Veertien jaar werk ik ondertussen in dat tv-wereldje. Eerst aan de productionele zijde en daarna aan de creatieve kant als scenarist. Maar sinds een jaar voelde ik dat het tijd werd voor verandering. Dus na lang wikken en wegen nam ik in mei van dit jaar de beslissing om uit loondienst te stappen. Bye bye zekerheid en veilige haven, hallo avontuurlijk freelancersbestaan.
Gelukkig kon ik onmiddellijk aan de slag bij een productiehuis dat volop bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe serie. Maar na enkele weken bleek dat er geen klik was. Een werkwijze van jaren even snel over boord gooien en helemaal opnieuw beginnen viel me veel zwaarder dan ik had verwacht. De inzet was er maar het resultaat bleef uit. Amper anderhalve maand later nam ik de beslissing om de handdoek in de ring te gooien. Een moeilijke beslissing want dit had praktische maar vooral enorme financiële gevolgen voor mij en mijn gezin.
Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan B en ik moest beginnen solliciteren op alles wat van dichtbij en ver in de lijn lag van wat ik de voorbije jaren had gedaan. Ik was 38 jaar en ik voelde me gefaald, had een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen gekregen en had geen idee hoe ik dit snel kon oplossen. Achter jobs jagen was ook nieuw voor mij want ik had in heel mijn carrière nog nooit moeten solliciteren. Omgaan met afwijzing, ook al was dit nooit persoonlijk, viel me zwaar. Mijn geweldige, steunende vrouw en mijn therapeut hebben mijn klaagzang de voorbije maanden veel mogen aanhoren. Bij deze een belofte dat ik hen ooit op gepaste wijze zal bedanken voor de steun en ruimte die ze me gaven.
Daar stond ik dan, werkloos voor het eerst in mijn leven. Los van de jobhunt, hoe kon ik me in godsnaam nuttig maken? Het antwoord was gewoon in mijn eigen huis te vinden want naast mijn professionele identiteit heb ik me als vader altijd geprofileerd als iemand die hands-on is. Wat mijn vrouw doet, kan/moet ik ook doen en omgekeerd. No “i” in team, weet je wel. En nu we het er toch even over hebben… vaders babysitten niet, die voeden op.
Dus werd het gewoon tijd om een tandje bij te steken en nam ik met plezier het leeuwendeel van het huishouden op mij (nu ja, veel shizzle moet gewoon gebeuren en doet niemand echt voor zijn plezier hé). Maar gezien mijn situatie werd ik een beetje de SAHD (Stay At Home Dad). Winkelen, koken, kinderen naar school brengen en ophalen, etc. En weet je wat ik ontdekt hebt… het is fokking hard werken. Waarschijnlijk ligt het aan mij maar dit is misschien de zwaarste “job” die ik al gedaan heb. Het stopt gewoon nooit. Bij alles wat ik doe zie ik tien andere dingen die nog moeten gebeuren. Lichamelijk is het niet zwaar maar de mentale workload is oneindig.
Ik heb dan ook een hele nieuwe waardering gekregen voor mensen die ervoor kiezen om huisvrouw of huisman te zijn. Ze verdienen niets, bouwen geen pensioen op, maar werken enorm hard.
As we speak is de zoektocht naar nieuw werk nog bezig. Ik wissel dat huishouden af met zoeken naar nieuwe projecten, solliciteren en hoopvol wachten op verlossende antwoorden. Sinds vorige dinsdag ben ik 39 jaar en ik weet heel even niet waar ik sta met mijn professionele leven. En ja, ik vind dat shit. Maar het komt wel goed hoor. Het is gewoon heel confronterend en beangstigend om dat toe te geven maar één ding kan ik je zeggen… de was is ondertussen wel geplooid.
Bovendien gaat het over zoveel meer dan dat. Ik vond het belangrijk om mijn vrouw te kunnen helpen waar ik kon. Niet alleen met de babyzorg maar ook met de vele andere taken die moeten gebeuren in het huishouden want laat ons eerlijk zijn, de workload verdubbelt van de ene dag op de andere. Dus naast het klassieke winkelen, koken en poetsen zit je tot aan je enkels in kakrompertjes, fopspenen die je moet stereliseren, badjes geven en natuurlijk is er de zorg voor de oudere kinderen telkens een nieuwe spruit arriveert.
