je toch van thuis werkt, kan je nu fulltime ipv parttime werken? Onze jobs lopen vertraging op…”
Ik heb eens goed gelachen…
Een tijd geleden heb ik dan ook de beslissing genomen om totaal iets anders te doen. Ik snap je gedachte om je voetafdruk te verkleinen, voor mij komt dat iets te veel uit het huidige gedachtengoed van de consumptiemaatschappij. En het is ook te negatief voor mij in de zin van voetafdruk = slecht, kleiner voetafdruk = minder slecht, levende mens heeft nu eenmaal voetafdruk, dode mens heeft geen voetafdruk, dus levende mens =slecht?
Mijn idee is eerder dat je als mens ook echt een positieve (voet) afdruk kan nalaten. Zo wil ik de komende jaren aan herstellende landbouw doen. Zoveel mogelijk met handgereedschap, bodem herstellen, nuttige planten introduceren en een eetbare biotoop maken die nog jarenlang voedsel levert zonder roofbouw te plegen.
En daar geef ik mijn huidige job graag voor op. Economisch zal het wel een slechte keuze zijn, maar voor mezelf, mijn gezinnetje en de mensheid in zijn geheel is dit wel de betere keuze.
Even stilstaan, vertragen en bezinnen, het kan zo een deugd doen!
Hartelijke groeten,
Eva.
Zo herkenbaar! Zo blij dat jouw stem verder reikt dan de mijne – https://sippingteaonthelog.be/hoofd-hart-adem/ – !
Samen met mijn dochter zijn we sinds gisteren aan de “zomervakantie” begonnen. Manlief draagt nog hard bij aan decwerkende maatschappij. Pas als ik voor mezelf zal zorgen en vertragen zal ik hem kunnen ondersteunen. En mijn dochter, die als kind nu vooral veel liefde, veiligheid en geborgenheid nodig heeft, kunnen laten groeien.
Warme groet,
Ilse
Dag Ilse,
Eindelijk de tijd gevonden om ook jouw blog te lezen. Mooi! We worstelen duidelijk met hetzelfde. Mijn balans is momenteel zoek, dus ik neem even tijd en ruimte om die weer te herstellen. Zo nam ik me voor om weer elke dag te sporten en ik startte vandaag. Ik heb daar zo van genoten en voelde nadien de mist in mijn hoofd opklaren. En zo kies ik in deze tijd van chaos nog meer voor vertraging. We komen er wel.
Liefs,
Geertrui
Ik zet af en toe de radio af en probeer het binnenkomen van de berichtgeving wat te doseren.
Ik heb echt wel kunnen genieten van het verplichte thuis-zijn, nu ook de ‘vrijwilligerstaken’ wegvielen. Eindelijk echt op pensioen! In de tuin werken, een kleine wandeling, telefoneren naar mensen die alleen zijn, tijd om te bidden. De applaus-acties en steunkousen laat ik aan me voorbijgaan. Ik hoop dat de zorgverleners de waardering zullen krijgen die ze verdienen na de crisis door ruime uitbreiding van personeel en een stevige verdiende bonus op hun loon!
Mijn leven is door chronisch ziek zijn niet veel veranderd behalve de bijna dagelijkse bezoekjes aan mijn moeder in het wzc die zijn weg gevallen. Integendeel: ik krijg nu meer telefoontjes en berichtjes. Voor de rest volg ik de media anders zou ik niet weten dat corona bestaat.
Dank je wel. Dit heeft me deugd gedaan.
Ik ben er ook klaar mee.
Dit heet world-out.
Liefs,
Els.
Dag Els,
Bedankt voor je reactie! Ik blijf ermee worstelen, want het gaat allemaal nog sneller dan anders. Ik ben even uit balans en die moet ik terug vinden. Dus daar neem ik nu de ruimte en tijd voor.
Hou je goed en zorg voor jezelf.
Liefs,
Geertrui
oproep voor een project vanuit de opleiding.Mensen zijn op zich een sociaal wezen.mensen zijn groepsdieren, toch sinds de coronavirus worden vele gescheiden, zieken , niet zieken,overledenen die niet opgezocht mogen worden, het sociaal leven dat wegvalt, partners die samenwonen met of zonder kinderen,men spreekt van solidariteit, toch moeten mensen afstand houden,slapen partners nog met elkaar, of niet? Hoe leg je aan kinderen uit dat we niet meer mogen knuffelen? cultuur, genegenheid, geborgenheid, hoe sta jij tegenover je familie, vrienden, kennissen, partner, collega,blijf uit mijn buurt? voor mezelf en de andere te beschermen?
MORELE STRESS ERVARING? Had hier graag enige getuigenissen over gekregen, hoe ervaar jij dat? Gaat en wiilen we de maatschappij anders zien na deze crisis? Hoe bekijken we het beleid? Blockxt2010@hotmail.com
DIT GAAT OOK OVER MENSENRECHTEN BINNEN EN BUITEN HET GEZIN? graag enige reactie aub ???
Het deed me deugd om dit te lezen. Ik dacht ook dat ik de enige was die niet mee kan/wil in dit gedoe…
Hallo allemaal,
We staan ervoor en moeten erdoor. We moeten elkaar helpen en ondersteunen.
Hard om te zeggen maar het enige goede dat hieruit kan komen, is dat de natuur zich een beetje kan herstellen. Maar ja, als de cruiseschepen terug gaan uitvaren en de vliegtuigen weer op volle toeren zullen vliegen, zijn we terug waar we stonden…(betr de natuur)😢
Warme en lieve groetjes aan iedereen en houd de moed erin. Blijf gezond!❣️
Volgens mij heeft niemand hier zin in. Iemand die hier zin in heeft is echt een onmens. Ik doe opzettelijk bepaalde dingen nog niet nú omdat ik weet dat we nog minstens drie weken thuis vast zitten en ik de komende weken ook nog dingen te doen wil hebben. Internet en fb staan vol mensen die nu extra chillaxen, het zijn heus niet allemaal strevers en niks MOET hé (behalve in uw kot blijven, dat moet nu eens wel). Lessen trekken is allemaal goed en wel, maar lessen trek je niet tijdens een crisis, die trek je er na. We zullen nog zien of dat effectief gebeurt. Ieder doet zijn ding, als de druk van de (social) media te hoog wordt, zet ze dan gewoon af. Cocoon in je eigen kot. Maar zet dan wel eerst een beer voor je raam, zodat die strevers met hun kinders tenminste wel een zoektocht kunnen doen als dat ze dat (vrijwillig) willen, want moeten moet niks.
de overheid en de media heeft het maar over 1 onderwerp en alles wat we moeten en laten en vooral wat we niet mogen,er zou even een nieuwsstilte moeten komen,die komt er niet ,dus die moet je voor uzelf maken, mensen luister niet naar het nieuws, kijk geen tv, lees geen kranten, maar in plaats daarvan, luister naar uw lievelingsmuziek,dans,doe yoga, doe sport ga wandelen,fietsen,geniet van de stilte en de ontluikende natuur in de lente, lees een goed boek,bel een vriend(in) op die je al lang niet meer gehoord hebt,zorg voor de zwakken en ouderen,versterk uw weerstand en immuniteit,kijk positief tegen de dingen aan, stress en angst verzwakken uw immuunsysteem,de overheid en de media is voor een groot stuk verantwoordelijk voor al de zieken die er elke dag bijkomen,de overheid zou ervoor moeten zorgen dat er snel betrouwbare tests komen dat we kunnen zien,wie is er drager wie niet,wie is er ondertussen immuun en niet,nu lijdt een groot deel van de bevolking aan hypochondrie en aan massasociogeneziekte(vroeger massahysterie) genoemd,mensen zorg goed voor uzelf en stop het nieuwscircus even
Dag Geertrui. Mooie blog. Herkenbaar. Het jezelf hullen in een cocon, vertragen, rust opzoeken, … is een heel begrijpelijke en legitieme wens/reactie/behoefte vind ik. En tegelijk: ik vind het vooral bevrijdend om iedereen zichzelf te kunnen laten zijn dezer dagen. Voor zover we dat mensen kunnen gunnen. Ook als die andere wel tot op het knotsgekke af ondernemend of initiatief-nemend is dezer dagen. Als dat lukt, vind ik dat wel van het schoonste dat er is. Ik schreef er dit blogje over: https://www.schoolmakers.be/geen-categorie/in-coronatijden-is-iedereen-zichzelf-gelukkig-maar/
Groetjes
Saskia
Misschien gaan mensen ook eens na een tijde nadenken hoe het moet zijn voor mensen die alle dagen “verplicht” thuis zitten. Door tal van ongewenste omstandigheden… fysisch én psychisch, niet in staat te gaan werken. Beseft iemand die daar géén last van heeft hoe zwaar dat is? Beseft iemand dat ook die mensen hunkeren naar een gezond leven, waarin ze willen genieten, werken, “normaal” zijn. Ze moeten na een tijdje toekomen met een schaars inkomen( 1000 euro als alleenstaande), géén extra gelden, géén “technisch werkloosheidsmaatregel”, géén uitstel betaling facturen, géén reizen, extra’s…. Alsook, steeds klagen, géén tijd voor dit, géén tijd voor dat… nu hebben ze het wel, wordt er opnieuw geklaagd: relatieproblemen, financieel, kinderen opvangen…waarom niet “genieten”, rust vinden, “aanvaarden van”…
Dag Geertrui, dankjewel om zo te verwoorden waar ik ook mee zit.
Mag ik jouw tekst vertalen en doorsturen ? (jaja, via de godgeklaagde alles overheersende sociale media, ik weet het, het is nu eenmaal de manier waarbij ik in contact blijf met mijn (echte) vrienden zonder astronomische telefoonrekeningen te krijgen 😉 )
Dag Ilse,
Fijn dat je je herkent in mijn tekst, maar toch ook niet. Sterkte en veel moed gewenst!
Wat bedoel je juist met vertalen en doorsturen? Kan je daarover even mailen naar hallo@shitgotreal.be? Bedankt!
Warme groet,
Geertrui
Hier hetzelfde heftige gevoel.ik ben zorgkundige in de thuiszorg en moet aan het werk blijven….ondertussen ben ik een gevaar voor mijn gezinnen en mijn eigen gezin 🙁
Daarbij zijn we momenteel naar mijn gevoel te lang bij mensen voor futiliteiten in deze tijd of hebben ze het de hele tijd over futiliteiten….heel lastig om dragen….weinig begrip voor ons persoonlijk…proberen extra te profiteren of u rond te sturen…..veel mentale druk 🙁
Heel veel angsten, geen me-time, verder alle rompslomp die ik anders ook heb als moeder…. 🙁