Gaan we iets doen?
Ik wil thuisblijven!
Mogen we Hotel Transylvania kijken? (voor de 999^ste keer)
Ik verveel mij!
Kunnen we terug naar Italië rijden?
…

Deze mix van (al dan niet haalbare) ideeën wordt op dagelijkse basis gepitcht tijdens de spontane brainstormsessies aan de ontbijttafel, nog voor wij koffie hebben gedronken. Mijn vrouw en ik nemen het in beraad, blikken naar elkaar en denken hetzelfde: het is bijna zover…
De laatste dagen zomervakantie tikken weg en de geur van muffe turnzaal, potloodslijpsel en reftersoep staat klaar om opnieuw de atmosfeer te vullen. Het was een warme zomer (serieus, wa was da?) met heel wat ups (reisje, tripjes, sangria) en enkele downs (reisje, tripjes, koppijn van de sangria). Maar nu is het tijd om die hersens van de zolder te halen, die boekentassen af te stoffen en die linker turnpantoffel te zoeken.

Ook al genieten wij intens van tijd met onze kinderen en is het leven in die zomermaanden lekker anders dan de rest van het jaar, het is meer dan oké dat ze maandag terug naar school gaan. (Nee, hier geen pleidooi om vakantie in te korten of anders te organiseren, dat tackelen we later wel eens.) September mag zijn intrede doen, niet alleen voor ons maar zeker ook voor hen. Vaarwel chille zomerchaos, hallo routine.
Geen idee hoe het bij jullie zit maar het ontbreken van regelmaat speelt onze kinderen echt parten na acht weken. En ook al proberen we daar zelf wat voor te zorgen, het is altijd anders dan op school. Momenteel snakken we dus allemaal even terug naar structuur (crap, dat doet pijn om dat toe te geven) want iedereen hier heeft zijn buik vol van kampjes, logeerpartijtjes en ja, soms ook van elkaar.

Dus laat die ochtendrush maar komen. Laat die ritjes naar de naschoolse activiteiten maar komen. Laat die structuur maar komen. Zo kunnen we over enkele maanden zagen dat we snakken naar ietsje meer chaos en losse teugels. Over die shit zullen we dan ook wel weer iets schrijven.

We doen dat wel even rap, tussendoor. Allebei een voltijdse job, 3 zonen met hun eigen noden en hobby’s, een huishouden, familie, vrienden, af en toe nog eens een sportieve activiteit voor onszelf, … Klinkt toch alsof er nog wel wat tijd over is. “Zullen we dan elke dinsdagavond redactievergadering houden?” En dan was het dinsdagavond, zo ongeveer de enige avond dat er geen ritjes voor hobby’s of andere verplichtingen zijn, dus ploften we met een leeg hoofd, een vol glas wijn en Netflix in de zetel. Hoe doen al die andere bloggers dat? Waar moeten wij nu in godsnaam de fut halen om hier iets van te maken?

Want we wilden er iets van maken, er zijn immers té weinig blogs. Die van ons is speciaal, een unicum! Echt waar! Not. En toch hopen we dat we iets te vertellen hebben. Dat ons geploeter jullie inspireert om gewoon verder te ploeteren. Iets met #inthistogether en zo.
Of dat jullie al eens goed kunnen lachen met ons gesukkel. Want humor is de sleutel! Dat is wel echt waar. Wij doen ook maar wat: de ene volgt meer haar buikgevoel, de andere zijn hoofd, maar wij lachen wel wat af. En soms ook niet, want dat vinden de zonen niet cool en dan rollen ze eens met hun ogen. Jammer genoeg voor hen moeten wij daar dan ook weer om lachen.

Maar we wijken af… Het ging over het starten van een blog. Want hier is nog een fun fact: wij zijn geen digital natives. Wij zijn 30+, de ene al wat dichter bij de 40 dan de andere. Oud dus, volgens onze zonen. En we moesten ons dus een weg banen door websitebeheer, e-mailinstellingen ontrafelen, … Voor we dat allemaal onder de knie hadden, waren we weer een paar maanden verder. Vergeet niet dat we hier niet voltijds mee bezig kunnen zijn (zie de eerste paragraaf). Als onze zonen tv kijken, switchen ze moeiteloos van Netflix naar de digicorder en terug. In onze tijd moest je gewoon de tv aanzetten en zappen. Onze zonen hanteren 3 afstandsbedieningen alsof het niks is. Dit terzijde.

Dus… zo ongeveer een jaar nadat het idee geboren was om een blog te starten, werd the shit real. Ongeveer 7 jaar nadat de shit écht real werd. Want geef toe: kinderen, dat is the shit en ook gewoon KAK. En wij hebben 3 zonen, dus kaka-humor is hier driedubbel aanwezig! En zo zijn we weer bij de humor. Dus als je dan al iets mag onthouden uit onze eerste blogpost, laat het dan humor zijn. LACH! If life gives you lemons, make lemonade. Voila, mic drop.