Lieve Magnus, wat was je toch weer blij met dat bezoekje van de Sint. En zo leuk dat hij er had aan gedacht om een speelgoedkeukentje voor je te brengen. Daar ga je nog heel wat uurtjes plezier aan beleven.

Hoe flink trouwens dat je akkoord ging om je tutje af te geven aan die goedheilige man. Knap hoor hoe je zonder verpinken dat rubberen brokje instant troost zomaar vaarwel zegt. Het is ook beter voor je tandjes dat je er nu mee ophoudt.

Maar kerel, als ik even heel eerlijk mag zijn (en verklap het tegen niemand), ik had het er moeilijker mee dan jij. Blijkbaar heeft dat tutje heel wat symbolische waarde voor je vader. ’s Avonds als je lag te slapen en je had je een weg naar dromenland getut zag je er nog uit als een klein kindje. Vond ik helemaal prima. Het stelde me gerust dat ik tenminste nog één klein kindje in huis had. Zonder tut is dat beeld voor altijd veranderd. Ik kan vanavond, als ik je nog even stiekem een zoen kom geven, niet anders dan aanvaarden dat je geen klein kindje meer bent.

Toen ik daarstraks een traantje wegpinkte op je kamer was dat omdat ik ook heel stilletjes afscheid aan het nemen was van jouw tutje. Jij zal het jezelf niet meer herinneren maar dat tutje heeft moeke en papa vaak geholpen. Het verzachte zo vaak je pijn wanneer je krampjes had als baby. Het suste je in slaap tijdens zoveel moeilijke nachten, het bracht troost wanneer je verdriet had en het was surrogaat geborgenheid wanneer wij er niet konden zijn. Je tutje en een doekje dat rook naar moeke, daar kon jij de wereld mee aan.

Het laatste tutje is uit ons huis. Jij bent nu plots wat groter. Ja, vandaag heb ik het daar een beetje moeilijk mee. Ook al was het echt tijd om je tutje uit te zwaaien en jij er helemaal klaar voor was… ik was er nog niet klaar voor.